„Strata pułku ułanów nadwiślańskich w całej bitwie obliczona została na 130 zabitych, rannych i wziętych do niewoli, w tym miało być 11 zabitych i ran¬nych oficerów. Jednak zarówno spisy Martiniena, jak i relacje pamiętnikarzy przeczą temu, jednoznacznie wskazując, że straty te były wyższe. We wspo¬mnieniach „ułana nadwiślańskiego” czytamy, że „pięciu oficerów ubito, jedena¬stu raniono, żołnierzy przeszło 200 padło trupem, a reszta, tak oficerowie jak i żołnierze, jeżeli nie ranni, to konie potracili lub zebrali się w liczbie przeszło 100 koni przy grobie swych współbraci”. Na podstawie zliczonych z różnych źródeł nazwisk zabitych i rannych oficerów Marian Kujawski twierdzi, że ogól¬na liczba poszkodowanych podoficerów i żołnierzy mogła wynosić nie 200, ale 180 ludzi, co jednak nie wydaje się tak dużą różnicą, aby nie skłaniać się ku liczbie podanej przez pamiętnikarzy”.

„Ponieważ zawsze ważniejsze od liczb są nazwiska, możliwa do ustalenia lista polskich strat pod Albuerą brzmi następu¬jąco, poczynając od zabitych: kapitan Leszczyński (zmarł z ran 22 maja), pod-porucznik Teofil Mikułowski (zmarł z ran 19 maja), podporucznik Rodbicki, wachmistrz Jagielski; ranni zaś byli: szef szwadronu Adam Hupet, kapitan Wincenty Konopka, porucznicy Kazimierz Dziurkiewicz, Dominik Runowski, Sabo, Jan Trzebuchowski, Jan Zawadzki, podporucznicy Aleksander Błoński, Jakub Faron, Józef Kadłubicki, Łempicki, Marcin Marchocki, Radłowski, Piotr Rogoyski, Sinicki, Kajetan Wojciechowski, Franciszek Majewski (wzięty do niewoli), Adam Radłowski (wzięty do niewoli), starszy wachmistrz Józef Boh¬danowicz, furier Piotr Krobicki, kontuzjowany pułkownik Jan Konopka”.