Mundury piechoty księstwa to dość skomplikowana sprawa. Może trochę głupio odsyłać Cię do moich własnych opracowanek na ten temat, ale nie mam w tej chwili zbyt wiele czasu, aby wyłuszczać ten temat od samego początku.
Pierwszy etap kształtowania się ubiorów naszych piechociarzy to okres 1806-1807.
http://napoleon.org.pl/piechota1806.phpW tym czasie o wyglądzie mundurów decydowali dowódcy trzech legii na które podzielono formujące się wówczas odziały polskie. Były to kolejno Legia poznańska, Legia kaliska i Legia warszawska. Źródeł na ten temat jest niewiele i prawie wszystkie wykorzystałem rysując podpięte tam plansze.
Etap kolejny to przepis ubiorczy wydany 2-go marca 1807 roku.
Oto jego część poświęcona piechocie:
„Legia 1-sza. Kurtka i rajtuzy granatowe, wyłogi żółte, kołnierz i łapki ponsowe, lampasy żółte, guziki żółte numerowane podług regimentu 1, 2, 3 i 4. Rajtuzy na buty ośmiu pętelkami zapęte. Giwer na tę formę jak żołnierski, szlify, feldcech, kordonki podług rangi. Do służby ryngraf żółty z białym orłem. Pendent z klamrą żółtą i białym orłem, dla sztabs-oficyerów złoty, przerabiany jedwabiem granatowym., dla subalternów ze skóry białej lakierowanej. Pałasz prosty w żelazo osadzony.
Legia 2-ga. Kurtka i spodnie granatowe, wyłogi, kołnierz i łapki karmazynowe; reszta jak w legii 1-szej z odmianą, że wszystko, co w pierwszej legii złote, tu srebrne, prócz orłów, które się nie odmieniają.
Legia 3-cia. Kurtka i rajtuzy granatowe, wyłogi, kołnierz i rękawy białe, guziki żółte, numerowane podług regimentów 1, 2, 3 i 4, lampasy białe, reszta jak w legii 1-szej.
Mundur mały. Frak granatowy, kołnierz tego koloru co u kurtki, wypustki koloru podług wyłogów, na przodzie prosto zapięty. Guziki numerowane; szlify podług rangi i kapelusz.
Różnica rang. Pułkownik: dwie szlify z bulionami, felcech i kordonki i kordonki u kapelusza i czapki z bulionami.
Major: dwie szlify z bulionami i taśmą odmienną, to jest, jeżeli guzik białe, to taśma złota, a buliony srebrne i przeciwnie; reszta jak pułkownik.
Podpułkownik: jedną szlifę z bulionami i kontrepolet, reszta jak pułkownik.
Kapitan: jedną szlifę bez bulionów, kontrepolet; felcech i kordonki bez bulionów.
Porucznik: jedną szlifę bez bulionów, na taśmie jeden pręg przerabiany jedwabiem granatowym przez całą długość taśmy i kontrepolet. Reszta jak u kapitanów.
Adiutanci majorowie tak pułkowi jak batalionowi: szlify podług rangi, lecz na prawem ramieniu, a kontrepolet na lewem.”
Więcej na temat obu tych okresów znajdziesz tutaj:
viewtopic.php?f=4&t=45Kolejny etap to przepis ubiorczy wydany 3 września 1810 roku:
http://napoleon.org.pl/przepis.phphttp://napoleon.org.pl/plansze.phpPrzepis ten miał w założeniu ujednolicić mundury piechoty, co jednak nie okazało się takie proste. Pułki najprawdopodobniej różniły się między sobą niektórymi elementami i to w sposób wykluczający uchwycenie jakichś sensownych prawidłowości.
Trochę na ten temat będziesz mógł znaleźć tutaj:
http://napoleon.org.pl/piechotaxw.phpviewtopic.php?f=4&t=17viewtopic.php?f=4&t=18viewtopic.php?f=4&t=19Warto nadmienić również że ewolucja umundurowania trzech pułków (4., 7., 9.) które wysłane zostały w 1808 do Hiszpanii z racji oddalenia od swoich macierzystych zakładów, wyglądała zupełnie inaczej.
Co do podanych przez Ciebie źródeł, to raczej nie opierają się one w stu procentach na ikonografii i relacjach pochodzących z epoki. No może poza ilustracją Lindera, która opiera się na przepisie ubiorczym z 1810 i na akwarelach Zielińskiego przedstawiających 2 pułk piechoty mniej więcej w roku 1811.
Mundury Legii północnej włączonej, między innymi do pułku piątego, dostosowane zostały najprawdopodobniej do wymogów przepisu z 1807 roku, a dokładniej do tej jego części, która dotyczyła Legii kaliskiej.
Pozdrawiam serdecznie,
Z.