Pierwotny autor Stary:Witam
Cytuj:
Apropos lekkiej piechoty, to napisałeś, że szkolili się w marszu krokiem skróconym. Po co? Do czego on im służył? Zrozumiałem z tego, że piechota liniowa go nie używała, tak?
Trochę nieprecyzyjnie się wyraziłem - piechota lekka maszerowałą szybszym tempem, o ile się nie mylę to na niestniejącej już niestety stronie Leo napisał, że tempo to było szybsze o ok. 10 kroków na minutę. Natomiast konsekwencją doboru żołnierzy do poszczególnych rodzajów piechoty było to, że liniowa maszerowała dłuższym krokiem.
Cytuj:
Jakbyś skreślił parę słów o kawalerii to byłoby ekstra.
No i tu jest właśnie problem, bo co by nie napisać o kawalerii to będzie i zbyt mało i w sposób zanadto uproszczony. Dlatego - jeżeli pozwolisz - tylko naprawdę podstawowe informacje, ograniczone zresztą do armii francuskiej. Tak cobu Cię zachęcić do poszukania czegoś więcej. Sporo informacji znajdziesz na tym forum (choć są one porozmieszczane w różnych wątkach), ale wstępem powinna być chyba strona Kawaleria polska. Część legionowa została opracowana głównie na podstawie Pachońskiego, przy pisaniu o epoce napoleońskiej spory udział miał Zbyszek Olszewski; to dobre rekomendacje, ale trudno się oprzeć wrażeniu, że Księstwo Warszawskie zostało jednak potraktowane trochę po macoszemu.
Generalnie można uznać, że kawaleria początku XIX w. dzieliła się na trzy rodzaje: ciężką, lekką i liniową. Do pierwszego rodzaju w armii francuskiej zaliczano karabinierów i kirasjerów, do jazdy lekkiej huzarów, strzelców konnych, a później także eklererów. Podział ten opierał się na przeznaczeniu kawalerii - ciężka służyć miała do bezpośredniego przełamania na polu bitwy, do wykonywania decydujących szarż, które pozwoliłyby przełamać szyk nieprzyjacielskiej piechoty lub jazdy; kawaleria lekka miała być wykorzystywana do działań rozpoznawczych i osłonowych. W ślad za tymi zadaniami szło wyposażenie jazdy - ciężka dosiadała rosłych koni, a lekka mniejszych lecz bardziej zwrotnych. Podobnie dobierano żołnierzy - roślejszych do ciężkiej jady. Takim prostym podziałom nie poddaje się kawaleria liniowa. Zazwyczaj zalicza się do niej dragonów i lansjerów. Z lansjerami sprawa jest prosta - to typowy przykład kawalerii lekkiej, która będąc uzbrojonowa w lance - broń z którą żadna ówczesna jazda (piechota zresztą też) nie nie potrafiła sobie poradzić - mogła spełniać zarówno zadania przewidziane dla kawalerii lekkiej, jak i przełamywać "wraże" linie. Na temat lanc polecam serdecznie artykuł zamieszczony na tym serwisie. Nieco bardziej skomplikowana jest sprawa z dragonami - wbrew powszechnej opinii, poza krótkim okresem na początku wieku, nie mieli oni walczyć pieszo. Od 1801, od czasu utworzenia w pułkach dragońskich kompanii wyborczych, nie byli nawet w tym kierunku szkoleni, choć przez długi czas uzbrojeni byli w karabiny piechoty AN IX (nawet powstałe w 1803 r. pułki dragonów pieszych miały walczyć konno).
Teraz uzbrojenie - z konieczności w sposób bardzo uproszczony. Huzarzy byli uzbrojeni w parę pistoletów i szablę, strzelcy konni i dragoni - także karabinek, francuscy lansjerzy oczywiście w lance, ale także w karabinki, przy czym w różnych okresach wyglądało to różnie - początkowo karabinki mieli tylko podoficerowie i flankierzy, od 1813 r. karabinki dostała połowa żołnierzy; lansjerzy uzbrojeni w karabinki nie mieli lanc (jeszcze inaczej uzbrojeni byli szwoleżerowie gwardii - do grudnia 1809 r. tak jak strzelcy konni, później lance dostał pierwszy szereg tracąc jednocześnie karabinki, w grudniu 1811 r. wszyscy szwoleżerowie byli uzbrojeni w lance i karabinki, a od 1813 r. powrócono do zróżnicowanego uzbrojenia - pierwszy szereg w lance, a drugi karabinki). Karabinierzy i kirasjerzy byli wyposażeni w kirysy - ci pierwsi od 1809 r., a drudzy w latach 1802-1805; karabinierzy byli oczywiście uzbrojeni w karabinki, kirasjerzy dostali je w 1811 r.
Pzdr
Stary