KAMIŃSKI STANISŁAW – syn Franciszka i Anny z Białostockich, ur. 1791 r. we wsi Szymanowie, w obwodzie warszawskim, postąpił 1806 r. do 2 pułku ułanów Księstwa Warszwawskiego i w 1817 r. był przeniesiony do pułku strzelców konnych gwardii, a w 1825 r. został podporucznikiem w 3 kompanii weteranów i w 1835 r. umieszczony w komendach inwalidnych straży wewnętrznej 10 okręgu; ozdobiony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie 1838 r.. KANANOWSKI TADEUSZ – syn Stanisława i Katarzyny, ur. 1789 r. we wsi Dalczowie, w cyrkule tarnowskim, postąpił na służbę 1807 r. do 4 pułku piechoty legii nadwiślańskiej i w 1810 r. został podporucznikiem, a w 1812 r. porucznikiem; kapitan 1815 r., był przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, a 1816 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 180 r. przeciw Austryi, 1809 – 1811 r. w Hiszpanii, a w 1812 r. przyjmował udział w bitwach w Rosyi i w 1813 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej. KARBOWSKI RUDOLF – syn Józefa i Maryanny z Łukowskich, ur. 1799 r. we wsi Lacko, w Galicyi, w 1809 r. wszedł do służby do pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. został podporucznikiem w 2 pułku strzelców konnych, a w 1825 r. awansował na porucznika z przeznaczeniem do 1 pułku ułanów. KARCZEWSKI JÓZEF – syn Jana i Ludwiki z Kickich, ur. 1785 r. we wsi Wierzchowiskach, w obwodzie lubelskim, w 1809 r. postąpił na służbę do 10 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1826 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów; odbył kampanię 1812 r. KARCZEWSKI WOJCIECH – syn Teodora i Agnieszki z Zaczkiewiczów, ur. 1792 r. w Gnieźnie, wszedł do służby 1806 r. do 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1822 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. porucznikiem i kapitanem w 7 pułku piechoty liniowej; odbył kampanie 1806 i 1807 r. w Prusach, a os 1808 – 1812 w Hiszpanii. KARCZYŃSKI ANDRZEJ – syn Ludwika i Magdaleny z Kośmińskich, ur. 1786 r. we wsi Piotrkowicach, w obwodzie kościańskim, wszedł do służby 1806 r. do 1 pułku jazdy legii nadwiślańskiej i w 1817 r. otrzymał dymisję w stopniu podporucznika; odbył kampanie 1807 przeciw Prusom, od 1808 do 1813 r. w Hiszpanii, a 1814 r. we Francyi i był kilkakrotnie ranny. KARGIER IGNACY – syn Ferdynanda i Barbary z Eignerów, ur. 1775 r. w Puławach, w obwodzie lubelskim, postąpił na służbę 1807 r. do 1 legii artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1812 r. porucznikiem, i w 1815 r. był przeznaczony na adiutanta placu do twierdzy w Zamościu; w 1831 r. awansował na kapitana z odkomenderowaniem do obowiązków adiutanta placu m. Warszawy. KARNECKI JÓZEF – syn Jan i Katarzyny z Dorochockich, ur. 1787 r. we wsi Przespolewie, w obwodzie kaliskim, postąpił 1806 r. do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a 1809 r. porucznikiem w 16 pułku piechoty; kapitan 1813 r., przeniesiony 1821 r. do 5 pułku piechoty liniowej, awansował 1831 r. na majora. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w Rosyi; ozdobiony krzyżem złoty polskim. KARPIŃSKI IGNACY – podporucznik w legionach włoskich 1800 r., następnie kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego 1808 r., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r.. KARPISZ WOJCIECH – syn Józefa i Anny, ur. 1782 r. w m. Dolnym Szańcu ,w Galicyi, postąpił do 1 brygady włosko – polskiej do 2 pułku legii nadwiślańskiej i w 1812 r. został podporucznikiem w 140 pułku liniowym francuzkim; w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, w 1821 r. do korpusu weteranów i inwalidów, a jako sztabs – kapitan umarł w Warszawie 1852 r., pozostawiwszy żonę Teodozyę z Żychowiczów. Odbył kailka kampanij. KARSKI JAN – syn Antoniego i Ludwiki Czapskiej, ur. 1789 r. we wsi Pomiechowie, w obwodzie płockim, wstąpił 1808 r. do artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został kapitanem w sztabie francuzkim, a 1815 r. był wcielony do batalionu wzorowego grenadierów i w 1815 r. wyszedł do dymisyi; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach w Rosyi, a 1813 r. walczył pod Dreznem. Żonaty z Katarzyną z Kosków pozostawił synów: Jana, Waleryana, Ferdynanda, Karola i Józefa – Aleksandra. KARSKI JÓZEF – syn Antoniego i Ludwiki Czapskiej, ur. 1787 r. w Pomiechowie, jako porucznik z wojska pruskiego 1809 r. przeszedł do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został kapitanem w tymże pułku, a 1815 r. przeznaczony do 7 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1816 r.; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi. KARSKI KAROL – syn Pawła i Elżbiety ze Śniechowskich, ur. 1792 r. we wsi Osieku, w obwodzie mławskim, wszedł 1808 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem; porucznik 1810 r., kapitan 1813 r., w 1830 r. awansował na majora w 8 pułku piechoty liniowej, a w 1831 r. był podpułkownikiem. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwie pod Berezyną i otrzymał krzyż kawalerski Virtuti Militari i Legii Honorowej; umarł 1831 r. i pochowany na Powązkach. KARSKI ALEKSANDER – syn Antoniego i Gertrudy z Fontanów, ur. 1795 r. w Warszawie, wszedł do pułku artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem 20 pułku piechoty, a w 1815 r. postąpił na porucznika w pułku grenadierów gwardii; kapitan 1825 r., w 1831 r. przeznaczony na adiutanta gubernatora m. Warszawy, tegoż roku awansował na majora w pułku grenadierów. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwie pod Smoleńskiem; umarł 1874 r. w m. Siennicy. KARŚNIKCKI AUGUST – syn Kajetana i Katarzyny, ur. 1788 r. w Rynarzewie, w obwodzie bydgoskim, postąpił 1806 r. do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1807 r., awansował 1809 r. na kapitana z przeniesieniem do pułku strzelców litewskich, a 1816 r. był przykomenderowany do 1 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1807 przeciw Prusom i 1809 r. przeciw Austryi. KARŚNICKI WIKTOR – syn Kajetana i Katarzyny z Giżyckich, ur. 1781 r. w Pilicy, w obwodzie olkuskim, wstąpił do wojska i 1809 r. został porucznikiem w 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a 1817 r. był przeniesiony do korpusu żandarmów; odbył kampanie 1807 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach pod Świeżną i Kajdonowem, w Rosyi. KARŚNICKI JÓZEF – syn Józefa i Apolonii, ur. 1785 r. w m. Poznaniu, wstąpił do służby 1806 r. do pułku artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został porucznikiem w 14 pułku piechoty; kapitan 1810 r. w 1 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisyi 1816 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi. KARWOSIECKI IGNACY – syn Rudlfa (Wiktora?) i Maryanny z Ordęgów, ur. 1795 r. we wsi Czartnach(?) w obwodzie kaliskim, wstąpił 1806 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; podporucznik 1811 r., porucznik 1813 r., był przeznaczony 1815 r. do 2 pułku strzelców pieszych, a w 1820 r. został kapitanem; otrzymał dymisję 1823 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom i brał udział w bitwach pod Neidenburgiem, Wałami i Kotami, 1809 r. przeciw Austryi w bitwach pod Raszynem, Górą Kalwaryi i Krakowem, a w 1812 r. był w bitwach pod Bobrujskiem, Berezyną i Wilnem, i za bitwę pod Berezyną ozdobiony krzyżem złotym polskim. KARYIORY MICHAŁ – syn Macieja i Maryanny z Chadzynikoły, ur. 1783 r. w Stambule, postąpił 1802 r. na służbę do 17 pułku inflanckiego wojsk rosyjskich, a w 1812 r. przeszedł do 10 pułku huzarów Księstwa Warszawskiego i w 1822 r. został podporucznikiem w batalionie weteranów czynnych, a 1831 r. awansował na porucznika i następnie kapitana. KASPEROWCZ JÓZEF – syn Andrzeja i Ludwiki, ur. 1787 r. w Dydwizach, w wojew. augustowskiem, wstąpił 1807 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1811 r. porucznikiem; 1815 r. przeznaczony do 1 pułku piechoty liniowej, w tymże roku został przeniesiony do korpusu weteranów. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwie pod Borysowem. KASPRZYKOWSKI JAN – syn Kazimierz i Agnieszki Głowińskiej, ur. 1789 r. we wsi Zimnowodzie, w obwodzie radomskim, wszedł 1808 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. awansował na podporucznika, a wkrótce został porucznikiem z przeniesieniem do 20 pułku piechoty; w 1820 r. otrzymał dymisję. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwach w Rosyi. KASSARABOWICZ GRZEGORZ- syn Andrzeja i Salomei z Szymanowskich, ur. 1790 r. we Lwowie, postąpił na służbę 1809 r. do 11 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1824 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. po straceniu lewej nogi, umieszczony w korpusie inwalidów w stopniu porucznika; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i przyjmował udział we wszystkich bitwach, W 1831 r. otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. KASZEWSKI JAN – syn Jana i Agnieszki z Lemańskich, ur. 1785 r. we wsi Kobylepole w Księstwie Poznańskiem, wszedł do służby 1811 r. do 15 pułku piechoty i w 1813 r. został podporucznikiem, a 1815 r. przeznaczony do 15 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na porucznika; kapitan 1830 r., major 1831 r., odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i nad Berezyną. KASZEWSKI JAN – syn Bazylego i Katarzyny z Woronowskich, ur. 1784 r. w m. Kamieńcu Podolskim, postąpił na służbę 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w 1 pułku piechoty legii nadwiślańskiej, a w 1813 r. porucznikiem w tymże pułku; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku strzelców pieszych, w 1824 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Woronowem, Wiaźmą, Krasnem i nad Berezyną, i 1813 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej. KASZUBSKI MIKOŁAJ – syn Jana i Heleny z Szymańskich, ur. 1793 r. we wsi Wólce, w obwodzie sieradzkim, postąpił na służbę 1806 r. do 3 pułku piechoty Ksi,ęstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. w 4 pułku strzelców pieszych, awansował 1816 r. na porucznika, a 1817 r. przeniesiony do 1 pułku strzelców pieszych, otrzymał dynisyę 1818 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwie pod Bobrujskiem. KASZYŃSKI TADEUSZ – syn Bazylego i Magdaleny Zwierzchowskiej, służył w wojsku polskim 1811 r.. KATELBACH KAROL – syn Karola i Zofii, ur. 1793 r. w m. Radziwiłłowie, gub. Żytomierskiej, w 1812 r. wszedł do szpitala wojskowego, i w 1815 r. został przeznaczony jako lekarz batalionowy do 8 pułku piechoty. KATERLA FRANCISZEK – syn Józefa i Barbary Paczkównej, ur. 1788 r. we wsi Lubachowie, w wojew. Krakowskiem, wszedł do wojska 1806 r. i w 1810 r. został podporucznikiem w 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego; kapitan 17 pułku ułanów 1812 r., postąpił 1821 r. na majora z przeznaczeniem do 1 pułku ułanów i w 1831 r. awansował na podpułkownika, a następnie pułkownika 4 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i krzyż srebrny Legii Honorowej. Dziedzic dóbr Woźniki, wylegitymowany w Królestwie 1848 r., zaślubił Józefę Kuczyńską i z niej pozostawił córkę Józefę i Franciszkę. Umarł 1867 r. w Woźnikach i pochowany w Niemojkach, gub. Siedleckiej. KAULBERSZ ALEKSANDER – syn Fryderyka i Agnieszki Greczówny, zaszczytnie odbył kampanię 1812 – 1814 r. i otrzymał krzyż wojsk polskich Virtuti Militari i Legię Honorową. Podpułkownik grenadierów gwardii 1829 r., a następnie podpułkownik wojsk rosyjskich, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., z Ludwiki Grabowskiej pozostawił synów Alfonsa i Fryderyka. (str.264) KAUSZKE WAWRZYNIEC – syn Alberta i Brygidy, ur. 1786 r. w m. Częstochowie, wszedł 1807 r. do 10 pułku piechoty i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1811 r. porucznikiem w tymże pułku; przeznaczony 1815 r. do 3 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1821 r. Odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi. KAWKA FRANCISZEK – syn Wacław i Katarzyny, ur. 1791 r. w Pilznie, w Galicyi, wszedł 1809 r. do 10 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a 1820 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców pieszych; porucznik 1831 r., tegoż roku awansował na kapitana i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Trokami, Możajskiem, Kaługą, Jarosławcem, Czerykowem i nad Berezyną. Po wyjściu z wojska naczelnik spisu i zaciągu wojskowego, kawaler orderu ś1). Stanisława III klasy, zaślubił Salomeę Wielecką i z niej miał syna Franciszka. Zmarł w Warszawie 1851 r., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1841 r.. KAZANOWSKI JAN – oficer w legionach włoskich 1800 r., naczelnik dyrekcji Komunikacyj lądowych i wodnych w Królestwie 1824 r., syn Nikodem. KAZIŃSKI WINCENTY – syn Józefa i Justyny, ur. 1794 r. w Kobylej Górce, w obwodzie kaliskim, wszedł do służby 1812 r. do 4 pułku legii nadwiślańskiej, i w 1827 r. został podporucznikiem w 2 pułku strzelców pieszych, a w 1831 r. awansował na porucznika. Odbył kampanię 1813 r. i był w bitwach pod Lipskiem i Lebau. KAZNOWSKI JÓZEF – syn Adama i Maryanny Morowszczańskiej, ur. 1789 r. w m. Nieświeżu, gub. Mińskiej, wszedł 1809 r. do 8 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1830 został podporucznikiem korpusu weteranów; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Ostrowem, Smoleńskiem, Witebskiem, Moskwą i Kaługą. Otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie 1847 r.; z żony Anny Wróblewskiej jego synowie: Józef - Karpl i Antoni. KĄSINOWSKI FLORYAN – syn Franciszka – Piotra i Franciszki Dobiejewskiej, ur. 1764 r. we wsi Łopienno, w Poznańskiem, w 1779 r. wstąpił do pułku ks. Sułkowskiego i 1785 r. został porucznikiem, a 1790 r. kapitanem z kompanią w tymże pułku pod dowództwem szefa pułku Działyńskiego; mianowany sekretarzem z rangą majora Komisyi Wojskowej 1792 r., w 1796 r. jako kasyer konsumpcyjny wszedł do służby pruskiej. Przeznaczony 1806 r. do służby skarbowej, został 1807 r. podinspektorem popisów wojska Księstwa Warszawskiego, a 1810 r. inspektorem; szef wydziału kontroli generalnej w Komisyi Rządowej Wojny, otrzymał dymisję 1824 r. Odbył kampanie 1792 i 1794 r. w Polsce, 1806 i 1807 r. w Prusach, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi; żonaty z Anną Zawadzką, umarł 1828 r. w Warszawie bezpotomnie. KĄSINOWSKI MIKOŁAJ – syn Franciszka – Piotra i Franciszki Dobiejewskiej, major legii nadwiślańskiej 1808 r., następnie pułkownik, i oficer Legii Honorowej, otrzymał 1810 r. tytuł barona cesarstwa francuzkiego z dotacją na 4000 franków; zginął 1812 r. w bitwie nad Berezyną. KĄSINOWSKI JAN NEPOMUCEN – syn Franciszka – Piotra i Franciszki Dobiejewskiej, kapitan Księstwa Warszawskiego 1807 r., podpułkownik wojsk polskich, kawaler krzyża Virtuti Militari i Legii Honorowej, komendant Zamościa, umarł w Warszawie 1825 r., pozostawiwszy z Teresy Ejdziatowiczówny córkę Michalinę i syna Władysława – Maryana. KĄSINOWSKI FLORYAN – syn Kazimierz i Reginy, ur. 1784 r. w Złotnikach, w Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a 1808 r. porucznikiem 17 pułku piechoty; kapitan 1810 r., w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, a w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. walczył pod Czerskiem, Pankratowicami i nad Berezyną. KCZEWSKI ALEKSANDER – kapitan 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, poległ w wojnie z Francuzami 1815 r.. KELLER FRANCISZEK – syn Józefa i Teresy, ur. 1771 r. w Smolnikach, na Węgrzech, 1806 r. wszedł do służby do 7 pułku jazdy legii nadwiślańskiej i w 1815 r. został podporucznikiem z przeznaczeniem do 3 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1808 – 1812 r. i był w bitwie pod Dreznem; 1810 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej. KENDZIERSKI ANTONI – syn Michała i Magdaleny, ur. 1776 r. w Krakowie, wszedł 1794 r. do pułku piechoty Wodzickiego, a 1797 r. przeszedł do 1 pułku ułanów pułkownika Różnieckiego i w 1816 r. został podporucznikiem w batalionie gwardii strzelców pieszych z przeniesieniem do korpusu weteranów i inwalidów, i 1812 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej; porucznik inwalidów rosyjskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r., zaślubił 1803 r. w Rzymie Annę – Maryę de Pal i z niej pozostawił pięcioro dzieci. KESTNER JAN – ur. w Warszawie, wstąpił 1810 r. do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i 1831 r. został podporucznikiem w 5 pułku strzelców pieszych. KĘCKI JAN – syn Wincentego i Zofii z Dobrowolskich, ur. 1788 r. w Warszawie, wstąpił do służby jako urzędnik zdrowia klasy 3 – iej 1806 r. do lazaretu głównego w Warszawie, a 1815 r. został lekarzem batalionowym w 1 pułku strzelców pieszych, i w 1817 r. był przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. był w bitwie pod Czasznikami, Smolanami i nad Berezyną, a 1814 r. przyjmował udział w bitwie pod Paryżem; w 1813 r. otrzymał krzyż srebrny Legii Honorowej. KĘPSKI (KEMPSKI) ALEKSANDER – syn Aleksandra i Ewy Pope, ur. 1791 r. we wsi Skorotkach, w obwodzie sochaczewskim, jako junkier wstąpił 1804 r. do pułku piechoty wojska pruskiego, a 1806 r. przeszedł do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; podporucznik 1810 r., przeznaczony 1815 r. do 2 pułku piechoty liniowej, 1819 r. postąpił na porucznika, w 1826 r. na kapitana, a w 1830 r. otrzymał dymisję z rangą majora. Odbył kampanie 1806 r. przeciw Francyi, 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. był w Rosyi w bitwach pod Czasznikiami i nad Berezyną, a 1813 r. w Niemczech i tegoż roku otrzymał krzyż złoty polski Virtuti Militari. KĘPSKI (KEMPSKI) ALEKSANDER – syn Ksawerego i Jadwigi z Kosseckich, ur. 1792 r. we wsi Kuźmy, w obwodzie rawskim, 1807 r. wstąpił do 1 pułku legii włosko – polskiej i w 1812 r. został podporucznikiem w 1 pułku legii nadwiślańskiej; porucznik 1820 r. w 6 pułku piechoty liniowej, awansował 1828 r. na kapitana i poległ 1831 r. Odbył kampanie 1808 – 1812 w Hiszpanii, a 1812 r. był w bitwie nad Berezyną i w 1809 r. otrzymał krzyż srebrny polski, a następnie kawalerem Legii Honorowej. KĘPSKI (KEMPSKI) JAN – syn Aleksandra i Maryanny, ur. 1788 r. w Łowiczu, 1798 r. jako kadet wstąpił do pułku piechoty wojska pruskiego i 1806 r. został porucznikiem w tymże pułku, a 1809 r. umieszczony jako porucznik w 16 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, postąpił 1811 r. na kapitana, i 1818 r. awansował na majora z przeniesieniem do 2 pułku strzelców pieszych. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach w Rosyi i 1813 r. otrzymał krzyż złoty polski i srebrny Legii Honorowej. KĘSTOWICZ JÓZEF – syn Stanisława i Maryanny Urbanowiczówny, ur. 1782 r. w Tryszkach, na Żmudzi, do 1805 r. regent grodzki rosieński, wstąpił 1807 r. do 1 pułku ułanów i w 1813 r. został porucznikiem klasy 2 w tymże pułku; przeznaczony 1815 r. w tymże stopniu do 3 pułku strzelców konnych, z powodu starganych sił i odniesionych ran, zanominowany audytorem gwardyi konnej w szwadronach wzorowych ułanów, a w 1817 r. do pułku strzelców konnych gwardii i w 1825 r. naznaczony na audytora 2 dywizyi piechoty. Odbył kampanie, 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. przeciw Austryi, od 1810 – 1811 r. ponownie w Hiszpanii, 1812 r. był w bitwach w Rosyi, a 1813 r. w Niemczech i Holandyi, w 1814 r. został ozdobiony krzyżem zjednoczenia (de la Reunions); wylegitymowany w Królestwie 1846 r., zamieszkał w posiadłości swej Sawinowie, w okolicy Buska, umarł 1854 r., pozostawiwszy z żony Anny Kruszewskiej syna Ludomira – Bronisława i dwie córki. KĘSZYCKI GASPAR – syn Samuela i Reginy, ur. 1787 r. we wsi Marsowie, w wojew. Kaliskiem, postąpił 1804 r. do regimentu huzarów pruskich, a w 1806 r. przeszedł do 4 pułku piechoty legii Dąbrowskiego; podporucznik 1809 r. w 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskeigo, 1812 r. porucznik w 6 pułku piechoty, w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na kapitana. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Bobrujskiem i Borysowem; pozostawił dwie córki dwóch synów. KICKI LUDWIK – syn Onufrego i Józefy Szydłowskiej, ur. 1791 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem gwardii Francuzko – polskiej; porucznik 1808 r., kapitan – adiutant przy ks. Poniatowskim 1810 r., w 1815 r. major z przeznaczeniem na adiutanta wielkiego księcia cesarzewicza, naczelnego wodza, w 1817 r. awansował na podpułkownika z przeznaczeniem do szwadronu strzelców konnych gwardii; pułkownik 1820 r., wyszedł do dymisyi 1821 r., a w 1831 r. wszedł powtórnie na służbę z przeznaczeniem na adiutanta polowego przy naczelnym wodzu i wkrótce został generałem brygady. Generał, kawaler krzyża polskiego, krzyża srebrnego Legii Honorowej i złotego neapolitańskiego, poległ w bitwie pod Ostrołęką, pozostawiwszy z żony Natalii Bispingówny córkę Ludwikę – Maryannę. KICKI JAN – syn Stanisława i Wiktoryi hr. Tarnowskiej, ur. 1791 r. w gub. Wołyńskiej, jako kadet postąpił 1809 r. na służbę do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i 1810 r. został porucznikiem, a 1813 r. kapitanem w tymże pułku; 1815 r. umieszczony w 3 pułku strzelców konnych, otrzymał 1823 r. dymisję z rangą majora; odbył kampanie, 1809 r. przeciw Rosyi, 1812 r. w Rosyi, był w bitwach pod Mirem, Romanowem, Smoleńskiem, Możajskiem, Jarosłwem i nad Berezyną, a 1813 r. w Saksonii, za kampanię 1812 r. ozdobiony krzyżem złotym polskim i obojga Sycylii. KIEDRZYŃSKI HIPOLIT – syn Leona i Rozalii z Sadkowskich, ur. 1789 r. we wsi Kaszkach, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do 4 pułku szaserów Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. awansował na podporucznika; porucznik 1812 r., został 1813 r. przeniesiony do 1 pułku szaserów, a 1815 r. umieszczony w 1 pułku ułanów; umarł 1817 r. w Międzyrzecu. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. w Prusach przeciw Schilowi, a 1812 r. był w bitwach pod Możajskiem i Czerykowem. KIEDRZYŃSKI (KIĘDRZYŃSKI) ANDRZEJ – syn Adama i Franciszki, ur. 1780 r. w Gogolewie, w pow. szreńskim, wstąpił 1806 r. jako podporucznik do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1807 r., tegoż roku kapitan, umieszczony 1815 r. w 1 pułku strzelców pieszych, wkrótce wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, a w 1809 r. przeciw Austryi. KIEDRZYŃSKI (KIĘDRZYŃSKI) JAN – syn Adama i Franciszki, ur. 1785 r. w Gogolewie, wszedł 1806 r. jako podporucznik do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został porucznikiem; kapitan 1808 r. przeszedł 1815 r. do 1 pułku strzelców pieszych i tegoż roku wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. odbywał marsze w Rosyi. KIEKIERNICKI PIOTR – syn Jana i Anny Szulcówny, ur. 1783 r. we wsi Szaraju (?), w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1809 r. do 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1810 r., kapitan 1812 r., w 1815 r. przeznaczony do 1 pułku piechoty liniowej, 1825 r. postąpił na majora, a 1831 r. przeznaczony na komendanta garnizonu Pragi, za szczególne odznaczenie się w boju awansowany na pułkownika tegoż roku z przeznaczeniem na dowódcę 2 brygady 2 dywizyi piechoty. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Woronowem, Medyną i nad Berezyną, za co ozdobiony krzyżem złotym polskim. KIEŁKIEWICZ DOMINIK – kapitan legionów włoskich 1800 r., walczył w Hiszpanii 1808 r. i odznaczył się w wojnie 1813 r., za co dostał Legię Honorową; następnie był rządcą w majątku generała Załuskiego, a w 1831 r. majorem wojsk polskich. KIEŁKIEWICZ MIKOŁAJ – syn Tomasza i Katarzyny z Kalinowskich, ur. 1791 r. we wsi Dubasiewszczyzna, w obwodzie białostockim, wszedł 1805 r. do pułku ułanów wojsk pruskich, a następnie przeszedł do 5 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w tymże pułku; przeniesiony 1815 r. do batalionu grenadierów gwardii, awansował 1815 r. na porucznika, a 1825 r. na kapitana i w 1830 r. wyszedł do dymisyi w eandze podpułkownika. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, a 1812 r. był w bitwie pod Dynaburgiem, był żonaty z Katarzyną Majorkowską. KIEŁKIEWICZ TEODOR – syn Wojciecha i Salomei, ur. 1777 r. w Dubaśnie, w wojew. augustowskim, wstąpił 1794 r. do pułku ułanów i tegoż roku został podporucznikiem, a następnie porucznikiem w 3 batalionie legii włoskiej; kapitan 1798 r., przeszedł do 1 batalionu legii nadreńskiej, i potem do 3 pułku legii nadwiślańskiej, a w 1815 r. umieszczony w 5 pułku piechoty liniowej, otrzymał urlop nieograniczony. Odbył kampanie 1794 – 1799 r. i 1806 – 1814 r., gdzie brał udział niemal we wszystkich bitwach. KIERSKI MAKSYMILIAN – syn Wojciecha i Justyny z Górskich, ur. 1790 r. we wsi Wiekowie, w obwodzie gnieźnieńskim, wstąpił 1806 r. do 5 pułku Księstwa Warszawskiego i 1807 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1809 r. do 16 pułku piechoty, tegoż roku awansował na porucznika, a 1811 r. na kapitana w 14 pułku piechoty. Major 18019 r. w 8 pułku piechoty liniowej, 1829 r. podpułkownik w 7 pułku piechoty, w 1830 r. otrzymał dymisję. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach nad Berezyną i pod Mołodeczną, a w 1813 r. ozdobiony krzyżem złotym polskim i mianowany kawalerem Legii Honorowej. KIERWIŃSKI LUDWIK – syn Andrzja i Barbary z Lingau, ur. 1786 r. w Warszawie, wszedł 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a 1808 r. porucznikiem; kapitan w tymże pułku 1809 r., w 1814 r. przeznaczony do batalionu wzorowego, a 1815 r. do 2 pułku strzelców pieszych. Major 1817 r., w 1824 r. podpułkownik, awansował 1831 r. na pułkownika weteranów czynnych; umarł z ran w Warszawie 1831 r. Odbył kampanie, 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. przeciw Rosyi i ozdobiony znakiem honorowym za XX lat służby w stopniach oficerskich. KIERZKOWSKI JAKÓB FILIP – syn Macieja i Maryanny Garnyszówny, ur. 1771 r. wstąpił jako kadet do kompanii Kajetana Mojaczewskiego i 1794 r. został porucznikiem, a jako porucznik grenadyerów postąpił na służbę Francuzką do legii polskiej. Odbył kampanię w Hiszpanii, był w oblężeniu Saragossy i otrzymał krzyż Legii Honorowej, umarł 1862 r. w Poznaniu. KIESZKOWSKI JAKÓB – syn Walentego i Barbary z Jabłońskich, ur. 1783 r. we wsi Wojsławicach, w wojew. Lubelskiem, wstąpił 1807 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1810 r. porucznikiem; kapitan 1812 r., major 1813 r., przniesiony 1815 r. do 3 pułku strzelców pieszych, a w 1829 r. był komendantem wymiany zbiegów od strony Starych Prus. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. przyjmował udział w bitwach pod Płowcami, Włodzimierzem, Dubienką, Rubieszowem i Łapiguzem i w 1813 r. otrzymał złoty polski; umarł 1856 r. w Warszawie. KIJANOWSKI TOMASZ – syn Rafał i Anny, ur. 1791 r. w m. Pińsku, wstąpił 1812 r. na służbę do gwardii konnej litewskiej, a w 1815 r. został umieszczony w 4 pułku piechoty liniowej; podporucznik 1820 r. awansował 1831 r. na porucznika w 16 pułku piechoty. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w potyczkach pod Słonimem i Pawłowicami. KIJEŃSKI (KIJAŃSKI, KIIŃSKI) IGNACY – urodzony w Osmolinie, w wojew. Kaliskiem, wstąpił 1806 r. do powstania łęczyckiego, a następnie przeszedł do 8 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego; wyszedł do dymisyi 1813 r. KIJEŃSKI (KIJAŃSKI, KIIŃSKI) STANISŁAW – syn ludwika i Teresy, ur. 1795 r. w Warszawie, wszedł do służby 1809 r. do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1816 r. postąpił na podporucznika, a w 1818 r. otrzymał dymisję z rangą porucznika. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. w Rosyi był w bitwie pod Borysowem. KILIŃSKI FRANCISZEK – syn Jana i Maryanny Rucińskiej, oficer szwoleżerów gwardii 1811 r. dzielny wojownik z Hiszpanii spod Madrytu i Wagram 1809 r.. KIMBAR ONUFRY – syn Józefa i Anny z Kościuszków, ur. 1785 r. we wsi Upita, 1808 r. wstąpił do 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 1 pułku ułanów, otrzymał dymisję 1817 r. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w Austryi, i 1813 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej. KINDLER MAKSYMILIAN – syn Melchiora i Weroniki z Rivoli, ur. 1794 r. we wsi Pawłowicach, w Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1807 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i 1812 r. został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. w 6 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1817 r. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwie pod Rygą, a 1813 r. w oblężonym Gdańsku. KINLER STANISŁAW – syn Melchiora i Weroniki z Dworzaków, ur. 1790 r. we wsi Pawłowicach, 1806 r. postąpił na służbę do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, porucznik 1808 r., kapitan 1812 r., przeznaczony 1815 r. do 4 pułku piechoty liniowej, awansował na majora 1820 r., a w 1831 r. z podpułkownika na pułkownika i tegoż roku mianowany szefem gwardii narodowej warszawskiej. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i był w oblężeniu Torunia, a w 1813 r. znajdował się w oblężeniu Gdańska; otrzymał 1809 r. krzyż kawalerski polski, 1825 r. order św. Stanisława III klasy, a 1829 r. order św. Włodzimierza IV klasy; otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie1840 r., a prawa nowego szlachectwa 1845 r.. KIRKOR ANTONI – syn Dominika i Zofii, urodzony we wsi Koloskach, gub. Smoleńskiej, kapitan legionów włoskich 1800 r., od 1812 r. major wojsk Księstwa Warszawskiego, został 1816 r. przeniesiony do korpusu weteranów, a w 1838 r. wylegitymowany w Królestwie; umarł 1857 r. w Warszawie, z żoną Anną Heleną Olszewską bezpotomny. KISIEL MAURYCY – syn Józefa, ur. 1793 r. w gub. Wołyńskiej, wszedł 1809 r. do 12 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a 1815 r. umieszczony w 3 pułku strzelców konnych, postąpił 1816 r. na porucznika; odbył kampanie, 1812 r. w Rosyi i w 1813 r., za co ozdobiony krzyżem złotym polskim. KISIELIŃSKI (KISIELEŃSKI) FRANCISZEK – ur. 1781 r. w Maciejowie, gub. Wołyńskiej, wszedł do służby 1807 r. jako sekretarz komisyi żywnościowej wojska Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. mianowany podporucznikiem – adiutantem w komendzie generalnej kadetów, został 1812 r. porucznikiem w sztabie generała dywizyi Różnieckiego; kapitan – adiutant polowy przy generale Biegańskim, w 1815 r. mianowany szefem biura w Komisaryacie ubiorczym wojska, a w 1825 r. postąpił na kasyer generalnego w kasie głównej wojska. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Mirem, Możajskiem i nad Berezyną, za co otrzymał krzyż złoty polski; wylegitymowany w Królestwie 1838 r. KISIELNICKI WINCENTY – syn Stanisława – Eustachego i Joanny Jaroszewskiej, ur. 1779 r. w Giedni, w pow. mławskim, jako porucznik wszedł do służby 1807 r. do sztabu generalnego wojska Księstwa Warszawskiego i 1809 r. został kapitanem z przeznaczeniem do 6 pułku ułanów; major 1815 r. w 2 pułku strzelców konnych, awansował 1831 r. na pułkownika 8 pułku ułanów, zaślubił Pelagię Zabłocką i z niej miał syna Michała – Leonarda. KISIELNICKI AUGUST – syn Jana – Klemensa i Zofii Twardowskiej, ur. 1788 r. w Warszawie, wstąpił do służby 1806 r. do 1 pułku jazdy i 1807 r. został podporucznikiem w pułku strzelców pieszych; przeniesiony 1808 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, awansował na porucznika, a 1812 r. na kapitana w 22 pułku piechoty. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. był w Rosyi. KIWERSKI ANDRZEJ – ur. 1789 r. we wsi Radymnie, w cyrkule przemyślskim, 1808 r. wszedł do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem w 3 pułku piechoty, porucznik 1812 r., wcielony 1814 r. do batalionu wzorowego grenadierów, awansował 1815 r. na kapitana, a 1830 r. na podpułkownika pułku grenadierów gwardii. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi był w bitwach pod Pawłowicami i Rubieszowem, a 1813 r. był w oblężeniu Zamościa i tegoż roku otrzymał krzyż złoty polski, cyfrę cesarza Aleksandra I i medal św. Heleny, umarł 1879 r. w Warszawie, pozostawiwszy syna. KLAMBOROWSKI PIOTR – syn Tomasza i Katarzyny z Panarzewskich, ur. 1787 r. we wsi Goraninie, w obwodzie poznańskim, postąpił na służbę 1806 r. do 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. awansował na podporucznika; przeniesiony 1813 r. do 4 pułku piechoty, w 1819 r. został porucznikiem w 7 pułku piechoty liniowej, a w 1826 r. kapitanem i wyszedł do dymisyi 1830 r. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, gdzie był w przjściu gór Sierra – Morena, a 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Czasznikami i nad Berezyną i w 1813 r. otrzymał krzyż złoty polski i kawalerski Legii Honorowej. KLECZYŃSKI JAN – syn Kazimierza i Katarzyny Augustakówny, ur. 1788 r. w m. Głozgowie (?), w Galicyi, jako podporucznik wszedł 1810 r. do gwardii narodowej i w 1812 r. został porucznikiem; w 1813 r. wcielony do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, otrzymał dymisję 1817 r. Odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi i był w bitwach pod Łokaczami, Dubienką i Hrubieszowem, a 1813 r. w oblężeniu Zamościa. KLEMCZYŃSKI JÓZEF – syn Józefa i Katarzyny, ur. 1777 r. w m. Grodzisku, w Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do legii północnej, w 1809 r. został podporucznikiem w 15 pułku piechoty; porucznik 1810 r. w 2 pułku piechoty, awansował na kapitana w 20 pułku piechoty; umarł 1829 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem i Możajskiem; otrzymał 1807 r. krzyż srebrny polski. KLEMENSOWSKI MARCIN – syn Antoniego i Brygidy Bełdowskiej, ur. 1791 r., we wsi Lachowicach, w cyrkule stryjskim, wszedł 1811 r. do batalionu saperów Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został przeniesiony na porucznika elewa do szkoły aplikacyjnej, a w 1813 r. awansował na porucznika w korpusie inżynierów, przeznaczony 1815 r. do sztabu kwatermistrzostwa generalnego, postąpił 1818 r. na kapitana, 1831 r. na majora, podpułkownika i ostatecznie tegoż roku na pułkownika kwatermistrzostwa generalnego armii czynnej. Odbył kampanie 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi; w 1813 r. mianowany kawalerem Legii Honorowej, a w 1830 r. orderu św. Leopolda. KLENDIGER JÓZEF – syn Stefana i Teresy Szatzówny, ur. 1792 r. w Wiedniu, wszedł 1811 r. jako podle karz do 13 pułku huzarów Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeznaczony do szwadronu instrukcyjnych strzelców konnych, przeszedł 1817 r. do pułku strzelców konnych gwardii. KLENIEWSKI STANISŁAW – ur. 1782 r. w Ciołkach, w pow. wyszogrodzkim, wszedł 1809 r. jako oficer z wojska pruskiego do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w tymże roku został porucznikiem; kapitan 1810 r. w 17 pułku piechoty, wyszedł do dymisyi 1816 r. w stopniu majora. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwie pod Borysowem i nad Berezyną, a 1813 r. w bitwie pod Kaliszem; otrzymał krzyż Legii Honorowej i krzyż złoty polski. KLESZCZYŃSKI MARYAN – syn Antoniego i Teresy Pląskowskiej, ur. 1790 r. we wsi Rakowicach, w pow. miechowskim, wszedł 1808 r. do 12 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 2 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1816 r. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i Wiaźmą, a 1813 r. w Niemczech i otrzymał krzyż Legii Honorowej. KLESZCZYŃSKI WALERYAN – ur. 1787 r. w Warszawie, wstąpił 1808 r. do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1811 r., kapitan 1812 r., wcielony 1815 r. do batalionu wzorowego grenadierów i tegoż roku przeniesiony do 1 pułku piechoty liniowej, a w 1817 r. przeznaczony do korpusu żandarmerii. Odbył kampanie 1808 – 1811 r. w Hiszpanii i w 1813 r. był w oblężeniu Modlina. KLEWICZ JÓZEF – syn Michała i Cecylii z Gombrychtów, ur. 1789 r. w Peplinie, w Prusach, wstąpił 1807 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1813 r., przeniesiony 1818 r. do 2 pułku strzelców pieszych, postąpił 1824 r. na kapitana, a w 1831 r. na majora pułku grenadierów i tegoż roku awansował na podpułkownika. Odbył kampanię 1812 r. i 1813 r. był w oblężeniu twierdzy Gdańska; otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. KLICKI STANISŁAW – ur. 1775 r. w Drożewie, w pow. ostrołęckim, jako kadet wszedł 1791 r. do kawaleryi narodowej i w 1794 r. został kapitanem; przeszedłszy do służby francuzkiej do pułku piechoty polsko – włoskiej legii, był 1797 r. przeniesiony na adiutanta – majora do 1 pułku piechoty legii nadwiślańskiej i w 1804 r. awansował na szefa szwadronu do 1 pułku lansjerów polskich w służbie francuzkiej. Grosmajor (podpułkownik) 1807 r., pułkownik 1809 r. w tymże pułku, 1813 r. został generałem brygady wojska francuzkiego. Przeznaczony 1815 r. na dowódcę 2 brygady strzelców konnych, a w 1817 r. na dowódcę dywizyi strzelców konnych, 1826 r. został generałem dywizyi. Odbył kampanie, 1792 i 1794 r. w Polsce, 1795 – 1806 r. we Włoszech, 1807 r. w Prusach, 1808 – 1811 r. w Hiszpanii, a 1812 r. w Rosyi. W nagrodę zasług otrzymał krzyż kawalerski polski, oficerski Legii Honorowej, order Korony Żelaznej, św. Włodzimierza III klasy, św. Stanisława I klasy i św. Anny I klasy, a dyplomem z 1812 r. wyniesiony do godności barona cesarstwa francuzkiego z odmianą w herbie – w polu czerwonym na małej czerwonej tarczy, umieszczonej u góry z lewej strony, miecz stojący prosto rękojeścią na dół, na tarczy głównej półtora krzyża srebrnego bez dolnego lewego ramienia; w koronie baronowskiej nad hełmem ręka zbrojna z mieczem, umarł w Rzymie 1847 r. bezpotomnie. KLICKI WACŁAW – syn Piotra i Róży Kruszewskiej, ur. 1787 r. we wsi Chmielowie, w pow. łomżyńskim, wszedł do służby 1809 r. do 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na porucznika, 1830 r. na kapitana, a 1831 r. był majorem w tymże pułku. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach pod Uściługiem, Kiryłowem i Pawłowicami, a 1813 r. w oblężeniu Zamościa. KLIMKIEWICZ ANTONI STEFAN – syn Stefana – Antoniego i Franciszki Skarżyńskiej, ur. w 1788 r. w Warszawie, podporucznik 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1807 r., porucznik 1808 r., kapitan 1810 r., podpułkownik 1818 r., a ostatnio pułkownik grenadierów gwardii, kawaler orderów Virtuti Militari, medalu św. Heleny i Legii Honorowej, radca Dyrekcyi Szczegółowej towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Płocku 1862 r., zasłużony obywatel i dobry gospodarz, um. 1867 r., z żony Cecylii Ryksówny pozostawił syna Antoniego. KLIMKIEWICZ PANTALEON – syn Stefana – Antoniego i Franciszki Skarżyńskiej, ur. 1793 r. w Warszawie, wszedł 1808 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem, a 1814 r. wcielony do batalionu wzorowego grenadierów, otrzymał 1816 r. dymisję; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i był w bitwach 1812 r. pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i Boorysowem, Ozdobiony krzyzem srebrnym Legii Honorowej. KLIMKIEWICZ BENEDYKT – syn Jana i Joanny, ur. 1788 r. we wsi Osiczowie, w Rosyi, wstąpił 1809 r. do 13 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a przeniesiony 1813 r. przeniesiony do 146 pułku piechoty francuzkiej, został tegoż roku podporucznikiem, a następnie porucznikiem w tymże pułku. Przykomenderowany 1816 r. do 3 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisyi 1816 r. odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Romanowem, Mohylewem, Smoleńskiem, Możajskiem i Woronowem, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym, za co został ozdobiony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej. KLIMKIEWICZ MARCIN – syn Wojciecha i Teresy z Maruszewskich, ur. 1783 r. w Kurozwękach, w pow. szydłowskim, wstąpił 1809 r. na urzędnika zdrowia klasy III do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. postąpił na urzędnika klasy II; przeniesiony 1812 r. do 12 pułku jazdy, w 1815 r. był naznaczony do 3 pułku piechoty liniowej i w 1831 r. awansował na sztabs lekarza w tymże pułku. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Mirem, Romanowem, Smoleńskiem, Czerykowem i nad Berezyną.
Ostatnio edytowano 26 kwi 2012, o 12:39 przez desaix, łącznie edytowano 1 raz
|