TOM 14
PILATOWSKI FRANCISZEK – syn Stanisława i Agnieszki Laskowskiej, ur. 1785 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 1 pułku gwardyi konnej i w 1814 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku ułanów, awansował 1820 r. na porucznika i w 1827 r. został przeniesiony do korpusu weteranów. Odbył kampanie: 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi. PILECKI FRANCISZEK – syn Teodora i Katarzyny z Kuczyńskich, ur. 1773 r. w m. Nowogródku, wszedł 1793 r. do wojska pruskiego pułku towarzyszów, a wzięty 1807 r. do niewoli francuskiej, zaciągnął się dobrowolnie do 6 pułku ułanów; przeznaczony 1815 r. do 2 pułku strzelców konnych, awansował 1821 r. na podporucznika w 2 kompanii weteranów. Odbył kampanie: 1806 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi pod Raszynem, Sandomierzem, Włodawą i Krakowem, 1812 r. w Rosyi pod Połockiem, Smoleńskiem, Możajskiem i Wiaźmą, 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi; żonaty z Katarzyną, miał córkę Anielę. PIŁSUDZKI ANTONI – syn Jana i Anny Niemiry, ur. 1792 r. w Jakubowie, wszedł 1810 r. jako kadet do szkoły artyleryi i inżynierów w Warszawie i 1812 r. został podporucznikiem w szkole aplikacyjnej; porucznik 1813 r. w korpusie inżynierów, wyszedł 1818 r. do dymisyi w stopniu kapitana. Odbył kampanię 1813 r. w Niemczech i był w bitwach pod Buntzlau, Meisen i Lipskiem. PINTOWSKI CYPRYAN – syn Stanisława i Heleny Ciechomskiej, będąc w wojsku pruskiem, przeszedł 1808 r. do 11 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego jako porucznik i w 1812 r. awansował na kapitana z przeznaczeniem do 4 pułku piechoty liniowej i wyszedł do dymisyi w randze majora; za waleczność otrzymał krzyż Legii Honorowej; umarł 1855 r. i pochowany w m. Piątku, pozostawiwszy żonę Balbinę Kożuchowską. PIOŁUNOWICZ JÓZEF – syn Macieja i Anny Dalskiej, ur. 1790 r. w Złoluwku, w Prusach, wszedł 1807 r. do 11 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1812r. przeznaczony 1816 r. do 4 pułku strzelców pieszych, w 1819 r. awansował na kapitana i w 1831 r. był majorem. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym i za waleczność otrzymał krzyż złoty polski Virtuti Militari. PIÓRO IGNACY – syn Józefa i Klary, ur. 1774 r. w Nieświeżu, wszedł 1792 r. jako kadet do pułku Czackiego; przeniesiony 1806 r. do 5 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, awansował 1809 r. na podporucznika w 14 pułku piechoty; porucznik 811 r., został 1812 r. kapitanem, a przeznaczony 1816 r. do 3 pułku strzelców pieszych, umarł 1819 r. w lazarecie. Odbył kampanie: 1794 r. przeciw Rosyi, 1806 r. przeciw Prusom i 1812 r. w Rosyi pod Bobrujskiem. PIOTROWSKI TADEUSZ – syn Jana i Maryanny Staniszewskiej, ur. 1776 r. we wsi Piotrowice, na Podlasiu, postąpił 1793 r. jako kadet do 1 pułku piechoty i w 1794 r. został podporucznikiem; porucznik piechoty legionów polskich we Włoszech, awansował 1800 r. na kapitana, a 1807 r. na majora w 4 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego; podpułkownik 1809 r., postąpił 1813 r. na pułkownika. Odbył kampanie: 1794 r. przeciw Prusom, 1797 – 1801 r. we Włoszech, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym i za waleczność ozdobiony krzyżem kawalerski Legii Honorowej i złotym orderem wojska polskiego; żonaty z Magdaleną Zgliczyńską, pozostawił syna Józefa. PIOTROWSKI ANTONI – syn Michała i Katarzyny Świderskiej, ur. 1790 r. we wsi Zrubkach, w pow. łomżyńskim, wszedł 1812 r. do 3 pułku gwardii litewskiej; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku ułanów, awansował 1825 r. na podporucznika w korpusie weteranów. Odbył kampanie: 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi. PIOTROWSKI JÓZEF – syn Grzegorza i Katarzyny, ur. 1771 r. w Białymstoku, wszedł 1786 r. na dobosza do 7 pułku fizylierów koronnych; przeniesiony 1810 r. do 1 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, awansował 1812 r. na podporucznika strzelców litewskich; zmarł 1817 r.. Odbył kampanie: 1795 – 1805 r. we Włoszech, 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi. PIOTROWSKI JÓZEF – syn Józefa i Józefy, ur. 1780 r. we wsi Wola, pod Warszawą, wszedł 1807 r. do 1 pułku gwardii i został 1813 r. porucznikiem; przekomenderowany 1816 r. do 3 pułku ułanów, awansował 1830 r. na kapitana. Odbył kampanie: 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. w Austryi, 1810 – 1811 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi. PIOTROWSKI JÓZEF – syn Macieja i Wiktoryi Siemieńskiej, ur. 1799 r. w Potoku, w obwodzie zamojskim, wszedł 1813 r. do 6 pułku piechoty; przeniesiony 1815 r. do batalionu instrukcyjnego strzelców pieszych, awansował 1819 r. na podporucznika i w 1827 r. na porucznika; odbył kampanię 1813 r. przeciw sprzymierzonym. PIOTROWSKI KAROL – syn Andrzeja i Heleny, ur. 1792 r. we wsi Cechowie, gub. wołyńskiej, wszedł 1809 r. do 8 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i 1813 r. został podporucznikiem, a umieszczony w 3 pułku strzelców konnych, awansował na porucznika. Odbył kampanie: 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Saksonii. PIOTROWSKI MARCELI – syn Józefa i Elżbiety Popielówny, ur. 1789 r. we wsi Łękińsku, w pow. piotrkowskim, postąpił 1809 r. do batalionu strzelców pieszych; przeniesiony na podporucznika do 4 pułku piechoty wojsk francuskich, został 1810 r. porucznikiem, a 1813 r. kapitanem i w 1831 r. był majorem w 5 pułku strzelców pieszych. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi. PIOTROWSKI WINCENTY – syn Jana i Barbary Dobrowolskiej, ur. 1780 r. we wsi Lachach, w pow. grodzieńskim, wszedł 1806 r. do 2 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego, i w 1819 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów czynnych; odbył kampanie: 1806 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. PIQUE FRANCISZEK – rodem ze Lwowa, postąpił 1812 r. do 22 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. wyszedł do dymisyi; powołany 1831 r. na podsekretarza przy generalnym sztabslekarzu, przeszedł wkrótce na podporucznika gwardii narodowej i za waleczność otrzymał krzyż srebrny Virtuti Militari. PISARZEWSKI JÓZEF – syn Michała i Justyny Walewskiej, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, poseł w 1813 r., a sędzia pokoju mławski 1816 r., dziedzic dóbr Kondrajca, w pow. mławskim, ż żony Karoliny Wołowskiej miał syna Stanisława. PISKORSKI FRANCISZEK – syn Józefa i Moniki, ur. 1789 r. w m. Sarynie, w Poznańskiem, wszedł 1809 r. do 10 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, a przeniesiony 1815 r. do batalionu wzorowego strzelców, awansował 1820 r. na podporucznika w batalionie weteranów czynnych; w 1831 r. był kapitanem. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. w Rosyi. PISKORSKI JACENTY – syn Łukasza i Maryanny Musiałowiczówny, ur. 1792 r. we wsi Krepi, w pow. kaliskim, wszedł 1809 r. do 10 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1815 r. do 4 pułku strzelców konnych, awansował 1819 r. na porucznika, a 1829 r. na kapitana. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. PIWARSKI MIKOŁAJ – syn Macieja i Elżbiety, ur. 1792 r. w Puławach, wszedł 1809 r. do 16 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. przeniesiony do batalionu strzelców gwardii; podporucznik 1819 r. w 4 pułku strzelców pieszych, postąpił 1827 r. na porucznika. Odbył kampanię 1812 w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Wiaźmą i Borysowem. PIWECKI IGNACY – syn Józefa i Elżbiety Dzierżanowskiej, ur. 1793 r. w Baranowie, w Poznańskiem, wszedł 1810 r. do 10 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, i postąpił 1813 r. na podporucznika; umieszczony w 3 pułku strzelców pieszych, awansował 1821 r. na porucznika. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 w Niemczech. PIWECKI STEFAN – syn Onufrego i Barbary, ur. 1783 r. w Baranowie, w Poznańskiem, wszedł 1806 r. do 2 pułku legii 3, a przeniesiony do 1 pułku piechoty, postąpił 1811 r. na kapitana, a w 1820 r. na majora w 8 pułku piechoty liniowej; przeniesiony 1823 r. do 4 pułku strzelców pieszych, został 1831 r. podpułkownikiem. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w oblężeniu Gdańska i z waleczność otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. PLAGOWSKI LUDWIK – syn Wojciecha i Elżbiety, ur. 1792 r. we wsi Obertynie, w Galicyi, wszedł 1809 r. do 15 pułku jazdy i w 1812 r. został podporucznikiem; przeznaczony do 2 pułku ułanów 1815 r., awansował 1819 r. na porucznika; przeniesiony 1822 r. na adiutanta polowego przy generale brygady, postąpił 1829 r. na kapitana i w 1830 r. był w 2 pułku ułanów i w 1831 r. otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi. PLANTOWSKI TOMASZ – syn Pawła i Małgorzaty Dąbrowskiej, ur. 1786 r. w Dziardonicach, w Poznańskiem, wszedł 1806 r. do 9 pułku piechoty i 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1813 r., przeniesiony 1815 r. do 5 pułku piechoty liniowej, awansował 1825 r. na kapitana i w 1831 r. był majorem i za waleczność dostał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanie: 1806 – 1807 r. przeciw Prusom, 1809 – 1811 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem i nad Berezyną. PLATER STANISŁAW – syn Kazimierza – Konstantego i Borchówny, ur. 1785 r. w Warszawie, wszedł 1812 r. na porucznika do sztabu głównego i 1813 r. został kapitanem kwatermistrzostwa wojsk napoleońskich, następnie majorem artyleryi wojsk polskich, i odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech; zaślubił Antoninę Gajewską i z niej miał córkę Eleonorę i dwóch synów Stanisława i Adama. PLEŚNIARSKI STANISŁAW – syn Stanisława i Anastazyi Zielińskiej, ur. 1784 r. w m. Jedwabna, w pow. łomżyńskim, wszedł 1806 r. do 3 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1813 r., przeznaczony 1815 r. do 2 pułku strzelców pieszych, postąpił 1820 r. na kapitana i w 1823 r. był adiutantem placu twierdzy Zamościa. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym. PLEŚNIEWICZ SZYMON – syn Jakóba i Petroneli, ur. 1787 r. we wsi Halczyńce, pow. mohylewski, wszedł 1809 r. do 2 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego, i 1812 r. awansował na podporucznika; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku strzelców konnych, wyszedł 1821 r. do dymisyi. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi. PLEWAKO (PLEWAKA) ADAM – syn Kazimierza i Wiktoryi Syfickiej, ur. 1792 r. w Wilnie, wstąpił 1812 r. do 17 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. przeszedł do 1 pułku piechoty liniowej; podporucznik 1820 r., w 1829 r. wyszedł do dymisyi w stopniu porucznika, a w 1831 r. ponownie wszedł do wojska i został kapitanem; odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Tylżą i Labią i 1813 r. pod Sierakowem przeciw sprzymierzonym, gdzie ranny dostał się do niewoli, w której rok i ośm miesięcy zostawał, i za waleczność otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. PLEWIŃSKI FRANCISZEK – syn Wojciecha i Maryanny Mrówczyńskiej, ur. 1758 r. w Częstochowie, wszedł 1775 r. do artyleryi koronnej i w 1790 r. został sztyk junkrem, a w 1792 r. podporucznikiem; porucznik 1794 r., kapitan garde 1809 r., a w 1810 r. kapitan dyrekcji artyleryi, pod dyrektor 1812 r., komendant spisu powiatu szydłowskiego 1814 r., kapitan dyrektor pocisków artyleryi 1815 r., w 1822 r. awansował na podpułkownika. Odbył kampanie: 1792 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi; żonaty z Teklą Radzymińską miał synów: Edwarda – Ludwika, Franciszka, Józefa i Kazimierza. PLEWIŃSKI JÓZEF – syn Franciszka i Tekli Radzymińskiej, ur. 1791 r. we wsi Ruskimbrodzie, w pow. sandomierskim, wszedł 1809 r. do kompanii namiestniczej artyleryi i w 1816 r. awansował na podporucznika w kompanii 1 artyleryi garnizonowej i w 1824 r. przeszedł do 2 kompanii artyleryi garnizonowej. PLEWIŃSKI KAZIMIERZ - syn Franciszka i Tekli Radzymińskiej, ur. 1794 r. w Samsonowie, w pow. stopnickim, postąpił 1810 r. do artyleryi pieszej; przeniesiony 1815 r. do kompanii 2 pozycyjnej artyleryi pieszej, awansował 1815 r. na podporucznika i w 1821 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi. PLINKIEWICZ IZYDOR – syn Franciszka i Maryanny, ur. 1789 r. we wsi Pinczowie, w pow. krakowskim, wszedł 1807 r. do artyleryi pieszej wojsk Księstwa Warszawskiego i przeniesiony do 11 pułku piechoty, awansował tegoż roku na podporucznika, a 1809 r. na porucznika i 1812 r. na kapitana; przeznaczony 1816 r. do 7 pułku piechoty liniowej, wyszedł 1817 r. do dymisyi. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym. PLOCER (PLOTZER) JAN – syn Władysława i Józefy Borenheim, ur. 1795 r. wszedł 1811 r. do 8 pułku piechoty i w 1812 r. został podporucznikiem; porucznik 1816 r. w 3 pułku piechoty liniowej, awansował 1825 r. na kapitana w 1831 r. był majorem 7 pułku piechoty; odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w oblężeniu Modlina. PLOCER (PLOTZER) KONSTANTY – syn Władysława i Józefy Borenheim, ur. 1795 r., wszedł 1810 r. do 16 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i 1812 r. został podporucznikiem strzelców pieszych litewskich i w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1812 r. przeciw Rosyi, 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi; umarł 1846 r. w Warszawie, pozostawiwszy z pierwszej żony Anny Flejcher syna Józefa i z drugiej żony Ludwiki Wolskiej syna Józefa – Konstantego. PLOCER (PLOTZER) WŁADYSŁAW – syn Władysława i Józefy Borenheim, ur. 1786 r., postąpił 1807 r. do 2 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. awansował na podporucznika i w 1820 r. wyszedł do dymisyi: odbył kampanię 1812 r. w Rosyi. PLONTNER PIOTR – syn Józefa i Katarzyny, ur. 1782 r. w m. Budzinie, na Węgrzech, wszedł 1809 r. do 15 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, a umieszczony 1815 r. w 4 pułku piechoty liniowej, wyszedł 1816 r. do dymisyi w stopniu porucznika: odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. PLUCIŃSKI GRZEGORZ – syn Grzegorza i Franciszki Wojcikowskiej. Ur. 1784 r. w m. Gombinie, w pow. gostyńskim, wszedł 1807 r. do 13 pułku piechoty i 1809 r. awansował na podporucznika a w 1811 r. na kapitana w 17 pułku piechoty; w 1820 r. przeniesiony do korpusu kadetów kaliskich z rangą majora. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i w przejściu nad Berezyną oczyścił most i przeprowadził na drugą stronę rzeki sześć armat, następnie był ranny i wzięty do niewoli rosyjskiej; umarł 1843 r. w Wraszawie, pozostawiwszy z Pauliny Wejgert syna Józefa – Aleksandra. PŁACHECKI WŁADYSŁAW – syn Tyburskiego, major wojsk polskich, walczył w Hiszpanii 1808 – 1811 r. i przyłożył się do obrony twierdzy Fuengiroli; kawaler krzyża wojskowego polskiego i Legii Honorowe, w 1830 r. radca wojew. płockiego; miał syna Ferdynanda. PŁACHECKI - LEWALD JAN – syn Piotra i Anny, ur. 1793 r. we wsi Klincz, w Prusiech, wszedł 1809 r. do 14 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. umieszczony w 3 pułku piechoty liniowej, postąpił 1817 r. na podporucznika z przeniesieniem do 1 pułku piechoty liniowej i w 1825 r. awansował na porucznika w 5 pułku piechoty liniowej; kapitan 1830 r., został 1831 r. majorem w 11 pułku piechoty liniowej; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był nad rzeką Berezyną. PŁODOWSKI JAN – syn Andrzeja i Konstancyi Bzowskiej, ur. 1793 r. we wsi Miękowicach, w pow. lubelskim, wszedł 1812 r. do kompanii 6 saperów; umieszczony 1815 r. w kompanii 1 pozycyjnej artyleryi pieszej, awansował 1822 r. na podporucznika w kompanii 4 i w 1830 r. przeniesiony do dyrekcji materiałów artyleryi. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i znajdował się w oblężeniu Zamościa; za waleczność otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari; żonaty z Emilią Kochówną, miał syna Władysława – Jana i córkę. PŁONCZYŃSKI JAN CHRZCICIEL – syn Macieja i Antoniny Boguckiej, ur. 177 7r. w Chociczy, w pow. szwedzkim, wszedł 1807 r. do 12 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik, kapitan 1807 r., następnie 1812 r. szef batalionu 20 pułku piechoty, przeznaczony 1815 r. w stopniu majora do 4 pułku piechoty liniowej, przeszedł 1817 r. do 1 pułku strzelców pieszych i wyszedł do dymisyi w stopniu podpułkownika i został płatnikiem kasy przy kanale nawigacyjnym. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym, broniąc twierdzy Modlina i za waleczność otrzymał krzyż wojskowy złoty Virtuti Militari; żonaty z Wiktoryą Wilczewską, umarł 1851 r. w Warszawie i pochowany na Powązkach. PŁONCZYŃSKI ANTONI – syn Macieja i Antoniny Boguckiej, ur. 1779 r. w Chociczy, postąpił 1806 r. do artyleryi pieszej i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1808 r., kapitan 1809 r., a major 1811 r., przeznaczony 1815 r. do kompanii 1 lekkiej artyleryi, w tymże roku awansował na podpułkownika, a w 1820 r. na pułkownika i w 1830 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w oblężeniu twierdzy Zamościa, w której komenderował artylerią i za męstwo ozdobiony krzyżem kawalerskim polskim i krzyżem Legii Honorowej; żonaty z Izabelą Łuszczewską miał trzech synów: Aleksandra, Ignacego i Stanisława. PŁONCZYŃSKI FELICYAN – syn Macieja i Antoniny Boguckiej, ur. 1783 r. w Chociczy, wszedł 1805 r. do huzarów wojsk rosyjskich i 1808 r. został podporucznikiem, a w 1810 r. wyszedł do dymisyi w stopniu porucznika; przeszedłszy do wojska polskiego, awansował 1812 r. na kapitana w 17 pułku jazdy litewskiej, a przeniesiony 1815 r. do 1 pułku strzelców konnych, wyszedł 1828 r. do dymisyi w stopniu majora; odbył kampanie: 1808 i 1809 r. w Inflantach, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. PŁONCZYŃSKI NEPOMUCEN – syn Macieja i Antoniny Boguckiej, ur. 1786 r. w Chociczy, wszedł 1806 r. jako podporucznik do 12 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i 1807 r. został porucznikiem; kapitan 1809 r., przeznaczony 1815 r. do 4 pułku piechoty liniowej, awansował 1817 r. na majora i w 1829 r. na podpułkownika w 1 pułku piechoty liniowej i w 1831 r. był dowódcą tego pułku. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. w Rosyi, za co ozdobiony krzyżem Virtuti Militari i krzyżem srebrnym Legii Honorowej; umarł 1847 r. w Warszawie, pozostawiwszy z żony Kandydy Rusieckiej córkę Bronisławę i synów Zygmunta i Edwarda. PŁONCZYŃSKI WŁADYSŁAW – syn Macieja i Antoniny Boguckiej, ur. 1788 r. w Chociczy, postąpił 1806 r. do 11 pułku piechoty i w 1807 r. został podporucznikiem i tegoż roku porucznikiem; kapitan 1809 r., przeznaczony 1815 r. do 4 pułku piechoty liniowej, został 1817 r. majorem, a następnie podpułkownikiem i w 1831 r. był pułkownikiem, poległ pod Grochowem, pozostawiwszy z Anieli hr. Łubieńskiej syna Józefa. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym. PŁONCZYŃSKI ANDRZEJ – syn Macieja i Anastazyi, ur. 1791 r., wszedł 1807 r. do 12 pułku piechoty i w 1808 r. został podporucznikiem a 1809 r. porucznikiem i 1813 r. kapitanem i w 1816 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym i za waleczność dostał krzyż Legii Honorowej. Rodzeństwo: Jan – Chrzciciel, Antoni, Felicyan, Jan – Nepomucen i Władysław. PŁONCZYŃSKI ŁUKASZ – syn Antoniego i Weroniny Skrzetuskiej, ur. 1796 r. w Łagiewnikach, w obwodzie kościańskim, postąpił 1811 r. do 4 pułku szaserów Księstwa Warszawskiego, a przeznaczony 1815 r. do 2 pułku strzelców konnych, został 1822 r. podporucznikiem i zmarł 1829 r. odbył kampanie: 1813 r. w Saksonii, a 1814 r. we Francyi. PŁOŃCZYŃSKI PAWEŁ – syn Antoniego i Tekli, ur. 1794 r. w m. Gnieźnie, wszedł 1808 r. do 8 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, i 1810 r. został podporucznikiem, a 1813 r. porucznikiem i w 1815 r. przeszedł do 2 pułku strzelców pieszych. PŁOSZCZYŃSKI JAN – syn Wojciecha i Elżbiety, ur. 1779 r. we wsi Osipowie, w pow. wileńskim, wszedł 1793 r. do kawaleryi narodowej i 1794 r. został podporucznikiem; porucznik 1807 r. w 6 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego, awansował 1809 r. na kapitana, a w 1813 r. na majora w pułku Krakusów; wcielony 1815 r. do 2 pułku ułanów, wyszedł 1816 r. do dymisyi. Odbył kampanie: 1794 r. przeciw Rosyi, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech i za waleczność otrzymał krzyż Virtuti Militari i Legii Honorowej. POBIEDZIŃSKI JAN – syn Andrzeja i Anny, ur. 1785 r. we wsi Kobylanka, w pow. jasielskim, postąpił 1808 r. do 6 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. awansował na podporucznika; porucznik 1810 r., przeniesiony 1815 r. do 1 pułku strzelców pieszych, otrzymał tegoż roku urlop nieograniczony; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi. PODBERSKI FORTUNAT – syn Jakóba i Tekli, ur. 1791 r. we wsi Smołowie, w pow. bracławskim, wszedł 1812 r. jako podporucznik do 1 pułku strzelców litewskich i tegoż roku został porucznikiem z przeniesieniem do 13 pułku piechoty; przeznaczony 1815 r. do 3 pułku strzelców pieszych, otrzymał urlop nieograniczony; w 1831 r. otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi, 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi. PODCZASKI JOACHIM – syn Karola i Heleny Chylińskiej, ur. 1787 r. we wsi Kamień, w pow. gostyńskim, wszedł 1806 r. do 3 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem; porucznik 1810 r. w 15 pułku piechoty, kapitan 1812 r., przeznaczony 1815 r. do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1819 r. na majora i ostatnio 1821 r. był podpułkownikiem w 5 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi i z waleczność dostał krzyż złoty Virtuti Militari; wylegitymowany w Królestwie 1839 r., po wyjściu z wojska osiadł w majętności Klimczyce, w gub. lubelskiej i tam umarł 1855 r. PODCZASKI FELIKS – syn Michała i Józefy Makowieckiej, ur. 1795 r. w Woli Kiernowskiej, wszedł 1810 r. do 3 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. przeznaczony do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1816 r. na podporucznika, a 1822 r. na porucznika i w 1831 r. był kapitanem. Odbył kampanie 1812 r. w Rosyi i był w bitwie pod Smoleńskiem, i za waleczność otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari; umarł w Warszawie 1842 r. i pochowany na Powązkach. PODCZASKI TEODOR – syn Michała i Józefy Makowieckiej, ur. 1792 r. we wsi Grodowie, w pow. rawskim, postąpił 1809 r. do 3 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem, a 1813 r. porucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1826 r. na kapitana pułku grenadyerów, w 1830 r. był majorem, a 1831 r. postąpił na podpułkownika. Odbył kampanie: 1812 r. odbył całą kampanię w Rosyi i 1813 r. w Niemczech i za waleczność otrzymał krzyż zloty Virtuti Militari. PODCZASKI ALEKSANDER – syn Wincentego i Joanny Modlińskiej, ur. 1792 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 3 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem, a w 1812 r. porucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1819 r. na kapitana i w 1831 r. był majorem. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. w Rosyi i za waleczność otrzymał krzyż kawalerski Virtuti Militari. PODCZASKI IGNACY – syn Alberta i Katarzyny, ur. 1791 r. w Piwonicach, wszedł 1808 r. do 11 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. awansował na podporucznika, a 1813 r. Na porucznika, i odbył kampanię 1812 r. w Rosyi. PODGÓRSKI IGNACY – syn Grzegorza i Agnieszki, ur. 1790 r. w m. Książu, w Poznańskiem, wszedł 1806 r. do 11 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i umieszczony 1815 r. w 7 pułku piechoty liniowej, wyszedł 1819 r. do dymisyi w stopniu podporucznika. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem i 1813 r. przeciw sprzymierzonym. PODKOŃSKI JAN – syn Franciszka i Anastazyi Rzutkiewiczównej, ur. 1779 r. w Kurzeszynie, w pow. rawskim, wszedł 1806 r. do 1 pułku szaserów wojsk Księstwa Warszawskiego i 1811 r. został podporucznikiem w 14 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, a 1813 r. porucznikiem i 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1806 – 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi nad Berezyną i 1813 r. w Niemczech; po wyjściu z wojska osiadł w majątku Wola Tarnowska, w pow. rawskim. PODLESIECKI JÓZEF – syn Jana i Heleny Truszkowskiej, ur. 1791 r. we wsi Barłutowie (?), w pow. lwowskim, postąpił 1808 r. do 1 pułku ułanów, awansował 1817 r. na podporucznika, a 1824 r. na porucznika; odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi. PODLICH ANTONI – syn Krystyna i Teresy, ur. 1790 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 1 batalionu artyleryi pieszej i w 1808 r. został podporucznikiem w 1 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego; porucznik 1809 r., kapitan 1811 r., przeniesiony 1815 r. do 1 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na majora z przeznaczeniem do 8 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. przeciw Rosyi pod Bobrujskiem i Borysowem i za waleczność otrzymał krzyż srebrny wojskowy. PODLICH JAN – syn Krystyana i Teresy, ur. 1790 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 1 batalionu artyleryi pieszej i w 1808 r. został podporucznikiem 1 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego; porucznik 1809 r., kapitan 1811 r., przeniesiony 1815 r. do 1 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na majora z przeznaczeniem do 8 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, i 1812 r. przeciw Rosyi nad Berezyną i Borysowem i za waleczność otrzymał krzyż srebrny wojskowy. POGONOWSKI IGNACY – syn Jana i Tekli, ur. 1796 r. w Annówce, w obwodzie radzyńskim, wszedł 1813 r. do 1 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i przeniesiony do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1817 r. na podporucznika. POGORZELSKI DYONIZY – syn Michała i Reginy, ur. 1781 r. w Postolicach, w Galicyi, wszedł 1806 r. do 12 pułku piechoty wojsk księstwa Warszawskiego i 1807 r. został podporucznikiem; porucznik, awansował tegoż roku na kapitana, a w 1813 r. na majora; umieszczony 1815 r. w 5 pułku piechoty liniowej, wkrótce otrzymał urlop nieograniczony. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. POHOROJECKI KONSTANTY – syn Andrzeja i Maryanny, ur. 1791 r. we Lwowie, wszedł 1809 r. do pułku 5 ułanów wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem, a 1812 r. porucznikiem; przeniesiony 1814 r. do pułku Krakusów, w 1815 r. został przeznaczony do 2 pułku strzelców konnych i tegoż roku wyszedł do dymisyi; odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1814 r. we Francyi. POKUTYŃSKI JAKÓB – podporucznik wojsk polskich 1808 r. POLAKIEWICZ TOMASZ – syn Sebastyana i Barbary, ur. 1787 r. we wsi Nawarzycach, w pow. miechowskim, postąpił 1809 r. do artyleryi pieszej i w 1812 r. został podporucznikiem; w 1815 r. w kompanii II pozycyjnej artyleryi pieszej , awansował 1817 r. na porucznika. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech i za waleczność dostał krzyż złoty Virtuti Militari. POLAKOWSKI JÓZEF – syn Grzegorza i Apolonii Płońskiej, ur. 1791 r. we wsi Turzowie, w pow. lubelskim, wszedł 1809 r. do wojska austryjackiego; wzięty do niewoli, przeznaczony został do 9 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, a umieszczony 1815 r. w 7 pułku piechoty liniowej, postąpił 1821 r. na podporucznika w 4 pułku strzelców pieszych i w 1831 r. był kapitanem. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Francyi, 1811 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi. POLASKI (POŁASKI, POŁAZKI) JAN – syn Wojciecha, odbył kampanie napoleońskie i był porucznikiem w 4 pułku wojsk polskich; w 1809 r. wziął udział w bitwach pod Raszynem, Jedlińskiem, gdzie był ranny w głowę i w prawą rękę, i pod Nowym Miastem; w 1812 r. pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Medyną i Wiaźmą, gdzie został znowu ranny w piersi, nad Berezyną; z Wiktoryi Trzeskiewiczówny miał pięcioro dzieci: Jana, Ksawerę, Julię, Teofila i Feliksa. POLCZYCKI JÓZEF – syn Kazimierza i Eleonory Cybulskiej, ur.1791 r. w Drwalewie, w pow. warszawskim, postąpił 1809 r. do batalionu strzelców i w 1811 r. został podporucznikiem w 17 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego; kapitan 1812 r., został 1815 r. przeniesiony do 3 pułku strzelców pieszych. Odbył kampanie: 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym. POLESKI JÓZEF – syn Michała i Anny Zienkiewiczówny, ur. 1792 r. w Poleszynie, w pow. ostrowskim, wojew. Kaliskiem, wszedł 1807 r. do 1 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i został 1814 r. odkomenderowanym z oddziałem wojska na wyspę Elbę; po powrocie do kraju postąpił 1816 r. do szwadronu ułanów gwardii i w 1817 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika; odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. w Galicyi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi. POLETYŁO MICHAŁ – syn Tomasza i Salomei, ur. 1787 r. we wsi Folsztynie, w pow. samborskim, postąpił 1809 r. do 5 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1816 r. do 4 pułku strzelców konnych, został 1819 r. komendantem poczty w Dobrzyniu. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. w oblężeniu twierdzy Torgau. POLEWSKI ANTONI – syn Michała i Małgorzaty, ur. 1794 r. we wsi Skowrodzie, w obwodzie sochaczewskim, wszedł 1808 r. do 1 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1816 r. do 1 pułku strzelców pieszych, w 1818 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. w Rosyi pod Borysowem. POLIKOWSKI ROCH – syn Antoniego i Justyny, ur. 1792 r. w gub. wołyńskiej, wstąpił 1810 r. do 16 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. w 3 pułku strzelców konnych, wyszedł 1820 r. do dymisyi. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Możajskiem, Bobrujskiem, Romanowem i Moskwą, a 1813 r. w Niemczech. POLITOWSKI ANTONI – syn Mateusza i Ewy Wyrzykowskiej, ur. 1791 r. w Kruchowie, w wojew. poznańskiem, wszedł 1806 r. do 9 pułku piechoty wojsk księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1812 r., przeznaczony 1815 r. do 4 pułku strzelców pieszych i w 1817 r. wyszedł do dymisyi; odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom i 1812 r. w Rosyi. POŁEĆ MICHAŁ – syn Wojciecha i Maryanny Dąbrowskiej, ur. 1782 r. we wsi Sieciechowie, wszedł 1807 r. do pułku pieszego wojsk austryjackich, a w 1809 r. uwolniony z niewoli, został przeznaczony do 14 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego; umieszczony 1815 r. w 4 pułku piechoty liniowej, awansował 1825 r. na podporucznika i w 1832 r. był podporucznikiem w kompanii poprawnej komend inwalidnych. Odbył kampanie: 1809 r. w Austryi i 1812 r. w Rosyi przy oblężeniu Bobrujska i w bitwie pod Borysowem, gdzie został ranny w twarz; żonaty z Maryanną Niedolistkówną, pozostawił synów: Adama, Stanisława i córkę Maryannę. POMIANOWSKI STEFAN – Teodora i Kunegundy, ur. 1790 r. we wsi Wrzosach, w pow. radomskim, wszedł 1809 r. do 6 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; porucznik 1814 r., przeznaczony 1815 r. do 2 pułku piechoty liniowej, w 1819 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech. POMIANOWSKI KAZIMIERZ – syn Jana i Anny, ur. 1779 r. we wsi Klimkach, w pow. przasnyskim, postąpił 1807 r. jako major do 5 pułku strzelców pieszych; umieszczony 1815 r. w 5 pułku piechoty liniowej, został podpułkownikiem i w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. POMIANOWSKI MIKOŁAJ – syn Jakóba i Ewy, ur. 1791 r. w Gurkach, w Poznańskiem, wszedł 1807 r. do 2 pułku piechoty i w 1811 r. awansował na podporucznika; porucznik 1812 r., przeszedł 1814 r. do batalionu wzorowego grenadierów, i umarł 1818 r. w lazarecie. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. POMORSKI ANTONI – syn Jakóba i Anny, ur. 1792 r. we wsi Mamkach, w pow. warszawskim, wszedł 1812 r. do wojska i tegoż roku postąpił na podporucznika; przeniesiony 1815 r. do 3 pułku strzelców konnych, awansował 1823 r. na porucznika, a w1831 r. był kapitanem. Odbył kampanię w Rosyi 1812 r. i był w bitwie pod Beresteczkiem. POMORSKI MATEUSZ – syn Jakóba i Agnieszki, ur. 1795 r. w Warszawie, wszedł 1812 r. do powstania lubelskiego jako podporucznik; umieszczony 1815 r. w 2 pułku ułanów, awansował 1819 r. na porucznika, a 1824 r. na kapitana. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech. POMORSKI ONUFRY – syn Marcina i Maryanny, ur. 1792 r. w Opocznie, postąpił 1809 r. do 9 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1821 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów. POMORSKI WOJCIECH – syn Józefa i Katarzyny Jaworskiej, ur. 1795 r. w m. Koprzywnicy, w wojew. sandomierskim, wszedł 1811 r. do 16 pułku piechoty liniowej; umieszczony 1815 r. w 4 pułku strzelców pieszych, został 1819 r. podporucznikiem; porucznik 1825 r., wyszedł 1830 r. do dymisyi. Odbył kampanię 1813 r. przeciw sprzymierzonym. PONIATOWSKI STANISŁAW – syn Kacpra i Maryanny, ur. 1787 r. we wsi Żukowie, w pow. zasławskim, wszedł 1809 r. do 2 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1816 r. do 2 pułku ułanów, został 1824 r. porucznikiem. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech.
cdn.
|