Teoretycznie obowiązywał wówczas przepis z marca 1807 roku:
„Legia 1-sza. Kurtka i rajtuzy granatowe, wyłogi żółte, kołnierz i łapki ponsowe, lampasy żółte, guziki żółte numerowane podług regimentu 1, 2, 3 i 4. Rajtuzy na buty ośmiu pętelkami zapęte. Giwer na tę formę jak żołnierski, szlify, feldcech, kordonki podług rangi. Do służby ryngraf żółty z białym orłem. Pendent z klamrą żółtą i białym orłem, dla sztabs-oficyerów złoty, przerabiany jedwabiem granatowym., dla subalternów ze skóry białej lakierowanej. Pałasz prosty w żelazo osadzony.
Legia 2-ga. Kurtka i spodnie granatowe, wyłogi, kołnierz i łapki karmazynowe; reszta jak w legii 1-szej z odmianą, że wszystko, co w pierwszej legii złote, tu srebrne, prócz orłów, które się nie odmieniają.
Legia 3-cia. Kurtka i rajtuzy granatowe, wyłogi, kołnierz i rękawy białe, guziki żółte, numerowane podług regimentów 1, 2, 3 i 4, lampasy białe, reszta jak w legii 1-szej.
Mundur mały. Frak granatowy, kołnierz tego koloru co u kurtki, wypustki koloru podług wyłogów, na przodzie prosto zapięty. Guziki numerowane; szlify podług rangi i kapelusz.
Różnica rang. Pułkownik: dwie szlify z bulionami, felcech i kordonki i kordonki u kapelusza i czapki z bulionami.
Major: dwie szlify z bulionami i taśmą odmienną, to jest, jeżeli guzik białe, to taśma złota, a buliony srebrne i przeciwnie; reszta jak pułkownik.
Podpułkownik: jedną szlifę z bulionami i kontrepolet, reszta jak pułkownik.
Kapitan: jedną szlifę bez bulionów, kontrepolet; felcech i kordonki bez bulionów.
Porucznik: jedną szlifę bez bulionów, na taśmie jeden pręg przerabiany jedwabiem granatowym przez całą długość taśmy i kontrepolet. Reszta jak u kapitanów.
Adiutanci majorowie tak pułkowi jak batalionowi: szlify podług rangi, lecz na prawem ramieniu, a kontrepolet na lewem.”
Więcej znajdziesz tutaj:
viewtopic.php?f=4&t=45&start=0Mundury z lat 1806-1807 noszone były do czasu wejścia w życie przepisu z 1807 roku, a że czas był wojenny, miało to najprawdopodobniej miejsce już po podpisaniu traktatu tylżyckiego.