Teraz jest 28 mar 2024, o 20:50

Strefa czasowa: UTC + 2 [ DST ]




Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku  [ Posty: 21 ]  Przejdź na stronę 1, 2, 3  Następna strona
Autor Wiadomość
PostNapisane: 24 kwi 2012, o 13:19 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
Szperając w internecie, znalazłem publikację: „ Rodzina. Herbarz szlachty polskiej ”, którą napisali Seweryn hr. Uruski, Adam Amilkar Kosiński, Aleksander Włodarski, Skład Główny Księgarnia Gebethnera i Wolffa. Po przeglądnięciu, okazało się, że jest tam 1275 biogramów żołnierzy z epoki napoleońskiej. Całość składa się z 15 tomów. Tomy od 1 - 14 wydawane były rok po roku w latach 1904 - 1917, natomiast 15 w roku 1931.
Doszedłem do wniosku, że warto te biogramy tutaj umieścić i mam nadzieję, że komuś się przydadzą.


Ostatnio edytowano 5 maja 2012, o 09:38 przez desaix, łącznie edytowano 1 raz

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 24 kwi 2012, o 13:26 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 1

- A -

ANDRYCHIEWICZ WALENTY – syn Franciszka i Karoliny Sowińskiej, chlubnie odbył kampanie 1812 – 1814, pułkownik wojsk polskich 1829, zmarł w 1849 r.
ARCISZEWSKI FRANCISZEK – podporucznik wojsk polskich 1812 r.

- B -

BALIŃSKI KAJETAN – pułkownik Księstwa Warszawskiego, brał udział we wszystkich wojnach cesarza Napoleona I od 1806 do 1815 roku, walczył pod Waterloo. Umarł w 1844 roku.
BARDSKI MICHAŁ – kapitan wojsk polskich 1807 roku.
BEM JÓZEF – ur. 1790, syn Andrzeja. Chlubnie odbył kampanie 1812 – 1814 r., kapitan artylerii wojsk polskich 1815, następnie dowódca korpusu. W 1848 roku miał sobie powierzoną obronę Wiednia, i ta, lubo niepomyślny mająca koniec, dała mu rozgłos w całej Europie. Umarł w 1850 roku.
BIEGAŃSKI ŁUKASZ – w legionach włoskich, w latach 1806 - 1814 r. w wojsku Księstwa Warszawskiego, ostatecznie generał dywizji. Umarł w 1839 roku.
BIELICKI MARCIN – oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, następnie urzędnik w Królestwie 1830.
BIELIŃSKI EMERYK – oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, poległ przy oblężeniu Saragossy w Hiszpanii w 1809 roku.
BIERNACKI JÓZEF – GABRYEL – syn Kazimierza i Józefy Zielonackiej, generał wojsk polskich, kapitan legionów włoskich 1800 r., ocalił od niewoli gen. Dąbrowskiego w bitwie nad Trebią 1799 r. Ożeniony z Gabryelą Stokowską, z którą miał syna Honoriusza.
BIERNACKI JULIAN – syn Wincentego, odbył kampanie 1809 – 1813 r., od roku 1815 major wojsk polskich, w 1832 roku urzędnik Komisyi wojny. Miał syna Karola. Umarł w 1854 r.
BILLEWICZ KAZIMIERZ – ppor. legionów włoskich 1800 r.
BILLEWICZ FRANCISZEK – odbył kampanię 1812 r. i otrzymał order legii honorowej.
BLUMMER IGNACY – odbył chlubnie kampanie 1792 i 1794 r., w 1812 r. mianowany pułkownikiem, a w 1818 r. generałem wojsk polskich. Miał dwie żony: Benicyę hr. Ceccapieri i Konstancyę Sławianowską, z której syn Jan. Umarł w 1830 roku.
BŁESZYŃSKI JÓZEF – szef batalionu wojsk polskich 1813 r..
BŁĘDOWSKI ALEKSANDER – syn Tadeusza i Antoniny Czosnowskiej 2v. Czarneckiej. Oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, chlubnie odznaczył się w 1809 r. przy zdobyciu Zamościa; również dzielnie walczył w kampanii 1812 i 1813 r. i był ciężko raniony pod Dreznem . Żona: Henryka hr. Działyńska , z której córka Wincentyna.
BOCHEŃSKI TADEUSZ – syn Feliksa i Ludwiki Krokowskiej. Oficer wojsk polskich, który chlubnie odbył kampanię 1809 r. Synowie: Roman i Franciszek.
BOJANOWICZ ADAM – syn Wincentego Jana i Katarzyny de Klassen. Pułkownik inżynieryi wojsk polskich, walczył w Hiszpanii 1809 – 1811 r., w 1826 delegowany do rozgraniczenia Królestwa od Galicyi.
BOLESTA IGNACY – w 1798 r. porucznik w legionach włoskich, major w 1812 r., pułkownik w 1820 r..
Chlubnie odbył kampanie1794 – 1814 r., kawaler legii honorowej i krzyża wojskowego polskiego. Po wzięciu dymisji radca stanu i prezes Komisyi Centralnej Likwidacyjnej Królestwa. Miał syna Sylwestra.
BORAKOWSKI FRANCISZEK – syn Dominika i Anny Baczankiewicz. Pułkownik gwardii polskiej i figiel – adiutant cesarza, chlubnie odbył kampanie 1809 – 1814 r.
BORAKOWSKI AMBROŻY – syn Tomasza. Kapitan wojsk polskich, walczył w Hiszpanii 1810 – 1811r..
BOROWSKI MARCIN – podporucznik w legionach włoskich 1800 r..
BOROWSKI WALENTY – major wojsk polskich 1813 r..
BORUŃSKI ANTONI – kapitan wojsk polskich 1813 r., major 1816 r.. Żona: Pelagia z Berowskich, dzieci: synowie Jan i Tomasz.
BRINCKEN AMBROŻY – kapitan wojsk polskich 1803 r., a od 1815 r. audytor w wojsku polskim. Syn Mikołaj.
BROMIRSKI PIOTR – podporucznik legionów włoskich 1800 r., następnie kapitan wojsk polskich, zaszczytnie odznaczył się w wojnie 1812 – 1813 r..


TOM 2

BRONIKOWSKI MIKOŁAJ – syn Piotra i Teresy Radzyńskiej. W 1792 r. kapitan wojsk koronnych, generał major wojsk koronnych, walczył w legionach w Hiszpanii 1810 r.. W 1809 r. dzielnie walczył przeciwko Austryakom i należał do deputacyi do Napoleona I z prośbą o przyłączenie Galicyi do Księstwa Warszawskiego; w 1812 r. został mianowany generałem gubernatorem mińskim. Żona: Anna Krasińska, z której córka Amelia.
BROSZKOWSKI ANDRZEJ – pułkownik inżynieryi, odbył kampanie 1794 – 1812 r., w tej ostatniej chlubnie się odznaczył; wzięty do niewoli przez wojska rosyjskie. Umarł w 1813 r..
BRZECHWA (BRZECHFFA) FRANCISZEK – syn Józefa i Justyny Trąbczyńskiej. Kapitan w legionach włoskich 1800 r., pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego.
BRZEZIŃSKI FRANCISZEK – syn Franciszka i Kunegundy Strzeleckiej. Oficer wojsk polskich, odbył wszystkie kampanie za cesarz Napoleona 1806 – 1814 r.. Synowie: Adam, Konstanty i Witold.
BRZOSTOWSKI MICHAŁ – syn Aleksandra i Anny Wodzińskiej. Odbył kampanie 1812 – 1814 r.. Zmarł w 1852 roku.
BYSTRZANOWSKI JÓZEF – major wojsk polskich 1812 r.. Syn: Jan - Kazimierz.
BZOWSKI – JANOTA FRANCISZEK – syn Aleksandra i Jadwigi Rudzkiej. Oficer wojsk polskich 1807 r..

- C -

CEDROWSKI ANTONI – pułkownik wojsk polskich 1809 r.. Żona: Aniela Przychowska, córka – Marya Potkańska.
CELIŃSKI ANTONI – syn Krzysztofa i Katarzyny Kozietulskiej. Oficer gwardyi Napoleona I, odbył kampanie 1808 – 1814 r.. Żona: Julia Pieniążek, syn Maksymilian.
CHLEBOWSKI ALEKSANDER – pułkownik wojsk polskich 1813 r., następnie generał, autor rozprawy ogłoszonej drukiem w 1819 r. „ O dobroczynnym wpływie nauk na sztukę wojenną.”
CHŁOPICKI JÓZEF GRZEGORZ – ur. 1772 r., syn Franciszka. Chorąży wojsk koronnych, chlubnie odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami 1792 r., kapitan w 1794 r.; przeszedłszy do legionów włoskich, odznaczył się przy szturmach fortec Peschiery i Casabianca, w bitwach pod Busano Croce i Pontremoli, następnie w 1806 r. dzielnie walczył pod Fridland i Eylau; wysłany w 1808 r. do Hiszpanii, w Biwie pod Epilą, nie mając jak 1000 ludzi, rozbił 8- tysięczny oddział hiszpański i zabrał 4 armaty i mnóstwo niewolnika; w czasie oblężenia i przy szturmie Saragossy, tyle okazywał męstwa, zimnej krwi i zdolności, że nawet francuzcy generałowie przyznali, iż głównie przyłożył się do zdobycia tego przez dwa lata mężnie bronionego miasta; mianowany generałem brygady, pobił pod Daroca korpus hiszpańskiego generała Moliny i pierwszy pod Teruel rozbił wojsko nieprzyjacielskie 1810 r., również walczył dzielnie pod Walencyą 1811 r.. Mianowany w nagrodę chlubnych zasług baronem cesarstwa. W wyprawie 1812 r. dowodził czterema pułkami wojsk Księstwa Warszawskiego i odznaczył się w bitwie pod Winkowem, a pod Możajskiem ciężko raniony, nie prowadził dalszej kampanii. Opuścił służbę w 1818 r..
CHŁUSOWICZ (CHŁUSIEWICZ) JÓZEF – zaszczytnie odznaczył się w wojnie hiszpańskiej 1809 – 1811 r.; w 1812 roku mianowany baronem państwa francuskiego, w 1825 r. pułkownik. Ożeniony z hiszpanką, z niej córka.
CHMIELEWSKI KAROL – syn Antoniego i Weroniki Kownackiej. Odbył kampanie 1812 – 1814 r..
CHMIELEWSKI LUDWIK - syn Antoniego i Weroniki Kownackiej. Odbył kampanie 1812 – 1814 r..
CHOJNACKI (CHOYNACKI) JÓZEF – w 1810 r. kapitan; żona Gabryela Makowiecka, z której syn Romuald.
CHORZEWSKI (CHORZOWSKI) PIOTR – oficer artyleryi Księstwa Warszawskiego, podpułkownik wojsk polskich 1830 r..
CHOTOMSKI FERDYNAND – syn Stefana i Katarzyny Kochanowskiej. Oficer wojsk polskich w 1812 r., był ranny pod Gabel i pod Lipskiem; w 1818 r. kurator szkół województwa krakowskiego, a od 1828 r. inspektor Uniwersytetu warszawskiego; odbywszy kursa medyczne w Paryżu, został doktorem medycyny i chirurgii i był lekarzem rządowym w XII cyrkule m. Paryża. W 1849 r. został delegowany od rządu francuskiego do badania cholery. Żona: Paulina Twardochlebowicz, synowie – Władysław i Juliusz.
CHRAPOWICKI ANTONI – wystawił pułk w 1812 r. i został jego dowódcą.
CHRZANOWSKI WOJCIECH – odbył jako oficer inżynieryi wojsk polskich kampanie 1812 – 1813 r.; w 1828 r. jako kapitan wziął udział wojnie Rosyi z Turcyą i zaszczytnie odznaczył się pod Warną.
CHRZĄSZCZ BALTAZAR – oficer wojsk polskich, walczył pod Lipskiem w 1813 r.. Żonaty z Antoniną Kochanowską.
CICHOCKI MICHAŁ – syn Jana i Maryanny Iwańskiej. Porucznik artylerii 1794 r., chlubnie odbył kampanię hiszpańską 1808 – 1811 r., w 1813 r. dowodził załogą w twierdzy pruskiej Spandau; generał wojsk polskich 1826 r.. Żona: Emilianna Katarzyna Bochmińska, z niej córka Teresa –Karolina.
CICHOCKI DOMINIK – oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler legii honorowej, następnie w 1830 r. radca województwa mazowieckiego i sędzia pokoju m. Warszawy.
CICHOWSKI ADOLF – oficer wojsk polskich 1813 r., następnie urzędnik w Warszawie.
CIELESKI HIPOLIT – syn Andrzeja i Izabeli Kochanowskiej. Oficer wojsk polskich 1809 – 1813 r., następnie urzędnik leśny 1826 r. i redaktor pism czasowych m.in. „ Sylwana ”, poświęconego wyłącznie prawie leśnictwu. Żona: Józefa Królikowska, z niej synowie: Seweryn, Piotr i Celestyn. Umarł w 1841 roku.
CZACHOWSKI PIOTR – syn Jana. Oficer wojsk polskich 1812 r.. Żona – Kunegunda Makowiecka, synowie: Julian i Feliks.
CZAPSKI STANISŁAW – ur. 1779, syn Franciszka – Stanisława i Weroniki z ks. Radziwiłłów. Pułkownik wojsk polskich, zaszczytnie odbył kampanię 1812 r., kawaler krzyża wojskowego i legii honorowej. Żona: Zofia z Obuchowiczów, dzieci – córka Michalina, synowie: Maryan, Adolf, Edward.
CZARNECKI TEODOR – syn Józefa i Konstancyi Wolskiej. Kapitan wojsk polskich 1812 r., odbył kampanię 1809 r.. Żona: Magdalena Malinowska, syn Kazimierz.
CZARNOCKI ADAM – oficer wojsk polskich 1812 r..


Ostatnio edytowano 7 lis 2012, o 19:26 przez desaix, łącznie edytowano 2 razy

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 24 kwi 2012, o 13:35 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 3

CZEMPIŃSKI PANTALEON – syn Jana Baptysty i Prowidencyi Fontanna. Kapitan wojsk polskich, walczył w Niemczech i Hiszpanii 1809 – 1812 roku.
CZERNICKI JÓZEF – podpułkownik wojsk polskich 1812 r.. Żona: Karolina Szwelc, synowie – Jan i Aleksander.
CZERNICKI WOJCIECH – kapitan wojsk polskich, odbył kampanię 1812 r.. Żona: Józefa Łuczyńska, dzieci: syn Włodzimierz.
CZERWIŃSKI ADAM – kapitan wojsk polskich 1810 – 1812 r.. Syn Aleksander.
CZYŻEWSKI JÓZEF – syn Franciszka – Andrzeja i Anny Trzcińskiej. Generał wojsk polskich, odbył kampanie 1812 – 1814 roku.

- D -

DAREWSKI JERZY – pułkownik w legionach włoskich 1799 roku.
DAREWSKI ANTONI – syn Jerzego. Generał brygady wojsk polskich, radca stanu i dyrektor w Komisyi wojny w 1830 r., odbył kampanie 1809 i 1813 roku.
DAROWSKI MARCELI – syn Jana i Maryanny Gorzewskiej. Kapitan wojsk polskich, odznaczył się w kampanii 1812 r.. Żona: Laura Starzyńska, z której syn Włodzimierz.
DASZEWSKI FRANCISZEK – podpułkownik wojsk polskich, odbył kampanie 1809 – 1814 r.. Żona: Eleonora Klimontowicz, dzieci: synowie – Konstanty, Aleksander, Henryk i Marceli.
DASZKIEWICZ JÓZEF – porucznik w legionach włoskich 1800 roku.
DĄBROWSKI JAN MICHAŁ – syn Jana Henryka i Gustawy de Rackel. Pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego, następnie generał wojsk polskich i poseł na sejm 1813 r.. Żona: Wiktryja Dąbrowska, córki: Ludwika i Karolina oraz syn Napoleon.
DĄBROWSKI EDWARD – kapitan wojsk polskich 1810 r., odbył kampanię 1809 r., Żona Teresa Zawistowska, synowie: Aleksander i Włodzimierz.
DĄMBSKI NIKODEM – ur. 1777, syn Andrzeja i Katarzyny Skarzyńskiej. Oficer byłych wojsk polskich i napoleońskich. Zginął w 1806 roku.
DĄMBSKI WINCENTY – ur. 1783, syn Andrzeja i Katarzyny Skarzyńskiej. Służył wojskowo i odbył kampanie napoleońskie. W 1808 r. ks. Józef nadał mu złoty krzyż orderu Virtuti Militari, za męstwo zamianował go podporucznikiem pułku 1-go jazdy. W 1813 r. porucznik, otrzymał od Napoleon order Legii Honorowej i za odznaczenie się pod Lipskiem w tym że czasie został kapitanem, a później majorem za wielkiego ks. Konstantego. Żona: ks. Weronika Giedrojciówna, dzieci: synowie Bronisław, Józef i Michał.
DĄMBSKI JAN – ur. 1788 r., syn Andrzeja i Katarzyny Skarzyńskiej. Oficer wojsk polskich, ozdobiony orderem Legii Honorowej 1813 r.. Żona Gozimierska, z której córka Matylda.
DĄMBSKI IGNACY – syn Józefa i Kunegundy Grodzickiej, zginął w kampanii 1812 roku.
DEMBIŃSKI JAN – syn Ignacego i Maryanny Moszyńskiej, oficer wojsk polskich, zginął podczas kampanii 1812 roku.
DEMBIŃSKI WACŁAW - syn Ignacego i Maryanny Moszyńskiej, oficer wojsk polskich, zginął podczas kampanii 1812 roku.
DEMBIŃSKI HENRYK - syn Ignacego i Maryanny Moszyńskiej. Wszedł do wojska Księstwa Warszawskiego w 1809 r. jako prosty żołnierz, odznaczywszy się w bitwie pod Smoleńskiem 1812 roku, został mianowany od cesarza Napoleona I na polu walki kapitanem, następnie był adiutantem ministra wojny Wielhorskiego, 1824- 1830 r. posłował na sejmy, 1831 r. za odznaczenie się pod Kuflewem mianowany generałem brygady, 1849 r. dowódca głównego korpusu armii węgierskiej. Żona: Helena Turno, dzieci: synowie Jan i Karol oraz córki Ludwika, Wacława i Henryka. Zmarł w 1864 roku w Paryżu.
DEMBIŃSKI MACIEJ – syn Wojciecha i Katarzyny Zbierzchowskiej. Pułkownik wojsk polskich, odbył kampanie 1812 – 1815 r.. Żona: Maryanna Jodko, z której syn Władysław.
DEMBOWSKI KONSTANTY – syn Feliksa i Maryanny Załuskiej. Oficer wojsk polskich 1811 r., żona: Helena Witosławska, z której córka Jadwiga.
DĘBICKI LUDWIK – ur. 1786, syn Ludwika i Karoliny Góreckiej. Major wojsk polskich, kawaler Legii Honorowej za kampanię 1812 r., adjutant gen. Zajączka; żona Kunegunda Wykowska, z której syn Ludwik.
DŁUSKI MAMERT – szef szwadronu 1812 r., chlubnie odbył kampanie Napoleona, generał wojsk polski 1831 r., odznaczył się pod Nurem; żonaty z Benigną Górską.
DOBIECKI WOJCIECH – syn Antoniego i Heleny Roszkowskiej. Oficer legionów włoskich 1800 r., walczył w Hiszpanii i odznaczył się przy zdobyciu Saragossy 1812 r., generał armii podolskiej, napisał pamiętnik. Żona Anna Niemirycz, syn – Napoleon.
DOBIECKI WINCENTY - syn Antoniego i Heleny Roszkowskiej. Kapitan szwoleżerów armii polskiej 1812 r., chlubnie odznaczył się w wojnach napoleońskich, poseł czerski na sejm 1820; żonaty z Magdaleną Skorkowską, z której synowie: Teodor, Mieczysław i Wincenty.
DOBROGOJSKI IGNACY – podpułkownik wojsk polskich , walczył pod Lipskiem 1813 roku.
DOBRZAŃSKI ŁUKASZ – syn Jerzego i Salomei Muszyńskiej. Pułkownik wojsk polskich, kawaler krzyża Virtuti Militari i Legii Honorowej, odbył kampanie 1812-1814 roku.
DERENGOWSKI STANISŁAW – syn Floryana, porucznik piechoty legii nadwiślańskiej, otrzymał 1812 r. godność kawalera cesarstwa francuskiego z donacją 500 franków rocznie.
DOWNAROWICZ ANTONI – przyłożył się do powstania legionów włoskich 1797 r. i w nich chlubnie odznaczył się jako szef batalionu; w 1806 r. mianowany dowódcą swego uformowanego pułku, dzielnie walczył na jego czele w wojnie w 1807 roku.
DULFUS STANISŁAW – służył w wojsku pruskim 1787 r., a w polskim od 1789 do 1830 r., odbył kampanie 1792 i 1794 r., oficer w legionach włoskich 1801 r., pułkownik 1810 r., zaszczytnie odbył wojnę 1812 r. i był ciężko ranny pod Berezyną.
DULFUS HENRYK – porucznik w legionach włoskich 1800r., major w 1812 r., 1822 r. podpułkownik wojsk polskich.
DWERNICKI JÓZEF – ur. 1779 w Warszawie, syn Faustyna i Franciszki Załęskiej. Postąpiła na służbę do artyleryi pieszej 1791 r., 1809 r. wstąpił do pułku 15 jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego w stopniu kapitana, w 1810 awansował na szefa szwadronu, odbył kampanię 1812 roku. W 1813 r. został majorem i walczył pod Lipskiem i Dessau, w 1814 r. za odznaczenie się w bitwie pod Paryżem mianowany pułkownikiem i w 1815 r. przemianowany na dowódcę pułku 2 ułanów. Generał brygady z przykomenderowaniem do dowódcy dywizji strzelców konnych; kawaler krzyża złotego polskiego 1810 i krzyża kawalerskiego Legii Honorowej 1813 r.. Miał 2 żony: pierwsza: Julia Żukowska, z której córki Hortensya, Olimpia, Aleksandra i syn Eugeniusz – Tytus. Druga żona to Alina de Broc, z którą miał synów Klemensa, Józefa i Jana Chrzciciela.
DYBEK ANDRZEJ FRANCISZEK – zasłużony lekarz w wojsku Księstwa Warszawskiego, odbył kampanie 1806, 1809, 1812 r. i we wszystkich odznaczył się nie tylko gruntowną znajomością swej sztuki, lecz i gorliwością w niesieniu pomocy potrzebującym, których nawet z narażeniem własnego życia na polu bitwy opatrywał. W 1812 r. został naczelnym chirurgiem armii polskiej i otrzymał krzyż Legii Honorowej; od 1817 r. dyrektor kliniki przy Uniwersytecie warszawskim, dziekan i profesor wydziału lekarskiego, członek wielu towarzystw uczonych, przyłożył się do założenia w Warszawie Towarzystwa Lekarskiego i był drugim jego prezesem. Żona Anna Arnold, dzieci: Emilian i Włodzimierz. Zmarł w 1826.
DYBOWSKI FELIKS – syn Franciszka i Maryanny Drozdowskiej. Oficer wojsk polskich 1812 r., pisarz magazynu solnego w Lublinie.
DYSKI FRANCISZEK – kapitan wojsk polskich, odbył kampanie 1812 – 1814 r., po 1831 r. kapitan inwalidów wojsk rosyjskich.
DZIEDUSZYCKI JÓZEF – ur. 1776, syn Tadeusza, kapitan wojsk polskich 1809 r., w 1811 r. marszałek sejmiku powiatu zamojskiego, zebrał znaczną bibliotekę i zbiór minerałów krajowych. Żona Paulina z hr. Działyńskich, z której syn Włodzimierz.
DZIEKOŃSKI KAZIMIERZ – syn Antoniego i Karoliny Mizgier, oficer wojsk polskich, zaszczytnie odbył kampanię 1812 r., generał brygady wojsk polskich 1830 roku.
DZIERŻANSKI JAN – komisarz wojenny w 1813 roku.
DZIERZBICKI JÓZEF – major wojsk polskich, odbył kampanie 1812 – 1814 r., kawaler Legii Honorowej i Virtuti Militari. Żona: Bogumiła Gojska, z której syn Bogumił.
DZIEWANOWSKI DOMINIK – syn Juliusza i Ludwiki Pawłowskiej. Rotmistrz kawaleryi narodowej 1791 r., generał wojsk polskich, odznaczył się w legionach włoskich 1798 – 1800 r., następnie przy zdobyciu Gdańska 1807 r., 1809 – 1811 r. w Hiszpanii, a w 1812 w kampanii rosyjskiej, w której ciężko był raniony.

- E -

EXLER KRZYSZTOF – ur. 1789 r. w Warszawie , syn Karola i Kunegundy z Kozłowskich. Sztabslekarz pułku grenadyerów gwardyi wojsk polskich 1820 r., kawaler Krzyża złotego, odbył kampanie 1809 – 1812 r. i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Wiaźmą i Borysowem.
EYSMONT (EYSYMONT) FRANCISZEK – ur. 1782 r. w Słonimie, gub. grodzieńskiej, syn Mikołaja i Franciszki z Wilczyńskich. Podporucznik pułku piechoty 1811 r., porucznik 1813 r., kapitan pułku 7 piechoty liniowej wojsk polskich 1820 r., odbył kampanie 1812 – 1814 r., kawaler Legii Honorowej, w 1825 r. sekretarz w Komisyi Rządowej Wojny.
EYSMONT (EYSYMONT) LEOPOLD – ur. 1783 r. w Łomży, syn Augustyna i Barbary. Kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego. Miał syna Włodzimierza.

TOM 4

- F -

FAGIELSKI ZYGMUNT – podporucznik w legionach włoskich 1800 r. kapitan wojsk polskich 1822 r. i kawaler Legii honorowej.
FALKOWSKI HIPOLIT – syn Józefa i Teresy Lubowskiej, generał brygady 1814 r.
FECHNER FRANCISZEK – syn Jana i Wilhelminy Hempel, urzędnik Komisyi Wojny Księstwa Warszawskiego, a w 1813 r. porucznik sztabu głównego, dzielnie walczył pod Bautzen i pod Lipskiem, lecz w drugiej z tych bitew ciężko ranny popadł w niewolę; w 1822 r. kapitan wojsk polskich i kawaler Legii Honorowej, um. 1847 r. pozostawiając z żony Amelii Gerlicz synów Tadeusza i Franciszka.
FIJAŁKOWSKI JÓZEF – podpułkownik wojsk polskich, chlubnie odbył kampanię 1812 r. i walczył 1831 r.
FILASIEWICZ HILARY – syn Leopolda i Maryanny, ur. 1788 r. w Krzeszowie, podporucznik wojsk polskich 1815 r.
FILLEBORNE ANTONI – kapitan wojsk polskich, chlubnie odznaczył się w wojnie 1812 – 1814 r.; kawaler Legii Honorowej i krzyża wojsk polskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r. z zasady posiadanego stopnia oficerskiego.
FISZER STANISŁAW – syn Karola Ludwika i Joanny von Luck, wielkich zdolności, nauk i męstwa, adiutant Kościuszki, 1794 r., następnie szef batalionu w legionach włoskich1798 r., ostatecznie generał dywizy ii szef sztabu piechoty w wojskach Księstwa Warszawskiego 1809 r., poległ w kampanii rosyjskiej 1812 r.; generał był żonaty z Wirydyanna Radolińską.
FONTANA JAN – oficer wojsk Księstwa Warszawskiego.
FONTANA ONUFRY - pułkownik wojsk polskich, odbył kampanie 1806 – 1814 r. i odznaczył się chlubnie w bitwach pod Raszynem 1809 r. i pod Borysowem 1812 r., a pod Lipskiem 1813 r. trzykrotnie był ranny; nagrodzony krzyżem Legii Honorowej, w 1843 r. otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie i tegoż roku umarł.
FREDRO SEWERYN – syn Jacka i Maryi z hr. Dębińskich, dziedzic dóbr Nowosiołek w Galicyi, pułkownik gwardyi Napoleona I, odznaczył się w wojnie w Hiszpanii 1809 r., z żony Domiceli hr. Konarskiej zostawił córkę Sewerynę za Ludwikiem Skrzyńskim.

- G -

GARCZYŃSKI FRANCISZEK – syn Stefana i Weroniki Krzyckiej, dziedzic dóbr Racędowo, pułkownik wojsk polskich, poseł na sejm 1813 r., dwukrotnie żonaty, 1v. z Weroniką Mycielską z której syn Bonawentura i Nepomucen, 2v. z Katarzyną Radolińską , z której syn Stefan, jeden z celniejszych poetów.
GARLICKI MICHAŁ – syn Filipa i Maryanny Hiżówny, oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler Legii Honorowej, komisarz w Komisyi woj. Płockiego 1824 r., a ostatecznie komisarza w rządzie gubernialnym radomskim.
GARLICKI WOJCIECH – porucznik w legionach włoskich 1799 r., kapitan wojsk polskich 1822 r..
GAWARECKI WACŁAW – syn Józefa i Kunegundy Sułkowskiej, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, um. w 1809 r..
GAWROŃSKI STANISŁAW – syn Wojciecha i Agnieszki Wasilewskiej, oficer artylerii w 1794 r., w 1800 r. kapitan w legionach włoskich, w 1812 r. chlubnie odznaczył się w wojnie rosyjskiej w bitwach pod Smoleńskiem i Czerykowem; generał w 1831 r..
GĄSIOROWSKI ADAM – kapitan wojsk polskich 1808 r..
GĄTKIEWICZ LEON – syn Macieja i Katarzyny Horoch, porucznik wojsk polskich 1812 r..
GEDROJĆ ROMUALD – syn Józefa i Róży Kiełpsz, dziedic dóbr Bobcina, generał 1815 r., zaślubił Karolinę Borzymowską i z niej miał córki: Kunegundę, Łucyę oraz synów: Stefana i Aleksandra Konstantego.
GIBASIEWICZ STEFAN – kapitan wojsk polskich 1822 r., odbył kampanię 1812 – 1814 r.. (str. 143)
GIEŁGUD KSAWERY – syn Michała i Eleonory Tyszkiewicz, porucznik wojsk polskich, poległ w bitwie pod Hanau 1813 r..
GIEŁGUD ANTONI – syn Michała i Eleonory Tyszkiewicz, w 1812 r. wystawił własnym kosztem pułk, generał brygady, następnie generał dywizyi wojsk polskich, w 1831 r. dzielni walczył pod Grochowem i Rajgordem. Wysłany na Litwę dla walczenia z wojskiem rosyjskiem, nie mając doświadczenia i zdolności wodza, zmuszony był do ustąpienia do Prus, co mu poczytano za zdradę i od jednego z oficerów swoich zastrzelony został z pistoletu.
GILEWSKI GRZEGORZ – porucznik w legionach włoskich 1800 r., następnie major wojsk polskich, zmarły w 1823 r., miał syna Telesfora.
GIŻYCKI BARTŁOMIEJ – syn Kajetana i Katarzyny Rakowskiej, rotmistrz kawaleryi narodowej w 1791 r., a 1792 r. adiutant naczelnego wodza armii polskiej księcia Józefa Poniatowskiego, chlubnie odznaczył się w walce z wojskiem rosyjskim; w 1796 r. podpułkownik wojsk rosyjskich, odznaczywszy się w wyprawie perskiej i w kampanii 1809 r. przeciwko Francuzom, został pułkownikiem, a następnie generał – majorem. W 1814 r. marszałek szlachty guberni wołyńskiej a w 1821 r. gubernator cywilny wołyński, odznaczył się prawością i zacnością w postępowaniu; ożeniony z Ludwiką hr. Ilińską. Umarł 1826 r.
GLIŃSKI MAREK – syn Wojciecha i Apolonii Witwickiej, podpułkownik wojsk polskich 1830 r., który chlubnie odbył kampanię 1812 – 1814 r., a wylegitymowany w Królestwie 1844 r., miał syna Włodzimierza.
GŁASZYŃSKI PAWEŁ – porucznik wojsk polskich 1814 r., kawaler legii honorowej.
GODEBSKI CYPRYAN – syn Ignacego i N. Lichodziejewskiej. Urodził się 1765 r. w Polesiu Wołyńskim, porucznik 1790 r., kapitan legii naddunajskiej, ostatnio pułkownik wojsk polskich; w bitwie pod Offenberg, przebywszy ze swoją kompanią wpław rzekę Men i znienacka uderzywszy na niespodziewających się Austryjaków, rozstrzygnął zwycięstwo na korzyść Francuzów, również chlubnie odznaczył się w bitwie Hochsztädt. Za wejściem Napoleon I do Polski, uformowawszy pułk piechoty, został mianowany jego dowódcą i komendantem Modlina; w wojnie z Austryjakami, w 1809 r. w bitwie pod Raszynem, dawszy znowu dowody męstwa, ciężko raniony, w kilka godzin zakończył życie. Wiadomość o jego zgonie boleśnie zasmuciła całą armię, gdyż mało kto był równie w niej lubiany i poważny. Z żony Justyny Godfrinon zostawił trzech synów: Cypryana, Ksawerego i Kalasentego.
GODLEWSKI ALBERT – ur. w Warszawie 1775 r., dowódca batalionu w 3 regimencie nadwiślańskim, kawaler Legii Honorowej, otrzymał w 1812 r. donację 2000 franków rocznie, a w 1813 r. został wyniesiony do godności kawalera Cesarstwa.
GOŁEMBOWSKI (GOŁĘBIOWSKI) PIOTR – syn Jana i Krystyny Bielawskiej, oficer wojsk polskich, zaszczytnie odbył kampanie 1806 – 1814 r., od 1809 r. komisarz wojenny, chlubnie odznaczył się na tej ważnej posadzie i pozyskał względy naczelnego wodza armii polskiej ks. Józefa Poniatowskiego; od 1815 r. urzędnik w Komisyi wojny Królestwa Polskiego, opuścił służbę w 1831 r.; dziedzic dóbr Zielenin, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., um. 1852 r. pozostawiając liczne potomstwo.
GORAJSKI JÓZEF – syn Aleksandra i Teofili Bukowskiej, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego i kawaler Legii Honorowej, komisarz sejmu galicyjskiego, strażnik sreber koronnych galicyjskich i członek Stanów 1817 r., z żony Karoliny Broniewskiej miał córkę Józefę i syna Adama.
GORECKI ANTONI – syn Walentego, oficer wojsk polskich i kawaler Legii Honorowej, zaślubił Weronikę Eydziatowicz i z niej miał syna Tadeusza.
GÓRSKI FRANCISZEK – syn Jana i Katarzyny Białobłockiej, pułkownik pułku 5 piechoty liniowej, a następnie generał brygady wojsk polskich, dziedzic dóbr Wola Pękoszewska, który zaszczytnie odznaczył się w wojnie 1812 r., a poprzednio w Hiszpanii 1808 r., wylegitymowany w Królestwie 1837 r., po którym z żony Teodozyi Krempskiej synowie: Ludwik, Konstanty, Jan i Stanisław.
GOSTKOWSKI MACIEJ – oficer wojsk polskich 1808 r., zaślubił Juliannę Stojowską i z niej miał syna Jana.
GOTARTOWSKI FLORENTY – syn Franciszka i Wiktoryi Leskiej, podpułkownik, walczył w Hiszpanii 1810 – 1811 r..
GOTARTOWSKI FABIAN - syn Franciszka i Wiktoryi Leskiej, kapitan wojsk polskich.
GOTARTOWSKI MARCELI - syn Franciszka i Wiktoryi Leskiej, porucznik wojsk polskich, chlubnie odznaczywszy się w bitwie 1813r., poległ w kampanii 1814 r..
GRABIŃSKI LEOPOLD – odbył kampanie 1808 r., kapitan wojsk polskich 1822 r. i kawaler Legii Honorowej.
GRABIŃSKI JÓZEF- syn Stanisława i Justyny z Zandrowiczów, generał brygady jazdy włosko – polskiej, zmarły w 1843r., poślubił Maryę hr. Broglio, bar. d’Armer i z niej pozostawił syna Henryka.
GRABOWSKI MICHAŁ – generał – adiutant, dzielnie walczył w kampanii 1792 r., 1807 r., własnym kosztem uformowawszy pułk, odbył część tej kampanii, w 1808 r. mianowany generałem brygady, był komendantem Gdańska. W kampanii 1812 r. przy oblężeniu Smoleńska chciał zachęcić wojsko do szturmu i na czele dwunastu co najdzielniejszych żołnierzy rzucił się w wyłom fortecy, lecz śmiercią swoją dzielność przepłacił.
GRABOWSKI ALEKSANDER – syn Zygmunta i Maryanny Potockiej, generał wojsk rosyjskich, poległ w bitwie z wojskiem francuskim pod Krasnem 1812 r..
GRABOWSKI STEFAN – syn Tomasza i Doroty Ottenhausenówny, generał dywizyi i dyrektor ministerium wojny, minister sekretarz Stanu Królestwa Polskiego 1825 r., walczył jako generał brygady 1812 r.; umarł 1847 r., z żoną N. Gładkowską bezdzietny.
GRABSKI FRANCISZEK – kapitan legionów włoskich 1800 r..
GROBLEWSKI ANTONI – syn Tomasza, oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler Legii Honorowej, następnie ekspedytor solny w Krasieńcu 1842 r., po którym z żony Elżbiety Bierońskiej syn Józef wylegitymowany w Królestwie w 1851 r..
GRODZICKI MACIEJ – major wojsk polskich 1819 – 1830 r., odbył kampanie 1809 i 1812 r.; w 1842 r. naczelnik komory celnej w Sierosławicach, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie w 1855 r..
GRODZKI ALEKSANDER – porucznik w legionach włoskich 1800 r., audytor wojsk polskich 1815 r.; z żony Teofili Ginejko pozostawił syna Hipolita, który w 1851 r. pozyskał przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia oficerskiego swojego ojca.


Ostatnio edytowano 25 kwi 2012, o 20:53 przez desaix, łącznie edytowano 2 razy

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 24 kwi 2012, o 13:46 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 5

GROTOWSKI FELIKS – syn Jakóba i Heleny z Rychterów, porucznik w legionach włoskich 1800 r., następnie pułkownik wojsk polskich, kawaler Legii Honorowej, ożeniony z Julią Pruszyńską.
GROTOWSKI MACIEJ - syn Jakóba i Heleny z Rychterów, oficer wojsk polskich.
GRZELACHOWSKI FRANCISZEK – w 1812 r. kapitan wojsk polskich, z żony Maryanny Szapskiej synowie: Aleksander, Tomasz i Józef.
GUGENMUS JAN – DAMASCEN – syn Franciszka i Maryanny, kapitan w legionach włoskich 1800 r., kawaler Legii Honorowej, w 1830 r. pułkownik artylerii i dowódca w Modlinie, otrzymał w 1837 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady swego stopnia oficerskiego.
GUTKOWSKI JAN – MARCELI – syn Ludwika i Maryanny z Czachorowskich, ur. 1776 r. we wsi Pawlakach, w Płockiem, zostawszy Dominikaninem, jako kapelan wojskowy wzięty był do niewoli w 1812 r. i przez pięć lat w niej zostawał; za powrotem do ojczyzny, pozyskawszy względy wielkiego księcia Konstantego, naczelnego wodza armii, został kapelanem generalnym wojska, infułatem zamojskim i archidiakonem warszawskim 1825 r., a w 1826 r. biskupem podlaskim. W powstaniu 1831 r. nie brał udziału, natomiast stanął na czele opozycji duchownej przeciwko rządowi 1833 r., i popierał tem nie tylko duchowieństwo swojej, lecz i innych dyecezyj do niej zachęcał. Uwięziony w 1837 r., był w 1840 r. zesłany pod strażą do klasztoru Ozieran, w gub. Mohylewskiej, gdzie pozostawał do 1842 r.; zrezygnowawszy z dyecezyi wyjechał do Lwowa i w 1856 r. mianowany był arcybiskupem marcianopolitańskim.
GUZKOWSKI LUDWIK – syn Michała i Tekli Ściborowskiej, podpułkownik wojsk polskich 1830 r., który odbył kampanię 1809 – 1814 r. i otrzymał krzyż Virtuti Militari i Legii Honorowej, wylegitymowany w Królestwie 1839 r..

- H -

HACZEWSKI KSAWERY – syn Antoniego i Anny z Elsnerów, ur. w Poznaniu 1786 r., postąpił na służbę wojskową 1809 r.; podporucznik 1810 r. a w 1812 r. porucznik 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, był ostatnio 1820 r. kapitanem 3 pułku piechoty liniowej.
HAHN JAKÓB – oficer wojsk polskich 1812 r., kawaler Legii Honorowej 1830 r., pisarz magazynu solnego we Włocławku.
HALLER JAN – syn Balcera i Beaty, ur. w 1786 r. w Krakowie, podporucznik 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1810 r., został w 1812 r. porucznikiem.
HANUSZ JAN – syn Franciszka i Maryanny, urodzony w Chełmie, w obwodzie bydgoskim, 1794 r., postąpił na służbę 1811 r., podporucznik 5 pułku piechoty 1824 r., został kapitanem 1831 r.
HASSELQUIST (HASELQUIST) TEOFIL – KAROL – ur. w 1785 r. w Promniku Czerwonym, został 1807 r. podporucznikiem, porucznikiem 1809 r., kapitanem 1813 r., a od 1820 r. pułkownikiem piechoty liniowej i chlubnie odbył kampanię 1809 – 1814 r..
HAUKE MAURYCY – syn Maurycego i Salomei, ur. 1775 r. w Seifendorf, w Saksonii. Wszedł w 1790 r. na minera do korpusu inżynierów koronnych i 1794 r. został podporucznikiem. W 1798 r. przeszedł do legionów włoskich jako oficer artyleryi i chlubnie odznaczył się w kilku bitwach, a między innymi pod Terracina, w której, lubo ciężko ranny, nie ustąpił z pola walki aż do jej zakończenia; koledzy, chcąc okazać szacunek dla jego męstwa i poświęcenia, własnym kosztem leczyli go w Rzymie. W wojnie 1807 r. otrzymał krzyż kawalerski polski i order Legii Honorowej, a w 1809 r. będąc mianowany generałem, otrzymał dowództwo w Zamościu i 1813 r. dzielnie bronił tej twierdzy oblężonej przez wojska rosyjskie i nie poddał jej, aż wyczerpał wszystkie zapasy amunicji i żywności. Mianowany w 1815 r. generałem – kwatermistrzem, a następnie w 1816 r. ministrem wojny. Otrzymał od cesarza Mikołaj I nobilitację w 1826 r., a w 1829 r. tytuł hrabiowski i godność wojewody Królestwa Polskiego. Z żony Zofii de Lafontaine miła dzieci: Władysława – Leopolda Maurycego, Zofię, Wincentego, Konstantego, Emilię i Julię.
HAUKE JÓZEF - syn Maurycego i Salomei, ur. 1790 r. w Warszawie, wszedłszy 1806 r. do wojska polskiego, został 1807 r. podporucznikiem 12 pułku piechoty; kapitan – adiutant polowy do sztabu generał Hauke 1808 r., postąpił 1813 r. na szefa szwadronu adiutanta polowego w tymże sztabie, a w 1815 r. został przeznaczony jako major do kwatermistrzostwa generalnego wojska, i w tymże roku postąpił na podpułkownika, a w 1827 r. został pułkownikiem. Józef odznaczył się przy szturmie Tczewa i również chlubnie odbył kampanie
1812 r., a jako pułkownik wojsk polskich, odkomenderowany do armii rosyjskiej, był w kampanii tureckiej 1828 – 1829 r.; w 1830 r. otrzymał godność hrabiowską i został figiel – adiutantem następcy tronu cesarzewicza Aleksandra1828r. Kawaler krzyża złotego wojskowego, Legii Honorowej i orderu św. Anny II klasy, w 1820 r. otrzymał pozwolenie noszenia orderu pruskiego Orła Czerwonego III klasy. Wszedł do wojska rosyjskiego w stopniu generała – majora; umarł w 1837 r. Z żony Karoliny ze Steinkellerów miał dzieci: Aleksandra, Józefa – Ludwika i Salomeę.
HAUMAN FILIP – WACŁAW – kapitan 1777 r., podpułkownik 1789 r., walczył w wojnie 1792 r. i zaszczytnie odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami; w 1794 r. dowódca pułku Działyńskich, wziął udział w powstaniu w Warszawie, będąc mianowany generał – majorem. Po zdobyciu Warszawy przez wojsko rosyjskie, wzięty do niewoli, zesłany był w głąb Rosyi; uwolniony od cesarza Pawła I, przeszedł w stopniu pułkownika do legionów włoskich, a następnie należał do wyprawy Napoleona do Egiptu i przy jej końcu popadł w niewolę turecką, wyswobodzony z niej, wziął uwolnienie z wojska i umarł blisko 90 letni w 1829 r. Miał dwie żony: Konstancyę Błeszyńską, z której syn Edward i córka Filipina i Elżbietę Skalską po której córka Józefa.
HAUSZYLD (HAUSHILD) IGNACY – kapitan wojsk polskich 1808 r., następnie major wojsk polskich i kawaler krzyż Virtuti Militari.
HEBDOWSKI KAJETAN – kapitan wojsk polskich 1779 r., a od 1791 r. major, walczył w 1792 r. i 1794 r.; generał brygady 1808 – 1813 r., szef sztabu w 1809 r.
HEBLEWSKI WOJCIECH – syn Antoniego i Katarzyny Szczepańskiej, ur. 1787 r. w m. Wieluniu, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, został 1812 r. podporucznikiem 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1816 r. porucznikiem batalionu strzelców, postąpił w 1824 r. na kapitana, a do dymisji wyszedł w randze podpułkownika i umarł w Warszawie 1850 r..
HEMPEL JOACHIM STANISŁAW – syn Józefa i Celestyny Posturzyńskiej. Dziedzic dóbr Tuchowicze w gub. Siedleckiej, sędzia pokoju pow. Łukowskiego 1855 r., poprzednio kapitan wojsk polskich gwardii cesarza Napoleona I, chlubnie odbył kampanie 1807 – 1814 r.; walczył w Hiszpanii, w Niemczech i we Francyi i zaszczytnie odznaczył się w bitwach pod Bautzen, Dreznem, Lipskiem, Hanau itd.. Wyniesiony do godności kawalera(chevalier) państwa francuskiego, przyznany mu w Królestwie 1824 r., został wylegitymowany w Królestwie 1839 r.; był żonatym z Rozalią Dmochowską, um. W 1873 r. w Tuchowiczu, pozostawiając kilkoro dzieci.
HENDIGIER JÓZEF – syn Szczepana i Teresy Schatz, ur. 1791 r. w m. Weilheim w Bawaryi, odbyła kampanię 1812 r., a w 1821 r. został lekarzem batalionu w 1 pułku piechoty liniowej; umarł 1867 r. w Warszawie pozostawiwszy z żony Karoliny z Kindigerów syna Edwarda i córkę za Ignacym Kopczyńskim.
HENISZ WINCENTY – syn Józefa i Ludwiki, ur. 1784 r. w Szydłowcu w wojew. Sandomierskiem. Wstąpił do służby 1806 r. jako podporucznik , a w 1807 roku został porucznikiem 7 pułku Księstwa Warszawskiego, a w 1810 r. postąpił na kapitana tegoż pułku.
HENNIGS KAROL – syn Krzysztofa i Maryanny, ur. 1782 r. w Gdańsku, postąpił na służbę 1809 r. i odbył kampanię 1812 r., a w 1816 został lekarzem 3 pułku piechoty liniowe,; z żony Jadwigi z Dytmanów pozostawiła syna Adolfa, ur. 1829 r..
HEPNER JAN BOGUSŁAW – syn Jana – Bogumiła i Anny z Gładyszów, ur. 1787 r. w m. Babimoście, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, postąpiła na służbę 1804 r. i został kapel majstrem 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1812 r.; odbył kampanię 1806 r. i znajdował się w bitwach po Auerstädt i Pretzlau, a w 1808 i 1809 r. był w Hiszpanii.
HERBST AUGUSTYN – syn Augustyna i Krystyny, ur. 1786 r. w m. Grossenheim, w Saksonii, postąpił na służbę jako chirurg 1810 r. i został przeznaczony do 4 pułku strzelców pieszych, odbył kampanię 1812 r.
HERMAN JAN – urodzony w Warszawie 1787 r., postąpiła w 1807 r. na służbę do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w tymże roku został podporucznikiem, a w 1809 r. porucznikiem; w 1811 r. wyszedł do dymisji z rangą kapitana i w 1812 r. został mianowany podinspektorem, a następnie inspektorem żywności wojska w administracji wojennej 7 korpusu, złożonego z wojska saskiego.
HERMAN KLEMENS – ur. 1793 r., został 1811 r. adiunktem komisarzy wojennych w dyrekcji administracji generalnej wojska, a w 1821 r. sekretarzem w Komisyi Rządowej Wojny.
HERSZTOPSKI STANISŁAW – syn Jana i Katarzyny Choreckiej, ur. 1783 r. we wsi Pile, w Prusach Zachodnich, postąpił na służbę do 3 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego 1807 r. i w 1809 r. został porucznikiem, a w 1813 r. kapitanem w tymże pułku; przeniesiony do 2 pułku strzelców pieszych, awansował na majora w 4 pułku strzelców pieszych 1830 r.. Odbył kampanię i został ozdobiony krzyżem złotym orderu wojskowego polskiego.
HERTYK KAROL – syn Krzysztofa i Zofii Konarskiej, dziedzic dóbr Prepunty, w gub. Augustowskiej, kapitan wojsk polskich 1812 r., wylegitymowany w Królestwie 1845 r..
HERUBOWICZ KONSTANTY – oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, odznaczył się w kampanii 1812 r. i był trzykrotnie podawany do orderu Legii Honorowej, następnie prezydent sądów kryminalnych pow. szawelskiego.
HILDEBRANDT ANTONI – syn Franciszka i Barbary Mȍrkerówny, urodzony w Poznaniu 1782 r., postąpił na służbę 1806 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. został kapitanem w tymże pułku, a w 1815 r. przeznaczony jako kapitan do 2 pułku piechoty liniowej, w 1817 r. postąpił na majora; odbył kampanię 1812 r., i w 1813 r. był przy oblężeniu twierdzy Gdańska.
HINCZ IGNACY - syn Michała i Barbary z Osławczanków, urodzony we wsi Izdebkach, w cyrkule Samborskim 1777 r., postąpiła na służbę 1809 r. i został porucznikiem artylerii konnej 1810 r.; kawaler Legii Honorowej 1812 r., w 1813 r. otrzymał rangę kapitana korpusu inżynierów.
HINCZ ANTONI – syn Michała, wszedł do wojska 1809 r. i podporucznikiem został 1817 r., a do dymisji w randze porucznika wyszedł w 1821 r.; komisarz obwodu siedleckiego 1832 r. i kawaler orderu św. Anny III klasy, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r. z zasady posiadanego urzędu.
HIŻ (HISCH) JAN – syn Jana – Augusta i Franciszki de Gerault, urodzony w Warszawie 1784 r., podporucznik 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1806 r., porucznik 1807., kapitan 1809 r., został 1813 r. szefem batalionu 1 pułku piechoty, a w 1815 r. majorem 2 pułku piechoty liniowej. Od 1820 r. pułkownik, odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, a w 1809 r. przeciw Austryi i był ranny 1812 r. pod Smoleńskiem; kawaler Legii Honorowej i krzyża kawalerskiego polskiego, 1830 r. przeznaczony został tymczasowo na dowódcę 2 pułku piechoty; um. 1831r..
HIŻ (HISCH) KAROL – syn Jana – Augusta i Franciszki de Gerault , urodzony 1794 r. w Warszawie, postąpiwszy na służbę, został 1812 r. podporucznikiem 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1814 r. był wcielony do batalionu strzelców; w 1818 r. porucznik, awansowany 1825 r. na kapitana, został wylegitymowany w Królestwie 1840 r.. Odbył kampanię 1812 r. i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i Borysowem, i otrzymał krzyż Legii Honorowe; umarł 1854 r. w Warszawie.
HIŻ (HISCH) JÓZEF – syn Jana – Augusta i Franciszki de Gerault , ur. 1799 r. w Warszawie, wszedł do korpusu kadetów chełmińskich 1808 r., a następnie w 1813 r. jako podoficer przeszedł do korpusu artylerii i inżynierów i w 1817 r. został podporucznikiem, a w 1818 r. porucznikiem. Członek Komisyi wyznaczonej do rozgraniczenia Królestwa od Prus 1823 r., inżynier pow. warszawskiego 1833r., naczelnik dyrekcji Komunikacuj lądowych i wodnej 1847 r., wylegitymowany w Królestwie 1839 r.; umarł w Warszawie 1853 r..
HIŻ (HISCH) HENRYK – syn Antoniego i Anny de Quintard, kapitan wojsk polskich 1808 r..
HIŻ (HISCH)JAN – syn Antoniego i Anny de Quintard, ur. 1778 r. w Warszawie, kapitan 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1808 r., odbył kampanię 1812 r. i wyszedł do dymisji 1816 r..
HLIŃSKI ANTONI – syn Felicyana i Teodory, ur. 1790 r. w obwodzie maryampolskim, postąpił na służbę 1809 r. i w 1813 r. został podporucznikiem 6 pułku piechoty liniowej, a w 1816 r. wyszedł do dymisji.
HOFFMAN IGNACY – syn Jana i Maryanny z Kamockich, ur. 1776 r. w Maszowie, w obwodzie opatowskim, wstąpił do służby 1794 r. i w 1809 r. został podporucznikiem 3 pułku piechoty nadwiślańskiej, a 1815 r. w tymże stopniu umieszczony w 6 pułku piechoty liniowej, otrzymał w 1818 r. dymisję w stopniu porucznika.
HOFFMAN JAN – urodził się 1778 r. w wojew. Augustowskiem, został umieszczony w korpusie kadetów 1788 r., a 1792 r. w stopniu podporucznika wojsk koronnych był w bitwach pod Mirem i Nieświeżem; porucznik 1794 r., walczył pod Wilnem, Krzemieńcem i na Pradze. Kapitan 2 pułku piechoty w 1806 r., odbył kampanię 1812 r. i został w 1813 r. podpułkownikiem i dowódcą 3 pułku piechoty. W 1813 r. mianowany komendantem twierdzy Stolpen, dzielnie walczył i na polu bitwy 1813 r. mianowany szefem batalionu, otrzymał order Legii Honorowej. Przy organizacji wojska polskiego w 1815 r. przeznaczony do 2 pułku piechoty liniowej, został w tymże roku przeniesiony do głównego dyżurstwa na komisarza wojskowego; umarł 1827 r. w Warszawie, pozostawiwszy żonę Maryannę Czarnecką i syna Aleksandra – Tadeusza.
HOFFMAN JÓZEF – syn Franciszka i Apolonii Psarskiej, ur. 1780 r. w Chorzelówce, postąpił na służbę 1807 r. i w 1808 r. został porucznikiem 1 pułku gwardii konnej francuzkiej, a w 1811 r. awansował na kapitana kwatermistrza w 8 pułku ułanów legii nadwiślańskiej i w 1820 r. postąpił na majora w sztabie głównym. Józef odbył kampanię 1808 r. w Hiszpanii, znajdował się w bitwach pod Burgos i Samo – Sierra i był kawalerem orderu Legii Honorowej i Krzyża Kawalerskiego; umarł w Warszawie 1851 r..
HOŁOWNIA WINCENTY – ur. 1773 r. w m. Świr, w pow. oszmiańskim, postąpił na służbę 1791 r. do 7 pułku piechoty litewskiej i w 1807 r. został podporucznikiem 4 pułku wojsk Księstwa Warszawskiego, a w 1808 r. postąpił na porucznika w tymże pułku; odbył kampanie 1792 r. i 1794 r. w Polsce i uczestniczył w bitwach pod Polanami i Lubaniem, a w latach 1808, 1809 i 1810 był w bitwach pod Ciudad – Real, w oblężeniu Toledo i pod Ocaną. Wincenty w 1816 r. naznaczony kontrolerem generalnym kasy generalnej wojska, został ozdobiony znakiem nieskazitelnej służby za lat XX; zmarł w Warszawie 1854 r., pozostawiwszy córkę Maryę Kwaśniewską.
HOPPEN JAN – syn Antoniego i Apolonii, urodzony na Pomorzu 1762 r., postąpił do artylerii w legionach włoskich, a w 1806 r. przeszedł do 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został majorem w tymże pułku. Odbył kampanie1792 i 1794 r. w Polsce, 1796 – 1799 r. we Włoszech, 1804 – 1806 r. w Niemczech i Prusach, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. w Rosyi; otrzymał krzyż kawalerski polski i wyszedł do dymisji 1822 r..
HORNOWSKI JÓZEF – syn Ignacego i Antoniny, urodzony w Łomazach, w obwodzie bialskim 1773 r., postąpił na służbę 1791 r. jako kanonier do artylerii pieszej litewskiej i 1793 r. został podporucznikiem, a w 1794 r. porucznikiem, i w tymże roku awansował na kapitana w tejże artylerii. W 1795 r. przeszedł do legionów włoskich, a w 1807 r. został szefem batalionu w 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. postąpił na majora do 2 pułku piechoty, a w 1809 r. na podpułkownika 17 pułku i w 1816 r. naznaczony generałem brygady dywizyi 1 piechoty. Odbył kampanie w 1792 i 1794 r. i był w bitwach pod Wilnem, Polanami, Sołami i w szturmie na Pradze, w 1799 we Włoszech przeciw Austryi i w 1812 r. przeciw Rosyi i tu brał udział w bitwach pod Pankratowicami i nad Berezyną, otrzymał order Legii Honorowej i krzyż kawalerski polski. Zmarł 1817 r. i pochowany w Pułtusku; z żony Anny z Chroniewskich, pozostawił córkę Maryę.
HORNOWSKI KACPER – syn Kazimierza i Rozalii, ur. w Wilnie 1793 r., postąpił na służbę 1810 r. do 17 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został porucznikiem z przeznaczeniem do 19 pułku piechoty, a w 1815 r. przeszedł do 1 pułku piechoty liniowej i w 1819 r. otrzymał dymisyę dla słabości zdrowia; odbył kampanię 1812 r. i był przy blokadzie twierdzy Bobrujska, w bitwach pod Pankratowicami i nad Berezyną, a w 1813 r. w oblężeniu Modlina i otrzymał krzyż srebrny wojskowy polski.
HORODYŃSKI JAN – syn Andrzeja i Anny, urodzony we wsi Protasy, obwodzie białostockim 1787 r., postąpił na służbę 1807 r. do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i odbył kampanie 1808 – 1812 r.; w Hiszpanii znajdował się w różnych bitwach, a w Rosyi był pod Czasznikami i Borysowem. Wyszedł do dymisji 1817 r. w stopniu podporucznika.
HRYNIEWICZ WINCENTY – ur. 1790 r. we wsi Antonowo, w obwodzie maryampolskim, wszedł na służbę 1813 r. jako pomocnik przy ekonomii szpitalnej, i w 1815 r. przeszedł do Komisyi Rządowej Spraw Wewnetrznych i Policyi, a w 1816 r. przeniesiony do Komisyi Rządowej Wojny, jako podszef biura otrzymał 1840 r. order św. Stanisława klasy III, i w 1842 r. z zasady stopnia urzędniczego został zatwierdzony w szlachectwie w Królestwie. Zmarł w Warszawie 1844 r., zaślubił Donatę z Bukowiczów i z niej pozostawił syna Józefa.
HRYNIKOWSKI GRZEGORZ – syn Daniela i Maryanny z Jastrzębskich, ur. 1792 r. w Kamieńcu Podolskim, postąpił na służbę 1809 r. do 3 pułku ułanów wojsk Księstwa Warszawskiego i został w 1827 r. porucznikiem w korpusie inwalidów i weteranów; umarł 1833 r.. Odbył kampanię 1809 r. w Galicyi i brał udział w bitwach pod Wieniawką, Czortkowem i Tarnopolem, a w Rosyi 1812 r. pod Mirem, Smoleńskiem, Wiaźmą i Berezyną; w 1813 r. był w bitwach w Niemczech, a 1814 r. we Francyi.
HUBAREWICZ KAZIMIERZ – oficer wojsk polskich 1812 r., walczył pod Lipskiem i w oblężeniu Drezna, a od 1815 r. osiedlił się na Żmudzi; umarł 1873 r..
HUBE JAN – SZCZEPAN – syn Krzysztofa i Maryanny Brzuchalskiej, ur. 1785 r. w Smoguleckiej Wsi, w Księstwie Poznańskim, postąpił na służbę 1809 r. do 2 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a w 1814 r. przeniesiony do batalionu strzelców, awansował na porucznika 1816 r.; w 1821 r. kapitan, został w 1826 r. majorem. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i znajdował się w bitwie pod Smoleńskiem, gdzie będąc ranny, dostał się do niewoli. Otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r. z zasady swego stopnia oficerskiego.
HŰBNER KAROL – ur. 1791 r. w m. Stanisławowie, w Galicyi, postąpił na służbę 1812 r. jako podsekretarz do ministerium wojny i w
1825 r. został szefem biura Komisyi Rządowej Wojny; referendarz Stanu. Komisarz rządowy przy Uniwersytecie krakowskim, otrzymał w 1847 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu.
HUISON ALEKSANDER – syn Aleksandra i Anny Arndtówny, kapitan wojsk polskich 1808 r., następnie urzędnik w stopniu pułkownika w ministerium wojny, wylegitymowany w Królestwie 1839 r.
HUPPE JÓZEF – syn Jakóba i Anny, ur. 1786 r. w Warszawie, postąpił 1808 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został kapitanem w tymże pułku, a w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dimisyi w stopniu majora 1819 r.. Odbył kampanie 1809 r. w Austryi, a 1812 r. w Rosyi i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
HUPPE LUDWIK – urodzony we wsi Wolborzu 1787 r., porucznik 7 pułku ułanów legii nadwiślańskiej 1831 r., umarł w m. Treveraj w departamencie Meuse 1858 r..

- I -

IHNATOWICZ JAN – syn Michała i Łucyi, ur. 1790 r. w Warszawie, postąpił jako kadet do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w 14 pułku piechoty; odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, w 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem i Borysowem.
ILIŃSKI MICHAŁ – syn Jana i Elżbiety, ur. 1786 r., wstąpił do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a w 1816 r. przeszedł do 3 pułku ułanów. Był w kampanii 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. brał udział w bitwach pod Mirem, Romanowem, Możajskiem i Czerykowem.
ILLUSTROWSKI (ILUSTROWSKI) KAROL – syn Wincentego i Anieli z Jaszkiewiczów, urodzony w m. Żyżmorach 1787 r., wszedł na służbę 1809 r. i w 1810 r. został podporucznikiem w 9 pułku piechoty, a w 1811 r. awansował na porucznika i w tymże roku postąpił na kapitan; w 1820 r. był majorem 7 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, 1810 – 1812 r. w Hiszpanii, a w 1812 r. był w bitwie pod Berezyną.
IMBRA ADAM – syn Ignacego i Dominiki, urodzony we wsi Kopciuszki, w grodzieńskiem 1791 r., postąpił na służbę 1812 r. do 12 pułk piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1816 r. został podporucznikiem z przeniesieniem do 1 pułku strzelców pieszych.
INES (INNES) NIKODEM – syn Stanisława i Teresy Turkułłówny, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego 1812 r., następnie komisarz obwodu lubelskiego, wylegitymowany w Królestwie 1839 r., z żony Justyny Małczyńskiej pozostawił córki: Waleryę i Adelę.
IWANOWICZ JAN – syn Pantaleona i Rachelo z Jankowiczów, ur. 1789 r. w m. Wotstayn, w Wielkim Księstwie Poznańskim, postąpiwszy na służbę 1806 r. do pułku strzelców pieszych, w 1807 r. został podporucznikiem, a następnie przeniesiony do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1807 r., awansował 1812 r. na kapitana w 5 pułku piechoty, i w 1820 r. przeniesiony do 3 pułku strzelców pieszych. Odbył kampanie 1807 – 1809 roku, a w 1812 r. był w bitwach pod Poniewieżem i Bowskiem.
IWANOWSKI PIOTR – syn Józefa i Katarzyny, ur. 1785 r. w m. Salamy, w Rosyi, wszedł na służbę 1813 r. jako lekarz 3 – iej klasy do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeniesiony został do4 pułku strzelców pieszych. Z żony Katarzyny pozostawił dwóch synów : Augustyna i Józefa.
IWASZKIEWICZ ANZELM – syn Ignacego i Anny, ur. 1790 r. we wsi Łukaszowie, w Rosyi, postąpił na służbę 1808 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i 1809 r. został podporucznikiem, w 1811 r. porucznikiem, a 1812 r. kapitanem w tymże pułku. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem i nad Berezyną.
IZAJEWICZ KLEMENS – syn Ignacego i Maryanny Au, ur. 1784 r. w Górcach pod Warszawą, wszedł na służbę 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem, a w 1812 r. porucznikiem w tymże pułku i w 1818 r. awansował na kapitana. Odbył kampanie 1807 – 1809 r., a w 1812 r. brał udział w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Woronowem, Czerykowem, Wiaźmą i Tarutynem.
IZBIŃSKI ADAM – syn Placyda Franciszka i Karoliny Czemplińskiej, porucznik wojsk Księstwa Warszawskiego, wylegitymowany w Królestwie 1837 r..
IZDEBSKI MICHAŁ – syn Mikołaja, podporucznik w legionach włoskich, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, intendent w administracji tabacznej, wylegitymowany w Królestwie 1837 r..
IZDEBSKI MACIEJ – syn Bartłomieja i Maryanny, ur. 1787 r. we wsi Szczypiornie, w wojew. Kaliskiem, wszedł na służbę 1806 r. do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został porucznikiem, a w 1815 r. przeznaczony do 7 pułku piechoty, wyszedł do dymisyi 1816 r..
IZDEBSKI MICHAŁ – syn Kajetana i Łucyi, ur. 1787 r. w m. Lwowie, postąpił na służbę 1809 r. do pułku gwardii konnej litewskiej i w 1810 r. został podporucznikiem w 16 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1813 r. awansował na porucznika w 11 pułku piechoty, i w tymże roku postąpił na kapitana adiutanta do sztabu 7 dywizyi 10 korpusu; umarł w Warszawie 1852 r..

- J -

JABŁKOWSKI TEOFIL – syn Stanisława i Rozalii, ur. 1775 r. we wsi Srebrnej, w pow. kaliskim, postąpił na służbę 1806 r. do 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, i w 1808 r. został podporucznikiem, a w 1810 r. porucznikiem w tymże pułku; przeniesiony 1815 r. do 1 pułku strzelców pieszych, awansował 1824 r. na kapitana z przeznaczeniem do pułku Wielkiego Księcia Mikołaja i w 1830 r. wyszedł do dymisji. Odbył kampanię 1807 r. przeciw Prusom, 1808 – 1811 r. był w Hiszpanii w wielu bitwach, a w 1812 r. nad Berezyną został ciężko ranny.
JABŁKOWSKI IZYDOR – syn Jana i Kunegundy Mączyńskiej, dziedzic Siedlątkowa, pułkownik wojsk polskich, radca departamentu kaliskiego 1813 r., wylegitymowany w Królestwie 1838 r.. Z żony Maryanny Kurdwanowskiej synowie: Ludwik, Edmund, Jan.
JABŁKOWSKI IGNACY LUDWIK – syn Ludwika – Antoniego i Joanny Lipskiej, rotmistrz kawaleryi narodowej 1791 r., następnie 1807 r. szef szwadronu do 4 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, żonaty 1v. z Karoliną hr. Schȍneich – Carolath, miał syna Józefa, dziedzica dóbr Ralewice, a z drugiej żony Maryanny z Glinkiewiczów pozostawiła syna Andrzeja – Albina.
JABŁONOWSKI WŁADYSŁAW – przezwany Czarny, syn emigranta polskiego, osiedlonego w Lotaryngii z Królem Stanisławem Leszczyńskim, pobierał nauki w Brienne i kolegował się z Bonapartym; wielkiej odwagi i poświęcenia dla kraju, czynny w emigracji 1795 r., należał do utworzenia legionów, a w 1801 r. był dowódcą Polaków wysłanych przeciwko powstańcom na Saint – Domingo, umarł na tej wyspie.
JABŁOŃSKI ADAM – ur. 1776 r. w Warszawie, kamerjunkier Stanisława Augusta 1796 r., został 1808 r. podporucznikiem w wojski Księstwa Warszawskiego a w 1810 r. sekretarzem w ministerium wojny, umarł w Warszawie 1852 r..
JABŁOŃSKI ANTONI – syn Andrzeja i Maryanny, ur. 1776 r. we wsi Łuszczewie w wojew. Lubelskiem, postąpił 1807 r. na służbę do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został kapitanem 4 pułku piechoty.
JABŁOŃSKI STANISŁAW – syn Tomasza i Anny Żebrowskiej, ur. 1789 r. we wsi Jeziorku, w pow. łomżyńskim, major 3 pułku strzelców pieszych 1830 r., był w bitwach w Hiszpanii i w Rosyi 1812 r. nad Berezyną; umarł 1850 r. w Suwałkach, pozostawiwszy z żony Magdaleny Bronikowskiej syna i córki.
JABŁOSZEWSKI DOMINIK – syn Andrzeja i Zofii Bańkowskiej, ur. 1794 r. w m. Opolu, postąpił do 20 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1812 r. i został 1816 r. podporucznikiem 8 pułku piechoty liniowej, a 1826 r. awansował na kapitana.
JACHOWSKI – podporucznik wojsk polskich, poległ 1808 r. przy szturmie Saragossy, w Hiszpanii.
JACYNICZ (JACZYNICZ) ADAM – syn Jana i Franciszki z Narbutów, ur. 1793 r. we wsi Kobrowce, gub. Grodzieńskiej, postąpiwszy na służbę 1812 r. do 20 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, został 1824 r. podporucznikiem i umarł w tymże roku.
JAGIELSKI JÓZEF – ur. 1788 r. we wsi Brzyźnie, w obwodzie sieradzkim postąpiwszy na służbę 1807 r., w 1812 r. został podporucznikiem 4 pułku jazdy, a w 1816 r. przykomenderowany do 1 pułku strzelców; odbył kampanię 1812 r. i był w bitwach pod Smoleńskiem, Czerykowem, Rożestwem, Możajskiem i nad Berezyną. Z żony Pankracyi Kotarskiej miał synów Gustawa i Eugeniusza.
JAGMIN BONIFACY – ur. 1780 r. we wsi Bartnikach, w wojew. Augustowskiem, postąpił 1799 r. jako podchorąży do wojska pruskiego pułku dragonów i w 1801 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a w 1807 r. wyszedł do dymisji w stopniu porucznika. Powołany na służbę wstąpił do 5 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został kapitanem w tymże pułku, a w 1813 r. szefem szwadronu z przeznaczeniem do 12 pułku ułanów i w 1814 r. w stopniu majora przeznaczony na komendanta szwadronu instrukcyjnych strzelców konnych; podpułkownik
1815 r. strzelców konnych gwardii, w 1820 r. postąpił na pułkownika w tymże pułku z przeznaczeniem na figiel – adiutanta cesarskiego. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. w Prusach, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. przyjmował udział w bitwach w Rosyi i został ozdobiony krzyżem srebrnym kawalerskim Legii Honorowej i krzyżem złotym Virtuti Militari.
JAGMIN FRANCISZEK – syn Franciszka i Julianny, ur. 1785 r. we wsi Maraszach, w obwodzie oszmiańskim, postąpił na służbę do 5 pułku jazdy Księstwa warszawskiego i w 1815 r. został przeniesiony do piechoty; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach w Rosyi i 1814 r. we Francyi.
JAKUBOWICZ – PASCHALIS FELIKS – kapitan wojsk polskich, chlubnie odznaczył się w kampanii 1809 r.; umarł młodo 1812 r..
JAKUBOWICZ – PASCHALIS ALEKSANDER – oficer wojsk polskich 1809 r., dziedzic dóbr Święcice, pod Warszawa, ożeniony z Katarzyną Ryxówną, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., pozostawił synów Feliksa, Seweryna i Aleksandra.
JAKUBOWSKI IGNACY – syn Jana i Krystyny Gumińskiej, ur. 1785 r. we wsi Gołąbiu, w obwodzie lubelskim, postąpił na służbę 1808 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, i w tymże roku został podporucznikiem, a w 1809 r. porucznikiem w 10 pułku piechoty i w tymże r. awansował na kapitana w korpusie sztabu generalnego francuzkiego; przeniesiony 1815 r. do 4 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisji 1817 r. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, 1812 i 1813 r. przeciw Rosyi i znajdował się w oblężeniu Gdańska, a 1813 r. otrzymał krzyż kawalerski Legii Honorowej.
JAKUBOWSKI KAROL – syn Antoniego i Maryanny z Rodowiczów, ur. 1797 r. we wsi Meniszkach, w obwodzie rosieńskim, który w 1814 r. postąpił na służbę do 7 pułku ułanów legii nadwiślańskiej i w 1825 r. został podporucznikiem w batalionie weteranów czynnych; 1835 r. został umieszczony w komendach inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej.
JANASZ TEOFIL – syn Teofila i Anny, ur. 1792 r. w Warszawie, postąpił na służbę 1806 r. do artylerii pieszej, a 1815 r. przeznaczony do 8 pułku piechoty liniowej, wyszedł w 1816 r. do dymisji. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1813 r. był w bitwach pod Bobrujskiem ix Borysowem.
JANIKOWSKI KAZIMIERZ – syn Mateusza i Doroty, ur. 1790 r. we wsi Zatorze w Galicyi, postąpił 1806 r. na służbę i w 1813 r. został porucznikiem 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1819 r. otrzymał dymisję w stopniu kapitana. Odbył kampanie przeciw Prusom, Austryi i Rosyi i za kampanię 1809 r. ozdobiony krzyżem złotym polskim; um. 1844 r. na wyspie Jersey.
JANIKOWSKI JÓZEF – syn Walentego i Wiktoryi Śmiecińskiej, ur. 1789 r. w Warszawie, postąpiwszy 1806 r. do 1 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, został 1807 r. podporucznikiem, a w 1809 r. porucznikiem 18 pułku piechoty i w tymże roku awansował na kapitana z przeznaczeniem do 14 pułku piechoty; przeniesiony w 1815 r. do 3 pułku strzelców pieszych, wyszedł 1819 r. w stopniu majora do dymisji. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w Rosyi; ozdobiony krzyżem Legii Honorowej i krzyżem złotym polskim. Zaślubił Wiktoryę Zboińską i z niej pozostawił synów: Józefa, Ignacego, Władysława, Aleksandra i Kazimierza.
JANISZEWSKI JAN – syn Jana i Julianny, ur. 1790 r. w m. Kamieńcu, postąpił na służbę 1806 r. do 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i 1813 r. został podporucznikiem w 8 pułku legii nadwiślańskiej, a w 1815 r. przeznaczony do 2 pułku strzelców konnych, wyszedł do dymisji w tymże roku. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i był w bitwach w Rosyi; ozdobiony krzyżem złotym polskim.
JANISZEWSKI JAN – syn Stanisława i Anny, ur. 1791 r. w m. Kamieńcu, postąpił 1808 r. do 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w 15 pułku ułanów, a w 1816 r. przykomenderowany z reformy do 2 pułku strzelców konnych. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwach pod Mirem, Romanowem i Bobrujskiem.
JANISZEWSKI STANISŁAW – postąpił na służbę 1808 r. do wojska Księstwa Warszawskiego i w 1825 r. został podporucznikiem komend inwalidnych 10 - go okręgu straży wewnętrznej; z zasady stopnia oficerskiego otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1837 r.; z żony Franciszki z Arciszewskich pozostawił syna Józefa – Antoniego.
JANKIEWICZ TOMASZ – syn Daniela i Magdaleny, ur. 1789 r. we wsi Radwańcach, w Galicyi, postąpił na służbę 1809 r. do gwardii narodowej; przeniesiony 1811 r. do 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, został 1813 r. podporucznikiem w tymże pułku, a w 1815 r. przeznaczony do 4 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisji 1820 r. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Pawłowicami, Uściługiem, Homonciskami i Starym Zamościem.
JANKOWSKI ALOIZY – syn Franciszka i Józefy Koziełłówny, podporucznik 2 pułku ułanów wojsk Księstwa Warszawskiego.
JANKOWSKI ANTONI – syn Ignacego i Ludwiki Chronowskiej, ur. 1783 r. we wsi Chronówku, w obwodzie radomskim, wszedłszy do służby 1806 r. jako podporucznik 2 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, został przeniesiony 1808 r. w stopniu porucznika klasy 2 – iej do pułku szwoleżerów gwardii polski – francuzkiej i w 1809 r. mianowany porucznikiem klasy 1 – ej, a w 1811 r. postąpił na kapitana; szef szwadronu w tymże pułku 1813 r., został 1815 r. pułkownikiem i w 1816 r. przeznaczony na dowódcę 1 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie 1806 i 1807 r., 1808 – 1810 r. był w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi, a 1814 r. we Francyi; w 1808 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej, a w 1813 r. na placu bitwy pod Friedburgiem został oficerem Legii Honorowej; w 1831 r. mianowany generałem brygady, wkrótce postąpił na generała dywizyi, a otrzymawszy dowództwo korpusu przeciwko oddziałowi wojsk rosyjskich w wojew. Lubelskiem, za niespełnienie polecenia oddany pod sąd, od zburzonego pospólstwa został zabity; z 1 –ej żony Zofii Tomkowiczówny, córka Aniela i synowie Heliodor i Józef; z 2- ej żony Apolonii Brzezińskiej synowie: Ludwik, Adam i Antoni.
JANKOWSKI JÓZEF – syn Konstantego i Anny Duninowskiej, ur. 1794 r. we wsi Strzałkowie, w obwodzie radomskim, postąpiwszy na służbę 1813 r. został 1816 r. podporucznikiem w 5 pułku piechoty liniowej, a w 1822 r. wyszedł do dymisji w stopniu porucznika. Odbył kampanie 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi; 1813 r. ozdobiony krzyżem Legii Honorowe, umarł w Warszawie 1857 r.
JANKOWSKI PIOTR – syn Stefana (Szczepana) i Maryanny z Wirlejków, ur. 1786 r. w m. Trzemszynie, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, postąpił na służbę 1806 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. został podporucznikiem, 1810 r. porucznikiem, a 1813 r. kapitanem w tymże pułku i w 1815 r. przeznaczony do 4 pułku strzelców pieszych; ostatnio major wojsk polskich. Odbył kampanię 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Ekau, Illuxt i Labiau. W 1825 r. umieszczony jako kontroler kasy przy kanale nawigacyjnym, został następnie poborcą kasy obwodu łęczyckiego, a w 1849 r. na mocy decyzji Heroldyi, z zasady posiadania dóbr Śmielnik Górny i połowy Dolnego przez jego ojca Stefana, został zatwierdzony w szlachectwie w Królestwie z prawem zapisania do ksiąg szlachty gub. Warszawskiej; umarł 1857 r. w Warszawie, pozostawiwszy córkę i dwóch synów.
JANKOWSKI FRANCISZEK – syn Franciszka i Anny z Jonów, ur. 1788 r. w Warszawie, postąpił na służbę 1806 r. jako podporucznik do 1 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, i w 1808 r. przeniesiony do 10 pułku piechoty, w 1809 r. został porucznikiem, a w 1811 r. awansował na kapitana z przeniesieniem do 5 pułku piechoty liniowej; w 1820 r. postąpił na majora. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, a w 1812 r. był w bitwach w Rosyi i 1830 r. otrzymał znak honorowy za 20 lat oficerskiej służby.
JANKOWSKI JÓZEF – syn Juliana i Maryanny, ur. 1793 r. w Krakowie, wszedł do służby 1809 r. do 6 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w tymże roku postąpił na podporucznika, a w 1813 r. został porucznikiem w tymże pułku; wyszedł do dymisji 1815 r.
JANKOWSKI TEOFIL – syn Franciszka i Anny z Jancenów, ur. 1798 r. w Warszawie, postąpił 1818 r. na służbę do artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1820 r. został podporucznikiem z przeniesieniem do 6 pułku piechoty liniowej, a w 1825 r. przeszedł na adiutanta placu m. Warszawy; w 1831 r. został kapitanem 6 pułku piechoty. Odbył kampanię 1809 r. przeciwko Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Włodzimierzem i Pawłowcami.
JANKOWSKI TOMASZ – syn Jakóba i Ewy z Rudnickich, ur. 1796 r. w Krośniczyni, w obwodzie krasnostawskim, wszedłszy do służby do 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, postąpił 1819 r. na podporucznika,a w 1827 r. został porucznikiem; w 1831 r. awansował na kapitana. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i znajdował się w bitwach pod Płowcami i Dubienką.
JANUCHTA WALENTY – syn Andrzeja i Julianny z Chaberskich, ur. 1776 r. we wsi Brzezinkach, w obwodzie kieleckim, postąpił 1794 r. do wojska austryjackiego, a następnie przeszedł do legionów polskich we Włoszech; 1815 r. umieszczony w 7 pułku piechoty liniowej, został 1821 r. podporucznikiem, a w 1824 r. przeniesiony do korpusu inwalidów w stopniu porucznika. Odbył kampanię we Włoszech i w 1801 r. był na wyspie San Domingo, a 1804 r. w Hiszpanii.
JANUSZEWSKI JAN – syn Stefana i Heleny, ur. 1776 r. we wsi Ostrowiu, w obwodzie grodzieńskim, postąpił na służbę 1793 r. do 5 pułku jazdy litewskiej i w 1812 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców litewskich; przeniesiony 1815 r. do 3 pułku piechoty liniowej, awansował 1816 r. na porucznika, a w 1831 r. został kapitanem. Odbył kampanie w Prusach, w Austryi i był we Francyi, a 1812 r. brał udział w pochodzie przeciw Rosyi.
JANUSZYŃSKI FRANCISZEK – syn Michała i Ludwiki, ur. 1778 r. w m. Skokach, w Wielki Księstwie Poznańskiem, postąpił na służbę 1806 r. do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. został podporucznikiem, a w 1809 r. porucznikiem; w 1813 r. awansował na kapitana w tymże pułku i w 1815 r. umieszczony w 4 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisji 1817 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1813 r. był w bitwach pod Gabel, Lebau i Lipskiem.
JARACZEWSKI ADAM – podporucznik wojsk francuzkich 1804., porucznik 1810 r., został kapitanem 1811 r., a szefem szwadronu 7 pułku lekko – konnego 1812 r.; major 4 pułku ułanów 1815 r., w nagrodę zasług otrzymał krzyż oficerski Legii Honorowej. W 1831 r. był pułkownikiem i dowódcą jazdy lubelskiej, a następnie został generałem brygady.
JARMUŁOWICZ MIKOŁAJ – syn Leona i Teodory z Kościuszków, ur. 1790 r. we wsi Polańczyce, w obwodzie Słuckim, postąpił na służbę 1812 r. do 23 pułku strzelców pieszych i w 1822 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców pieszych, a w 1831 r. awansowany na porucznika. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i przyjmował udział niemal we wszystkich bitwach; ozdobiony krzyżem złotym Virtuti Militari.
JARMUND KAZIMIERZ – syn Franciszka i Brygidy, ur. 1790 r. w gub. Wołyńskiej, postąpił na służbę 1811 r. do pułku 2 jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a w 1817 r. awansował na porucznika w 3 pułku strzelców pieszych; naddzierżawca ekonomii Mierzyce, w pow. wieluńskim, wylegitymowany w Królestwie 1848 r., z żony Karolin Łubieńskiej miał córkę Kazimierę.
JARNOWSKI JÓZEF – ur. 1772 r. w Paruszewie, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, postąpił na służbę 1792 r. do brygady wielkopolskiej, a w 1807 r. został wcielony jako kapitan nadliczbowy do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. przeznaczony w stopniu majora na dowódcę twierdzy w Modlinie. Odbył kampanie 1806 – 1809 r. przeciw Prusom i Austryi.
JAROCIŃSKI WOJCIECH – ur. 1764 r. we wsi Ruczu, w obwodzie kaliskim, postąpił na służbę 1789 r. i w 1807 r. został kapitanem 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1813 r. awansował na majora z przeniesieniem do 5 pułku piechoty liniowej; wyszedł do dymisji 1819 r. w randze podpułkownika.
JAROMA JÓZEF – syn Jakóba i Maryanny, ur. 1791 r. w Chełmnie, w woj. Bydgoskiem, postąpił na służbę 1807 r. do 12 pułku piechoty i w 1811 r. został podporucznikiem, a w 1813 r. porucznikiem w tymże pułku; 1825 r. kapitan, awansował 1831 r. na majora 8 pułku piechoty i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi; pozostawił syna Tomasza.
JARONOWSKI STANISŁAW – syn Józefa i Teresy Starzyńskiej, ur. 1791 r. we wsi Wólce Adamkowej, w obwodzie kujawskim, postąpił na służbę 1811 r. do 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. jako podporucznik przeznaczony został do 4 pułku strzelców pieszych; odbył kampanię 1812 r..
JAROSZEWICZ PAWEŁ – syn Wojciecha i Maryanny z Szymańskich, ur. 1789 r. we wsi Janowie, w obwodzie białostockim, postąpił na służbę 1804 r. do wojska pruskiego, a w 1807 r. przeszedł do 6 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, 1810 r. porucznikiem, a 1813 r. awansował na kapitana w 9 pułku ułanów i 1830 r. postąpił na majora do 3 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie 1806 – 1809 r., a w 1812 r. był w bitwach pod Krasnem, Smoleńskiem, Możajskiem i Borysowem i w tymże roku otrzymał krzyż srebrny Legii Honorowej.
JAROSZYŃSKI KAROL – syn Franciszka i Karoliny, ur. 1786 r. we wsi Pniewku, w obwodzie lubelskim, postąpił na służbę 1809 r. do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem w 1 pułku strzelców pieszych; odbył kampanię w Rosyi 1812 r. i był w potyczce pod Pankratowicami, a w bitwie nad Berezyną, i odbył oblężenie w twierdzy Modlinie, za co ozdobiony krzyżem srebrnym polskim.
JARUZELSKI ANTONI – syn Wojciecha i Anny, ur. 1786 r. we wsi Hoszczy, w obwodzie bialskim, postąpił na służbę 1809 r. do 17 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a w 1815 r. przeznaczony do 1 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1818 r. Odbył kampanię 1812 r. i był w bitwach pod Pankratowicami i nad Berezyną.


Ostatnio edytowano 19 sty 2013, o 16:54 przez desaix, łącznie edytowano 5 razy

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 24 kwi 2012, o 13:56 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 6

JASIEŃSKI FRANCISZEK – syn Franciszka i Józefy, ur. 1789 r. w Kielcach, postąpił na służbę 1806 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; w 1814 r. przeznaczony do odkomenderowanego oddziału na wyspę Elbę z cesarzem Napoleonem, po powrocie 1816 r. przeznaczony został do szwadronu strzelców konnych gwardii i wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był czynny w Rosyi.
JASINOWSKI JÓZEF – syn Jana i Małgorzaty z Olszewskich, ur. 1792 r. we wsi Ostrołęce, w wojew. Augustowskim, postąpił na służbę 1809 r. do pułku strzelcó litewskich i w 1812 r. został podporucznikiem w 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; w 1815 r. przeznaczony do 4 pułku strzelców pieszych, awansował 1816 r. na porucznika i w 1819 r. wyszedł do dymisyi w randze kapitana. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwach w Rosyi pod Wiaźmą, Krasnem i nad Berezyną.
JASIŃSKI IGNACY – syn Józefa i Heleny, ur. 1783 r. we wsi Pinkimichach, w Cesarstwie, postąpił 1808 r. jako podporucznik do gwardii narodowej i w 1812 r. został porucznikiem; w 1816 r. przeznaczony do 4 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1819 r. w randze kapitana.
JASIŃSKI JAN – syn Ignacego i Apolonii, ur. 1780 r. we wsi Hłubokie (Głębowie), w Galicyi, postąpił na służbę 1812 r. do batalionu strzelców pieszych i w 1813 r. został podporucznikiem w 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1816 r. awansował na porucznika i w 1819 r. wyszedł do dymisyi; odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi.
JASIŃSKI JÓZEF – syn Jana i Maryanny Zdanowiczówny, ur. 1794 r. w Tykocinie, w 1809 r. wszedł do służby do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1827 r. został podporucznikiem; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwie pod Borysowem.
JASIŃSKI STANISŁAW – syn Józefa i Maryanny, ur. 1788 r. w Warszawie, w 1807 r. wszedł do 2 pułku piechoty jako podporucznik, a przeniesiony 1808 r. do pułku gwardii francuzkiej, postąpił 1811 r. na porucznika i w tymże roku został kapitanem w 8 pułku jazdy legii nadwiślańskiej; wyszedł do dymisyi 1822 r. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. przyjmował udział w bitwach w Rosyi; w 1811 r. ozdobiony krzyżem Legii Honorowej za kampanię w Hiszpanii.
JASIŃSKI WINCENTY – syn Franciszka i Maryanny z Isakowiczów, ur. 1789 r. we wsi Widawszczuznia, w obwodzie oszmiańskim, postąpił 1812 r. jako kadet do 17 pułku Księstwa Warszawskiego i w tymże roku został podporucznikiem, a 1813 r. porycznikiem; kapitan 1814 r., w 1815 r. został przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych i w 1831 r. awansowany na majora z przeznaczeniem do obowiązków adiunkta sztabu dywizyi strzelców konnych; od 1835 r. umieszczony w komendach inwalidnych, z zasady stopnia oficerskiego otrzymał przyznanie praw szlachectwa w Królestwie 1837 r.
JASIUKOWICZ ANTONI – syn Antoniego i Teresy, ur. 1788 r. we wsi Lorczykach, w gub. Wileńskiej, postąpił 1812 r. na służbę do 18 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został porucznikiem w 2 pułku piechoty liniowej; w 1813 r. był w oblężeniu twierdzy Modlina.
JASKÓLSKI (JASKULSKI) ŁUKASZ – syn Tomasza i Antoniny z kołuckich, podpułkownik wojsk polskich, zaszczytnie odznaczył się w wojnach 1806 – 1814 r., walczył w Hiszpanii i odbył kampanię 1812 r.; ozdobiony krzyżem wojsk polskich i oficerskim orderu francuzkiego Legii Honorowej; naddzierżawca ekonomii rządowej Ratyń, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., umarł 1851 r.; z żoną Anną Dangielówną – bezpotomny.
JASTRZĘBSKI JAN KANTY – syn Dydaka i Eufrozyny Wielogłowskiej, ur. 1793 r. we wsi Jankowicach, w obwodzie miechowskim, wszedł do służby 1810 r. do 14 pułku kirasjerów Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został przeznaczony do szwadronu wzorowych strzelców konnych, a w 1817 r. umieszczony w pułku strzelców konnych gwardii; wyszedł 1819 r. do dymisyi w stopniu podporucznika. Odbył kampanie 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech, a w 1814 r. był we Francyi.
JASTRZĘBSKI BONAWENTURA – syn Piotra i Maryanny Kruszewskiej, ur. 1790 r. we wsi Żydowie, w obwodzie kaliskim, postąpił 1803 r. jako junkier do wojska pruskiego, pułku dragonów, i w 1807 r. wyszedłszy do dymisyi, postąpił w stopniu podporucznika do pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1809 r., został 1812 r. kapitanem w tymże pułku, a przeniesiony 1815 r. do 3 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na majora i w 1831 r. był podpułkownikiem, następnie pułkownikiem i dowódcą 14 pułku piechoty. Odbył kampanie 1806 r. i 1807 r. przeciw Francyi,1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Wiaźmą, Borysowem i nad Berezyną; umarł 1867 r. w Sandomierzu, pozostawiwszy córkę i syna.
JASTRZĘBSKI FRANCISZEK – syn Wojciecha i Maryanny, ur. 1794 r. w Kozienicach, w obwodzie radomskim, wszedł do służby 1812 r. i w 1813 r. został porucznikiem w 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1820 r. wyszedł do dymisyi w randze porucznika.
JASTRZĘBSKI JAN – syn Józefata i Barbary z Gajewskich, ur. 1791 r. we wsi Łysogórze, w Galicyi, postąpił na służbę 1808 r. do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem w 2 pułk piechoty liniowej, a w 1824 r. wyszedł do dymisyi; 1812 r. otrzymał krzyż złoty polski.
JASTRZĘBSKI PIOTR – syn Szczepana i Maryanny z Czyżewskich, ur. 1779 r. w m. Krakowie, postąpił 1807 r. na służbę do 3 pułku ułanów i w 1812 r. został porucznikiem z przeniesieniem do 20 pułku ułanów Księstwa Litewskiego, a w 1813 r. przyłączony do 16 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego, wyszedł 1823 r. do dymisyi.
JATOWT (JATTOFT) LUDWIK – syn Franciszka i Rozalii, ur. 1789 r. we wsi Lubliny, w obwodzie radomskim, postąpił na służbę 1809 r. do batalionu saperów Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem, 1816 r. porucznikiem a 1819 r. kapitanem klasy 2 w tymże batalionie; 1821 r. przeniesiony na reformę do 8 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1824 r. Odbył kampanię w Rosyi 1812 r. i przyjmował udział w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem i nad Berezyną.
JAWORSKI JAN – syn Antoniego i Maryanny, ur. 1787 r. w Warszawie, wszedł do służby 1808 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1818 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów; odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Jarosławem i Krasnem, za co otrzymał krzyż srebrny Legii Honorowej.
JAWORSKI MARCIN – syn Michała i Maryanny z Zarembów, ur. 1776 r. w Warszawie, postąpił na służbę 1794 r. do kawaleryi narodowej; podporucznik wojsk farancuzkich 1805 r., został w 1812 r. przeniesiony w randze porucznika do 7 pułku jazdy legii nadwiślańskiej i ostatnio był sztabskapitanem 3 okręgu żandarmów. Odbył kampanie: od 1797r. do 1801 r. w Niemczech, od 1803 r. do 1805 r. we Włoszech, a od 1808 r. do 1813 r. w Hiszpanii; żonaty z Urszulą Mażdżeńską, pozostawił syna i córkę.
JAŹWICKI JAN – syn Filipa i Apolonii, ur. 1766 r. w m. Kryszynie w Rosyi, postąpił w 1790 r. do 5 pułku piechoty i w 1797 r. został podporucznikiem i w tymże roku mianowany porucznikiem w legionach polskich we Włoszech, był przeniesiony w 1824 r.do korpusu weteranów w stopniu kapitana; odbył kampanię we Włoszech 1797 – 1799 r., a od 1803 – 1814 był w Ameryce; z żony Maryanny Olszewskiej miał syna Jana.
JAŹWIŃSKI ANTONI – syn Feliksa i Katarzyny Uzłowskiej, urodzony we wsi Czerniewie. W pow. wilejskim, po skończeniu Uniwersytetu wileńskiego w stopniu magistra filozofii, postąpił na służbę do wojska Księstwa Warszawskiego i w 1819 r. został kapitanem artylerii; następnie był w Petersburgu w instytucie pedagogicznym profesorem, a w wieku starszy zamieszkał w majątku swoim Korytnie, w Mińskiem.
JAŹWIŃSKI WINCENTY – syn Feliksa i Katarzyny Uzłowskiej, ur. 1795 r. w Mińsku gubernialnym, wszedł do służby 1812 r. do 8 pułku gwardii litewskiej i w 1821 r. został podporucznikiem 1 bateryi artyleryi lekkokonnej; odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi, a w 1814 r. był w bitwach pod Trois, Chateau – Thierri, Montros i Montmiraille.
JELENIAK KAROL – syn Jakóba i Katarzyny z Kępskich, ur. 1785 r. we wsi Trzcińcu, w obwodzie kaliskim, postąpił na służbę 1806 r. do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; przeniesiony do pułku gwardy pieszej, awansował tegoż 1813 r. na porucznika, a w 1815 r. przeznaczony z pułku ułanów do 7 pułku piechoty, wyszedł 1817 r. do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przecie Austryi, a w 1812 r. przyjmował udział w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Woronowem, Wiaźmą i nad Berezyną i 1813 r. był ozdobiony krzyżem srebrnym polskim.
JELSKI WITALIS – syn Ignacego i Scholastyki Gorzkowskiej, ur. 1787 r. w Warszawie, postąpił 1806 r. do pułku gwardii cesarskiej i w 1811 r. został podporucznikiem z przeniesieniem do 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1815 r. w 3 pułku strzelców pieszych, przeniesiony 1816 r. do korpusu weteranów, awansował 1831 r. na kapitana w 10 pułku piechoty; zmarł w Warszawie 1852 r. bezżennie.
JELSKI LEON – syn Franciszka i Amelii ks. Sapieżanki, ur. 1794 r. we wsi Imielonza (?), gub. Wileńskiej, wszedł do służby 1810 r. do 8 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem, a w miesiąc później porucznikiem w 20 pułku jazdy; przeniesiony 1813 r. do 16 pułku jazdy, awansował 1820 r. na kapitana w 1 pułku strzelców i w 1824 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanię w Rosyi 1812 r. i 1813 r. został ozdobiony krzyżem złotym polskim i krzyżem Legii honorowej. Komisarz obwodu sandomierskiego 1825 r. i referendarz stanu, dziedzic dóbr Szumsko, w gub. Radomskiej, wylegitymowany w Królestwie 1838 r., umarł 1853 r., z zoną Bronisławą Biernacką, kasztelanką sieradzką, bezpotomny.
JERMAŁOWICZ MIKOŁAJ – syn Leona i Teodory z Kościuszków, ur. 1790 r. we wsi Blaczynie, w obwodzie słuckim, postąpił na służbę 1812 r. do 23 pułku strzelców pieszych i w 1822 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców pieszych; porucznik 1831 r., awansował tegoż roku na kapitana i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach, pod Borysowem i nad Berezyną.
JERZMANOWSKI FELIKS – ur. 1792 r. we wsi Andrychowicach, w cyrkule myślenickim, wszedł do służby 1809 r. do pułku artylerii konnej Księstwa Warszawskiego i w 1816 r. został podporucznikiem w batalionie strzelców gwardii; 1821 r. porucznik, postąpił 1830 r. na kapitana, a w 1831 r. na majora w 5 pułku strzelców pieszych i tegoż roku otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i Borysowem. W 1844 r. postanowieniem Rady Administracyjnej został naznaczony naczelnikiem pow. piotrkowskiego; umarł 1858r. w Sieradzu, pozostawiwszy żonę Anielę Turską i czworo dzieci.
JERZMANOWSKI ALEKSY – syn Franciszka i Anny Błociszewskiej, urodzony we wsi Mniewie, w obwodzie łęczyckim, podporucznik 1807 r. w 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, porucznik 1808 r. został tegoż roku kapitanem, wylegitymowany w Królestwie 1838 r.
JERZMANOWSKI KAJETAN – syn Hieronima i Maryanny, ur. 1795 r. we wsi Bandrzychowie, w obwodzie bydgoskim, postąpił na służbę 1811 r. do 8 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1820 r. otrzymał dymisję w stopniu podporucznika; odbył kampanię 1812 r. r. w Rosyi i był w bitwie pod Borysowem. W 1831 r. był podporucznikiem w 11 pułku strzelców pieszych.
JERZMANOWSKI PAWEŁ – pułkownik i kawaler Legii Honorowej, chlubnie odznaczył się w legionach włoskich 1797 – 1800 r., i otrzymał donację 500 franków rocznie. Mianowany baronem cesarstwa francuzkiego, w 1814 r. towarzyszył Napoleonowi na wyspę Elbę; za powrotem do ojczyzny wziął uwolnienie z wojska w stopniu generała i w 1824 r. otrzymał przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie. Generał brygady 1831 r., kawaler orderu krzyża polskiego i komandor Legii Honorowej; umarł w Paryżu 1862 r., mając lat 83, z żony Maryi hr. Desormaux pozostawił syna.
JESKA (JESZKA) WOJCIECH – syn Jana i Elżbiety, ur. 1792 r. we wsi Batycach, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wszedł do służby 1807 r. do 10 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem, a w 1812 r. porucznikiem w tymże pułku; wyszedł do dymisyi 12815 r. Odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi i był w bitwach w Kurlandyi.
JEZIERSKI WIT – MODEST – syn Józefa i Wiktoryi Siemiradzkiej, ur. 1792 r. we wsi Trzylatkowie, w obwodzie rawskim, postąpił na służbę 1809 r. do pułku artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1820 r. został podporucznikiem w 1 pułku strzelców pieszych, a w 1821 r. wyszedł do dymisyi. W 1831 r, był porucznikiem 12 pułku piechoty i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari; jego syn Aleksander wylegitymowany w Królestwie 1845 r.
JEZIERSKI GRZEGORZ – syn Ferdynada i Maryanny, ur. 1792 r. w Porycku, gub. Wołyńskiej, postąpił 1809 r. do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców konnych, a w 1817 r. był przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych.
JEZIERSKI JULIAN – syn Ferdynanda i Maryanny z Jezierskich, ur. 1792 r. w Porycku, w obwodzie włodzimierskim, wszedł do służby
1809 r. do 16 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców konnych i w 1821 r. przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych, postąpił na porucznika, a w 1831 r. awansował na kapitana; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Mirem, Romanowem, Jrosławem i Woronowem.
JEZIERSKI JAN – syn Kazimierza i Katarzyny, ur. 1782 r. w Kaliszu, wszedł do służby 1806 r. do 4 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a przeznaczony 1813 r. do 4 pułku ułanów, był od 1815 r. w 1 pułku strzelców konnych i w 1823 r. został podporucznikiem w kompanii 1 dywizyonu pociągu gwardii; przeniesiony 1835 r. do komend inwalidnych, otrzymała przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r. z zasady stopnia oficerskiego. Odbył kampanię 1809 r. w Saksonii i był w bitwach 1812 r. w Rosyi; jego synowie, Antoni i Włodzimierz wylegitymowani 1855 r. w Królestwie.
JEZIORKOWSKI PIOTR – syn Józefa i Elżbiety, ur. 1770 r. we wsi Trzeboniu, w obwodzie bydgoskim, postąpił na służbę 1806 r. do 11 pułku Księstwa Warszawskiego i został zamianowany podporucznikiem, a w 1808 r. porucznikiem; kapitan 1809 r., wyszedł do dymisyi 1819 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi i był w bitwach w Kurlandyi.
JEŻOWSKI TOMASZ – syn Józefa i Julianny, ur. 1787 r. w Gorzeniu, w Galicyi, wstąpił do służby 1808 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem i tegoż roku awansował na porucznika w tymże pułku, a w 1835 r. był przeniesiony do komend inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. był w bitwach w Rosyi. Otzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia oficerskiego 1837 r.
JĘDRZEJEWICZ JÓZEF – oficer w legionach 1800 r., podpułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego, za Królestwa Kongresowego radca wojewódzki i sędzia pokoju pow. warszawskiego, umarł 1832 r.; z żony Ludwiki Gutzow, 1v. Tykiel syn Józef Kalasanty.
JĘDRZEJEWSKI KLEMENS – syn Wawrzyńca i Krystyny, ur. 1788 r. w m. Kzimierzu w wojew. Lubelskiem, postąpił 1808 r. jako podchirurg do 15 pułu piechoty Księstwa Warszawskiego; zmarł 1817 r.
JEDKO LEONARD – oficer w legionach włoskich 1800 r., chlubnie odbył wszystkie kampanie aż do 1814 r., podpułkownik inżynieryi wojsk polskich 1824 r., kawaler Legii Honorowej i krzyża wojsk polskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1837 r.; z żony Barbary Bukrzewskiej syn Konstanty.
JODŁOWSKI WINCENTY – ur. 1784 r. we wsi Kozłowie, w obwodzie kieleckim, wszedł do służby 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem, a w 1815 r. wyszedł do dymisyi; poruczniki 1831 r. w 13 pułku piechoty liniowej, awansował tegoż roku na kapitana.
JORDAN HERMOLAUS – syn Józefa i Rozalii Kotkowskiej, dziedzic dóbr Winiary, w pow. czerskim, kapitan gwardii szwoleżerów, kawaler Legii Honorowej i krzyża polskiego Virtuti Militari, ostatnio radcę Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. 1825 r. wylegitymowany w Królestwie 1839 r., zmarł 1839 r., z żoną Martyną Zaborowską bezpotomny.
JORDAN SPYTEK – ur. 1787 r. we wsi Jaranowicach, w obwodzie kieleckim, wszedł do służby 1809 r. do 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik, awansował 1813 r. na kapitana w 2 pułku piechoty, a w 1816 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanię w Rosyi 1812 r.; był żonaty z Anielą Bobrowską.
JORSKI (JÓRSKI) JÓZEF – ur. 1791 r. we wsi Chmielonach, w obwodzie przasnyskim, postąpił 1806 r. na służbę do 19 pułku strzelców konnych francuzkich i w 1807 r. został podporucznikiem, a w 1813 r. porucznikiem z przeznaczeniem do 2 pułku strzelców pieszych; kapitan 1824 r. z pełnieniem służby kasyera, był w 1831 r. majorem, a następnie podpułkownikiem jazdy sandomierskiej i krakowskiej. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, a w 1813 r. przeciw Rosyi i był w bitwie pod Kobryniem; w 1814 r. został ozdobiony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej.
JORSKI (JÓRSKI) KLEMENS – syn Franciszka i Katarzyny Damięckiej, ur. 1790 r. we wsi Strzelni, w obwodzie przasnyskim, wszedł
1807 r. do służby jako podporucznik 5 pułku piechoty strzelców i w 1809 r. został porucznikiem w 2 pułku strzelców pieszych, a w 1811 r. awansował na kapitana; major 1818 r., postąpił 1824 r. na podpułkownika. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach w Rosyi pod Borysowem i nad Berezyną. W 1830 r. został ozdobiony krzyżem złotym polskim.
JÓZEFOWICZ ADAM – syn Franciszka i Urszuli z Długiewiczów, ur. 1784 r. w m. Sulmierzycach, w Poznańskiem, wszedł do służby
1806 r. do 4 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1816 r. został podporucznikiem szwadronu strzelców konnych gwardii, a w 1819 r. postąpił na porucznika; odbył kampanie 1806 i 1807 r., przeciw Prusom, a w 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Wiaźmą, Czerykowem, Medyną, Małym Jarosławkiem, Krasnem i nad Berezyną; w 1813 r. ozdobiony został krzyżem kawalerskim srebrnym Legii Honorowej; porucznik komend inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej 1835 r., otrzymał 1837 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia oficerskiego i przybrał herb Odsiecz.
JUDEJKO FRANCISZEK – syn Mikołaja i Agnieszki z Gołembiowskich, ur. 1790 r. we wsi Piastowie, w obwodzie radomskim, wszedł do służby 1809 r. do 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1827 r. został podporucznikiem korpusu weteranów i inwalidów; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwach w Rosyi pod Mirem, Romanowem, Możajskiem, Moskwą i Krasnem.
JUNGA (YOUNGA) OTTO – syn Franciszka i Anastazyi Kosteckiej, wszedł do służby 1806 r. jako podporucznik do 2 pułku piechoty i w 1807 r. został porucznikiem, a 1808 r. kapitanem; major 1817 r., awansował 1829 r. na podpułkownika. Kawaler krzyża wojskowego polskiego i Legii Honorowej, chlubnie odbył kampanię 1812 – 1814 r., wylegitymowany w Królestwie 1843 r., umarł 1851 r.; był żonatym z Franciszka Stamirowską.
JUNGA (YOUNGA) JAN – syn Franciszka i Anastazyi Kosteckiej, ur. 1793 r. w Zamościu, wszedł do służby 1808 r. do 8 pułku piechoty i w 1809 r. został podporucznikiem, a w 1813 r. porucznikiem.
JUNGA (YOUNGA) JÓZEF – syn Franciszka i Anastazyi Kosteckiej, w młodym wieku odbył jako porucznik kampanię 1792 r., kapitan, umarł w 1825 r., zostawiwszy z żony Anny Konopackiej 4 córki: Leontynę, Kamilę, Anielę i Zofię oraz 4 synów: Romualda, Konstantego, Adama i Jerzego – Władysława.
JŰNGER JAN – syn Dawida i Krystyny Handki, ur. 1773 r. w m. Lesznie, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wszedł 1806 r. do służby jako porucznik płatnik do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. został kapitanem w tymże pułku; umieszczony 1815 r. w 3 pułku piechoty liniowej, postąpił 1817 r. na majora, a w 1825 r. został przeniesiony do administracji Komisyi Rządowej Wojny. Odbył kampanie1807 r. przeciw Prusom, a 1809 r. przeciw Austryi.
JURKOWSKI JÓZEF – syn Feliksa i Maryanny, ur. w Krakowie 1796 r., postąpił na służbę 1809 r. do 2 pułku piechoty liniowej i w 1820 r. został podporucznikiem w 2 pułku strzelców pieszych, a w 1824 r. był przeznaczony do p.o. adiutanta placu twierdzy Zamościa. Odbył kampanię w 1812 r. w Rosyi i znajdował się w bitwach pod Smoleńskiem, Małym Jrosławiem, Możajskiem i Borysowem.
JURZYŃSKI STANISŁAW – ur. we wsi Świerczyńsku, w obwodzie sieradzkim, postąpił 1790 r. jako kadet do brygady ks. Sułkowskiego; podporucznik, następnie porucznik, został 1806 r. kapitanem w 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1831 r. był kapitanem 16 pułku piechoty.
JUTRZENKA VON MORGENSTERN PAWEŁ – syn Pawła i Anny z Fiszerów, ur. 1781 r. w Trzebiatkowie, na Pomorzu, z korpusu kadetów berlińskich wstąpił 1797 r. jako podchorąży do wojska pruskiego pułku piechoty generała Thile i w 1798 r. został podporucznikiem, a w 1806 r. wzięty do niewoli przez wojska francuzkie, przyjął służbę w tymże stopniu w 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1807 r., został 1808 r. kapitanem, a w 1817 r. majorem w 2 pułku piechoty liniowej. Przeniesiony do 1 pułku strzelców pieszych, postąpił 1829 r. na podpułkownika, a w 1831 r. był dowódcą 6 pułku strzelców pieszych; odbył kampanie 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, a 1812 r. przeciw Rosyi i w 1813 r. otrzymał krzyż kawalerski Legii Honorowej.

- K -

KACZANOWSKI PIOTR – syn Pawła i Maryanny, ur. 1785 r., we wsi Imitkach, w obwodzie gnieźnieńskim, postąpił 1807 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. został podporucznikiem 10 pułku piechoty; porucznik 1809 r., awansował 1811 r. na kapitana i w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach w Rosyi.
KACZKOWSKI JÓZEF – syn Bogumiła i Józefy, ur. 1792 r. we wsi Wronikowie, w obwodzie piotrowskim, wszedł do służby 1809 r. do 5 pułku strzelców konnych i w 1812 r. został podporucznikiem z przeznaczeniem do p pułku piechoty; w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanię 1813 r. i w 1814 r. był we Francyi.
KACZOROWSKI ŁUKASZ – syn Józefa i Teresy, ur. 1775 r. we wsi Szamracinku, w wojew. Kijowskiem, wszedł na służbę 1791 r. do pułku buławy polnej wojska polskiego, i w 1797 r. udał się do Włoch, gdzie umieszczony został w legionach włosko – polskich, a w 1812 r. został podporucznikiem legii nadwiślańskiej; porucznik 1817 r. w 1 pułku strzelców konnych, wyszedł do dymisyi 1819 r. Odbył kampanie od 1792 – 1794 r. w Polsce, 1797 r. nad Renem, 1807 r. w Prusach, od 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, a w 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem i Możajskiem. Żonaty z Józefą z Kulczeńskich miał syna Ludwika – Antoniego.
KACZOROWSKI STANISŁAW – syn Stanisława i Franciszki, ur. 1794 r. na Pradze, wstąpił 1810 r. do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1831 r. został podporucznikiem, a następnie porucznikiem.
KADŁUBISKI DANIEL – syn Ignacego i Anny, ur. 1789 r. we wsi Semenowie, w wojew. Wołyńskim, wstąpił 1812 r. do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. został podporucznikiem w 4 pułku strzelców konnych; w 1820 r. wyszedł do dymisyi w randze porucznika. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. przeciw Rosyi.
KADO (KADAU) MICHAŁ – ur. 1765 r. w Warszawie, jako kadet wstąpił 1783 r. do artylerii koronnej; porucznik 1790 r., kapitan inżynierów polskich 1794 r., odbył kampanie 1792 i 1794 r., a w 1790 r. otrzymawszy nobilitację, zmienił nazwisko na Kado; w 1799 r. został profesorem architektury w Uniwersytecie wileńskim, a w 1809 r. doktorem nauk wyzwolonych i filozofii; a w 1810 r., wszedł do wojska Księstwa Warszawskiego i chlubnie odbył kampanie 1812 i 1813 r. i walczył pod Grodnem, Borysowem itd. W 1814 r. został mianowany dozorcą szkoły kadetów, a w 1816 r. szefem wydziału artylerii i inżynierów w Komisyi Wojny Królestwa, w 1817 r. uwolniony ze służby wojskowej ze stopniem majora, był w 1818 r. profesorem architektury cywilnej na Uniwersytecie warszawskim i z jego staraniem powstała przy tym Uniwersytecie szkoły inżynieryi cywilnej; umarł 1824 r. w Warszawie, pozostawiwszy żonę.
KALICKI LUDWIK – syn Aleksandra i Katarzyny z Głuchowskich, ur. 1781 r. we wsi Jakuszach, w obwodzie łukowskim, postąpił 1809 r. do szwadronów przewodnich przy ks. Józefie Poniatowskim i tegoż roku został podporucznikiem w 12 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego. Odbył kampanię przeciw Austryi 1809 r., a w 1812 r. był w bitwie w Rosyi pod Mirem.
KALIGARY PIOTR – syn Piotra i Teresy, ur. 1782 r. w Medyolanie, postąpił 1806 r. do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1810 r. porucznikiem w tymże pułku; kapitan 1815 r. w 4 pułku piechoty liniowej, awansował 1831 r. na majora do korpusu inwalidów i weteranów. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, od 1808 do 1812 r. był w Hiszpanii, a 1812 r. przyjmował udział w bitwach w Rosyi.
KALINOWSKI TEODOR – syn Piotra i Petronelli, ur. 1782 r. we wsi Wojciechowie, w obwodzie krakowskim, postąpił 1807 r. jako podporucznik do pułku strzelców pieszych Księstwa warszawskiego i w tymże roku został porucznikiem, a 1808 r. kapitanem w 6 pułku piechoty; major 1813 r. w 1 pułku piechoty, wyszedł do dymisyi 1819 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach w Rosyi; w 1809 r. został ozdobiony krzyżem złotym polskim. Z Maryanny Komornickiej miał syna Włodzimierza.
KAMIENIECKI LUDWIK – syn Józefa i Wiktoryi Glinojeckiej, generał major wojsk koronnych 1794 r., generał brygady wojsk polskich, komendant miasta Warszawy 1809 r., umarł 1816 r.; z żoną Anną Czerską bezpotomny.
KAMIENIECKI JAN – syn Ignacego i Barbary Macpherlan, postąpił na służbę 1806 r. do sztabu 1 legii wojska polskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a w 1808 r. porucznikiem; kapitan 1809 r., awansował 1813 r. na majora i w 1816 r. był podpułkownikiem w 1 pułku strzelców konnych, a w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w Rosyi. Adjutant ks. Józefa Poniatowskiego, przedarł się do Wiedni z raportami do cesarza Napoleona I, i w nagrodę pozyskał od niego order Legii Honorowej, a dla ks. Józefa Poniatowskiego pałasz honorowy; z Rozalii Zabielskiej pozostawił syna Mikołaja.
KAMIENIECKI FELIKS – syn Antoniego i Tekli Krechowieckiej, ur. 1781 r. we wsi Wola Podczasza, postąpił 1807 r. jako podporucznik do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1808 r. został porucznikiem, a w 1809 r. kapitanem z przeniesieniem do 11 pułku piechoty; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w Rosyi. Dziedzic Kozieńca, z żony Miaskowskiej pozostawił córki: Antoninę, Anielę, Anastazyę i syna Cezarego.
KAMIEŃSKI HENRYK – wszedł do gwardii polskiej przy cesarzu Napoleonie, a w 1809 r. przeszedł do piechoty i został dowódcą 10 pułku; kawaler krzyża wojsk polskich i Legii Honorowej, postąpił 1831 r. na generała brygady i tegoż roku został generałem dywizyi, poległ pod Ostrołęką 1831 r., pozostawiwszy z żony Franciszki Kochanowskiej córkę Laurę i syna Henryka.
KAMIEŃSKI JÓZEF – syn Ignacego i Ewy z Tyszkiewiczów, ur. 1789 r. w m. Czeczelniku, w gub. Podolskiej, jako kadet wstąpił 1806 r. do 2 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem w gwardii Francuzko – polskiej; porucznik 1808 r., w 1809 r. szef batalionu 2 pułku huzarów, i w 1812 r. postąpił na podpułkownika do 19 pułku ułanów litewskich, a w 1815 r. wyszedł do dymisyi. W1816 r. wszedł napo wrót do służby i w 1820 r. awansował na pułkownika, a w 1825 r. przeznaczono go na dowódcę 4 pułku strzelców konnych; w 1831 r. był generałem brygady. Odbył kampanię 1807 r. przeciw Prusom, w 1808 r. był w bitwach w Hiszpanii, a 1812 r. przyjmował udział w wyprawie na Rosyę, i 1809 r. otrzymał krzyż kawalerski Legii Honorowej.; w 1829 r. został ozdobiony orderem św. Anny II klasy z koroną cesarską.
KAMIEŃSKI KAROL – syn Adama i Katarzyny z Zawiszów, ur. 1794 r. we wsi Wyzyskach (?), w obwodzie liskim, gub. Grodzieńskiej, wstąpił 1812 r. do 17 pułku ułanów Księstwa Warszawkiego, i w 1826 r. postąpił na podporucznika w 4 pułku strzelców konnych, a w 1831 r. został porucznikiem; odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi.
KAMIEŃSKI MAKSYMILIAN – syn Kajetana i Barbary z Zielonackich, ur. 1786 r. we wsi Kurczewie, w obwodzie krotoszyńskim, wstąpił 1806 r. jako podporucznik do 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. postąpił na porucznika; kapitan 1810 r., wyszedł do dymisyi 1815 r.. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, a od 1808 do 1812 r. był w Hiszpanii. Po wyjściu z wojsk naczelnik poczty w Kole, miał sobie przyznane szlachectwo w Królestwie 1839 r..
KAMIŃSKI LUDWIK – podporucznik w sztabie ks. Józefa Poniatowskiego 1807 r., porucznik 1807 r., tegoż roku kapitan, został mianowany 1809 r. szefem batalionu 5 pułku piechoty; podpułkownik 4 pułku piechoty liniowej, w 1831 r. był w sztabie głównym jako pułkownik, a ostatnio vice – gubernatorem Warszawy. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i w nagrodę zasług otrzymał krzyż kawalerski. Po wyjściu z wojska osiadł w swej wsi Górki, w wojew. Podlaskiem i oddawał się naukom, przełożył na język polski Jerozolimę Wyzwoloną, Tassa i część Komedyi Boskiej Dantego; umarł w Warszawie 1867 r., pozostawiwszy z żony Barbary Walknowskiej córkę Zofię.
KAMIŃSKI WAWRZYNIEC – syn Walentego i Maryi ze Śląskich, ur. 1793 r. we wsi Ostaszewie, w obwodzie pułtuskim, postąpił 1811 r. do 4 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1823 r. został podporucznikiem z przeznaczeniem do kompanii 2 dywizyi pociągu gwardii, przydzielonej do pułku strzelców konnych gwardii; odbył kampanię w Rosyi 1812 r. i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i Borysowem.


Ostatnio edytowano 22 paź 2013, o 07:09 przez desaix, łącznie edytowano 3 razy

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 24 kwi 2012, o 14:05 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
KAMIŃSKI STANISŁAW – syn Franciszka i Anny z Białostockich, ur. 1791 r. we wsi Szymanowie, w obwodzie warszawskim, postąpił 1806 r. do 2 pułku ułanów Księstwa Warszwawskiego i w 1817 r. był przeniesiony do pułku strzelców konnych gwardii, a w 1825 r. został podporucznikiem w 3 kompanii weteranów i w 1835 r. umieszczony w komendach inwalidnych straży wewnętrznej 10 okręgu; ozdobiony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie 1838 r..
KANANOWSKI TADEUSZ – syn Stanisława i Katarzyny, ur. 1789 r. we wsi Dalczowie, w cyrkule tarnowskim, postąpił na służbę 1807 r. do 4 pułku piechoty legii nadwiślańskiej i w 1810 r. został podporucznikiem, a w 1812 r. porucznikiem; kapitan 1815 r., był przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, a 1816 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 180 r. przeciw Austryi, 1809 – 1811 r. w Hiszpanii, a w 1812 r. przyjmował udział w bitwach w Rosyi i w 1813 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej.
KARBOWSKI RUDOLF – syn Józefa i Maryanny z Łukowskich, ur. 1799 r. we wsi Lacko, w Galicyi, w 1809 r. wszedł do służby do pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. został podporucznikiem w 2 pułku strzelców konnych, a w 1825 r. awansował na porucznika z przeznaczeniem do 1 pułku ułanów.
KARCZEWSKI JÓZEF – syn Jana i Ludwiki z Kickich, ur. 1785 r. we wsi Wierzchowiskach, w obwodzie lubelskim, w 1809 r. postąpił na służbę do 10 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1826 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów; odbył kampanię 1812 r.
KARCZEWSKI WOJCIECH – syn Teodora i Agnieszki z Zaczkiewiczów, ur. 1792 r. w Gnieźnie, wszedł do służby 1806 r. do 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1822 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. porucznikiem i kapitanem w 7 pułku piechoty liniowej; odbył kampanie 1806 i 1807 r. w Prusach, a os 1808 – 1812 w Hiszpanii.
KARCZYŃSKI ANDRZEJ – syn Ludwika i Magdaleny z Kośmińskich, ur. 1786 r. we wsi Piotrkowicach, w obwodzie kościańskim, wszedł do służby 1806 r. do 1 pułku jazdy legii nadwiślańskiej i w 1817 r. otrzymał dymisję w stopniu podporucznika; odbył kampanie 1807 przeciw Prusom, od 1808 do 1813 r. w Hiszpanii, a 1814 r. we Francyi i był kilkakrotnie ranny.
KARGIER IGNACY – syn Ferdynanda i Barbary z Eignerów, ur. 1775 r. w Puławach, w obwodzie lubelskim, postąpił na służbę 1807 r. do 1 legii artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1812 r. porucznikiem, i w 1815 r. był przeznaczony na adiutanta placu do twierdzy w Zamościu; w 1831 r. awansował na kapitana z odkomenderowaniem do obowiązków adiutanta placu m. Warszawy.
KARNECKI JÓZEF – syn Jan i Katarzyny z Dorochockich, ur. 1787 r. we wsi Przespolewie, w obwodzie kaliskim, postąpił 1806 r. do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a 1809 r. porucznikiem w 16 pułku piechoty; kapitan 1813 r., przeniesiony 1821 r. do 5 pułku piechoty liniowej, awansował 1831 r. na majora. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w Rosyi; ozdobiony krzyżem złoty polskim.
KARPIŃSKI IGNACY – podporucznik w legionach włoskich 1800 r., następnie kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego 1808 r., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r..
KARPISZ WOJCIECH – syn Józefa i Anny, ur. 1782 r. w m. Dolnym Szańcu ,w Galicyi, postąpił do 1 brygady włosko – polskiej do 2 pułku legii nadwiślańskiej i w 1812 r. został podporucznikiem w 140 pułku liniowym francuzkim; w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, w 1821 r. do korpusu weteranów i inwalidów, a jako sztabs – kapitan umarł w Warszawie 1852 r., pozostawiwszy żonę Teodozyę z Żychowiczów. Odbył kailka kampanij.
KARSKI JAN – syn Antoniego i Ludwiki Czapskiej, ur. 1789 r. we wsi Pomiechowie, w obwodzie płockim, wstąpił 1808 r. do artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został kapitanem w sztabie francuzkim, a 1815 r. był wcielony do batalionu wzorowego grenadierów i w 1815 r. wyszedł do dymisyi; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach w Rosyi, a 1813 r. walczył pod Dreznem. Żonaty z Katarzyną z Kosków pozostawił synów: Jana, Waleryana, Ferdynanda, Karola i Józefa – Aleksandra.
KARSKI JÓZEF – syn Antoniego i Ludwiki Czapskiej, ur. 1787 r. w Pomiechowie, jako porucznik z wojska pruskiego 1809 r. przeszedł do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został kapitanem w tymże pułku, a 1815 r. przeznaczony do 7 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1816 r.; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi.
KARSKI KAROL – syn Pawła i Elżbiety ze Śniechowskich, ur. 1792 r. we wsi Osieku, w obwodzie mławskim, wszedł 1808 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem; porucznik 1810 r., kapitan 1813 r., w 1830 r. awansował na majora w 8 pułku piechoty liniowej, a w 1831 r. był podpułkownikiem. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwie pod Berezyną i otrzymał krzyż kawalerski Virtuti Militari i Legii Honorowej; umarł 1831 r. i pochowany na Powązkach.
KARSKI ALEKSANDER – syn Antoniego i Gertrudy z Fontanów, ur. 1795 r. w Warszawie, wszedł do pułku artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem 20 pułku piechoty, a w 1815 r. postąpił na porucznika w pułku grenadierów gwardii; kapitan 1825 r., w 1831 r. przeznaczony na adiutanta gubernatora m. Warszawy, tegoż roku awansował na majora w pułku grenadierów. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwie pod Smoleńskiem; umarł 1874 r. w m. Siennicy.
KARŚNIKCKI AUGUST – syn Kajetana i Katarzyny, ur. 1788 r. w Rynarzewie, w obwodzie bydgoskim, postąpił 1806 r. do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1807 r., awansował 1809 r. na kapitana z przeniesieniem do pułku strzelców litewskich, a 1816 r. był przykomenderowany do 1 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1807 przeciw Prusom i 1809 r. przeciw Austryi.
KARŚNICKI WIKTOR – syn Kajetana i Katarzyny z Giżyckich, ur. 1781 r. w Pilicy, w obwodzie olkuskim, wstąpił do wojska i 1809 r. został porucznikiem w 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a 1817 r. był przeniesiony do korpusu żandarmów; odbył kampanie 1807 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach pod Świeżną i Kajdonowem, w Rosyi.
KARŚNICKI JÓZEF – syn Józefa i Apolonii, ur. 1785 r. w m. Poznaniu, wstąpił do służby 1806 r. do pułku artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został porucznikiem w 14 pułku piechoty; kapitan 1810 r. w 1 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisyi 1816 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi.
KARWOSIECKI IGNACY – syn Rudlfa (Wiktora?) i Maryanny z Ordęgów, ur. 1795 r. we wsi Czartnach(?) w obwodzie kaliskim, wstąpił 1806 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; podporucznik 1811 r., porucznik 1813 r., był przeznaczony 1815 r. do 2 pułku strzelców pieszych, a w 1820 r. został kapitanem; otrzymał dymisję 1823 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom i brał udział w bitwach pod Neidenburgiem, Wałami i Kotami, 1809 r. przeciw Austryi w bitwach pod Raszynem, Górą Kalwaryi i Krakowem, a w 1812 r. był w bitwach pod Bobrujskiem, Berezyną i Wilnem, i za bitwę pod Berezyną ozdobiony krzyżem złotym polskim.
KARYIORY MICHAŁ – syn Macieja i Maryanny z Chadzynikoły, ur. 1783 r. w Stambule, postąpił 1802 r. na służbę do 17 pułku inflanckiego wojsk rosyjskich, a w 1812 r. przeszedł do 10 pułku huzarów Księstwa Warszawskiego i w 1822 r. został podporucznikiem w batalionie weteranów czynnych, a 1831 r. awansował na porucznika i następnie kapitana.
KASPEROWCZ JÓZEF – syn Andrzeja i Ludwiki, ur. 1787 r. w Dydwizach, w wojew. augustowskiem, wstąpił 1807 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1811 r. porucznikiem; 1815 r. przeznaczony do 1 pułku piechoty liniowej, w tymże roku został przeniesiony do korpusu weteranów. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwie pod Borysowem.
KASPRZYKOWSKI JAN – syn Kazimierz i Agnieszki Głowińskiej, ur. 1789 r. we wsi Zimnowodzie, w obwodzie radomskim, wszedł 1808 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. awansował na podporucznika, a wkrótce został porucznikiem z przeniesieniem do 20 pułku piechoty; w 1820 r. otrzymał dymisję. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. był w bitwach w Rosyi.
KASSARABOWICZ GRZEGORZ- syn Andrzeja i Salomei z Szymanowskich, ur. 1790 r. we Lwowie, postąpił na służbę 1809 r. do 11 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1824 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. po straceniu lewej nogi, umieszczony w korpusie inwalidów w stopniu porucznika; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i przyjmował udział we wszystkich bitwach, W 1831 r. otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
KASZEWSKI JAN – syn Jana i Agnieszki z Lemańskich, ur. 1785 r. we wsi Kobylepole w Księstwie Poznańskiem, wszedł do służby 1811 r. do 15 pułku piechoty i w 1813 r. został podporucznikiem, a 1815 r. przeznaczony do 15 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na porucznika; kapitan 1830 r., major 1831 r., odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i nad Berezyną.
KASZEWSKI JAN – syn Bazylego i Katarzyny z Woronowskich, ur. 1784 r. w m. Kamieńcu Podolskim, postąpił na służbę 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w 1 pułku piechoty legii nadwiślańskiej, a w 1813 r. porucznikiem w tymże pułku; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku strzelców pieszych, w 1824 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Woronowem, Wiaźmą, Krasnem i nad Berezyną, i 1813 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej.
KASZUBSKI MIKOŁAJ – syn Jana i Heleny z Szymańskich, ur. 1793 r. we wsi Wólce, w obwodzie sieradzkim, postąpił na służbę 1806 r. do 3 pułku piechoty Ksi,ęstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. w 4 pułku strzelców pieszych, awansował 1816 r. na porucznika, a 1817 r. przeniesiony do 1 pułku strzelców pieszych, otrzymał dynisyę 1818 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwie pod Bobrujskiem.
KASZYŃSKI TADEUSZ – syn Bazylego i Magdaleny Zwierzchowskiej, służył w wojsku polskim 1811 r..
KATELBACH KAROL – syn Karola i Zofii, ur. 1793 r. w m. Radziwiłłowie, gub. Żytomierskiej, w 1812 r. wszedł do szpitala wojskowego, i w 1815 r. został przeznaczony jako lekarz batalionowy do 8 pułku piechoty.
KATERLA FRANCISZEK – syn Józefa i Barbary Paczkównej, ur. 1788 r. we wsi Lubachowie, w wojew. Krakowskiem, wszedł do wojska 1806 r. i w 1810 r. został podporucznikiem w 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego; kapitan 17 pułku ułanów 1812 r., postąpił 1821 r. na majora z przeznaczeniem do 1 pułku ułanów i w 1831 r. awansował na podpułkownika, a następnie pułkownika 4 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i krzyż srebrny Legii Honorowej. Dziedzic dóbr Woźniki, wylegitymowany w Królestwie 1848 r., zaślubił Józefę Kuczyńską i z niej pozostawił córkę Józefę i Franciszkę. Umarł 1867 r. w Woźnikach i pochowany w Niemojkach, gub. Siedleckiej.
KAULBERSZ ALEKSANDER – syn Fryderyka i Agnieszki Greczówny, zaszczytnie odbył kampanię 1812 – 1814 r. i otrzymał krzyż wojsk polskich Virtuti Militari i Legię Honorową. Podpułkownik grenadierów gwardii 1829 r., a następnie podpułkownik wojsk rosyjskich, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., z Ludwiki Grabowskiej pozostawił synów Alfonsa i Fryderyka. (str.264)
KAUSZKE WAWRZYNIEC – syn Alberta i Brygidy, ur. 1786 r. w m. Częstochowie, wszedł 1807 r. do 10 pułku piechoty i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1811 r. porucznikiem w tymże pułku; przeznaczony 1815 r. do 3 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1821 r. Odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi.
KAWKA FRANCISZEK – syn Wacław i Katarzyny, ur. 1791 r. w Pilznie, w Galicyi, wszedł 1809 r. do 10 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a 1820 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców pieszych; porucznik 1831 r., tegoż roku awansował na kapitana i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Trokami, Możajskiem, Kaługą, Jarosławcem, Czerykowem i nad Berezyną. Po wyjściu z wojska naczelnik spisu i zaciągu wojskowego, kawaler orderu ś1). Stanisława III klasy, zaślubił Salomeę Wielecką i z niej miał syna Franciszka. Zmarł w Warszawie 1851 r., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1841 r..
KAZANOWSKI JAN – oficer w legionach włoskich 1800 r., naczelnik dyrekcji Komunikacyj lądowych i wodnych w Królestwie 1824 r., syn Nikodem.
KAZIŃSKI WINCENTY – syn Józefa i Justyny, ur. 1794 r. w Kobylej Górce, w obwodzie kaliskim, wszedł do służby 1812 r. do 4 pułku legii nadwiślańskiej, i w 1827 r. został podporucznikiem w 2 pułku strzelców pieszych, a w 1831 r. awansował na porucznika. Odbył kampanię 1813 r. i był w bitwach pod Lipskiem i Lebau.
KAZNOWSKI JÓZEF – syn Adama i Maryanny Morowszczańskiej, ur. 1789 r. w m. Nieświeżu, gub. Mińskiej, wszedł 1809 r. do 8 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1830 został podporucznikiem korpusu weteranów; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Ostrowem, Smoleńskiem, Witebskiem, Moskwą i Kaługą. Otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie 1847 r.; z żony Anny Wróblewskiej jego synowie: Józef - Karpl i Antoni.
KĄSINOWSKI FLORYAN – syn Franciszka – Piotra i Franciszki Dobiejewskiej, ur. 1764 r. we wsi Łopienno, w Poznańskiem, w 1779 r. wstąpił do pułku ks. Sułkowskiego i 1785 r. został porucznikiem, a 1790 r. kapitanem z kompanią w tymże pułku pod dowództwem szefa pułku Działyńskiego; mianowany sekretarzem z rangą majora Komisyi Wojskowej 1792 r., w 1796 r. jako kasyer konsumpcyjny wszedł do służby pruskiej. Przeznaczony 1806 r. do służby skarbowej, został 1807 r. podinspektorem popisów wojska Księstwa Warszawskiego, a 1810 r. inspektorem; szef wydziału kontroli generalnej w Komisyi Rządowej Wojny, otrzymał dymisję 1824 r. Odbył kampanie 1792 i 1794 r. w Polsce, 1806 i 1807 r. w Prusach, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi; żonaty z Anną Zawadzką, umarł 1828 r. w Warszawie bezpotomnie.
KĄSINOWSKI MIKOŁAJ – syn Franciszka – Piotra i Franciszki Dobiejewskiej, major legii nadwiślańskiej 1808 r., następnie pułkownik, i oficer Legii Honorowej, otrzymał 1810 r. tytuł barona cesarstwa francuzkiego z dotacją na 4000 franków; zginął 1812 r. w bitwie nad Berezyną.
KĄSINOWSKI JAN NEPOMUCEN – syn Franciszka – Piotra i Franciszki Dobiejewskiej, kapitan Księstwa Warszawskiego 1807 r., podpułkownik wojsk polskich, kawaler krzyża Virtuti Militari i Legii Honorowej, komendant Zamościa, umarł w Warszawie 1825 r., pozostawiwszy z Teresy Ejdziatowiczówny córkę Michalinę i syna Władysława – Maryana.
KĄSINOWSKI FLORYAN – syn Kazimierz i Reginy, ur. 1784 r. w Złotnikach, w Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a 1808 r. porucznikiem 17 pułku piechoty; kapitan 1810 r., w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, a w 1817 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. walczył pod Czerskiem, Pankratowicami i nad Berezyną.
KCZEWSKI ALEKSANDER – kapitan 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, poległ w wojnie z Francuzami 1815 r..
KELLER FRANCISZEK – syn Józefa i Teresy, ur. 1771 r. w Smolnikach, na Węgrzech, 1806 r. wszedł do służby do 7 pułku jazdy legii nadwiślańskiej i w 1815 r. został podporucznikiem z przeznaczeniem do 3 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1808 – 1812 r. i był w bitwie pod Dreznem; 1810 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej.
KENDZIERSKI ANTONI – syn Michała i Magdaleny, ur. 1776 r. w Krakowie, wszedł 1794 r. do pułku piechoty Wodzickiego, a 1797 r. przeszedł do 1 pułku ułanów pułkownika Różnieckiego i w 1816 r. został podporucznikiem w batalionie gwardii strzelców pieszych z przeniesieniem do korpusu weteranów i inwalidów, i 1812 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej; porucznik inwalidów rosyjskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r., zaślubił 1803 r. w Rzymie Annę – Maryę de Pal i z niej pozostawił pięcioro dzieci.
KESTNER JAN – ur. w Warszawie, wstąpił 1810 r. do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i 1831 r. został podporucznikiem w 5 pułku strzelców pieszych.
KĘCKI JAN – syn Wincentego i Zofii z Dobrowolskich, ur. 1788 r. w Warszawie, wstąpił do służby jako urzędnik zdrowia klasy 3 – iej 1806 r. do lazaretu głównego w Warszawie, a 1815 r. został lekarzem batalionowym w 1 pułku strzelców pieszych, i w 1817 r. był przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. był w bitwie pod Czasznikami, Smolanami i nad Berezyną, a 1814 r. przyjmował udział w bitwie pod Paryżem; w 1813 r. otrzymał krzyż srebrny Legii Honorowej.
KĘPSKI (KEMPSKI) ALEKSANDER – syn Aleksandra i Ewy Pope, ur. 1791 r. we wsi Skorotkach, w obwodzie sochaczewskim, jako junkier wstąpił 1804 r. do pułku piechoty wojska pruskiego, a 1806 r. przeszedł do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; podporucznik 1810 r., przeznaczony 1815 r. do 2 pułku piechoty liniowej, 1819 r. postąpił na porucznika, w 1826 r. na kapitana, a w 1830 r. otrzymał dymisję z rangą majora. Odbył kampanie 1806 r. przeciw Francyi, 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. był w Rosyi w bitwach pod Czasznikiami i nad Berezyną, a 1813 r. w Niemczech i tegoż roku otrzymał krzyż złoty polski Virtuti Militari.
KĘPSKI (KEMPSKI) ALEKSANDER – syn Ksawerego i Jadwigi z Kosseckich, ur. 1792 r. we wsi Kuźmy, w obwodzie rawskim, 1807 r. wstąpił do 1 pułku legii włosko – polskiej i w 1812 r. został podporucznikiem w 1 pułku legii nadwiślańskiej; porucznik 1820 r. w 6 pułku piechoty liniowej, awansował 1828 r. na kapitana i poległ 1831 r. Odbył kampanie 1808 – 1812 w Hiszpanii, a 1812 r. był w bitwie nad Berezyną i w 1809 r. otrzymał krzyż srebrny polski, a następnie kawalerem Legii Honorowej.
KĘPSKI (KEMPSKI) JAN – syn Aleksandra i Maryanny, ur. 1788 r. w Łowiczu, 1798 r. jako kadet wstąpił do pułku piechoty wojska pruskiego i 1806 r. został porucznikiem w tymże pułku, a 1809 r. umieszczony jako porucznik w 16 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, postąpił 1811 r. na kapitana, i 1818 r. awansował na majora z przeniesieniem do 2 pułku strzelców pieszych. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach w Rosyi i 1813 r. otrzymał krzyż złoty polski i srebrny Legii Honorowej.
KĘSTOWICZ JÓZEF – syn Stanisława i Maryanny Urbanowiczówny, ur. 1782 r. w Tryszkach, na Żmudzi, do 1805 r. regent grodzki rosieński, wstąpił 1807 r. do 1 pułku ułanów i w 1813 r. został porucznikiem klasy 2 w tymże pułku; przeznaczony 1815 r. w tymże stopniu do 3 pułku strzelców konnych, z powodu starganych sił i odniesionych ran, zanominowany audytorem gwardyi konnej w szwadronach wzorowych ułanów, a w 1817 r. do pułku strzelców konnych gwardii i w 1825 r. naznaczony na audytora 2 dywizyi piechoty. Odbył kampanie, 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. przeciw Austryi, od 1810 – 1811 r. ponownie w Hiszpanii, 1812 r. był w bitwach w Rosyi, a 1813 r. w Niemczech i Holandyi, w 1814 r. został ozdobiony krzyżem zjednoczenia (de la Reunions); wylegitymowany w Królestwie 1846 r., zamieszkał w posiadłości swej Sawinowie, w okolicy Buska, umarł 1854 r., pozostawiwszy z żony Anny Kruszewskiej syna Ludomira – Bronisława i dwie córki.
KĘSZYCKI GASPAR – syn Samuela i Reginy, ur. 1787 r. we wsi Marsowie, w wojew. Kaliskiem, postąpił 1804 r. do regimentu huzarów pruskich, a w 1806 r. przeszedł do 4 pułku piechoty legii Dąbrowskiego; podporucznik 1809 r. w 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskeigo, 1812 r. porucznik w 6 pułku piechoty, w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na kapitana. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. był w bitwach pod Bobrujskiem i Borysowem; pozostawił dwie córki dwóch synów.
KICKI LUDWIK – syn Onufrego i Józefy Szydłowskiej, ur. 1791 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem gwardii Francuzko – polskiej; porucznik 1808 r., kapitan – adiutant przy ks. Poniatowskim 1810 r., w 1815 r. major z przeznaczeniem na adiutanta wielkiego księcia cesarzewicza, naczelnego wodza, w 1817 r. awansował na podpułkownika z przeznaczeniem do szwadronu strzelców konnych gwardii; pułkownik 1820 r., wyszedł do dymisyi 1821 r., a w 1831 r. wszedł powtórnie na służbę z przeznaczeniem na adiutanta polowego przy naczelnym wodzu i wkrótce został generałem brygady. Generał, kawaler krzyża polskiego, krzyża srebrnego Legii Honorowej i złotego neapolitańskiego, poległ w bitwie pod Ostrołęką, pozostawiwszy z żony Natalii Bispingówny córkę Ludwikę – Maryannę.
KICKI JAN – syn Stanisława i Wiktoryi hr. Tarnowskiej, ur. 1791 r. w gub. Wołyńskiej, jako kadet postąpił 1809 r. na służbę do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i 1810 r. został porucznikiem, a 1813 r. kapitanem w tymże pułku; 1815 r. umieszczony w 3 pułku strzelców konnych, otrzymał 1823 r. dymisję z rangą majora; odbył kampanie, 1809 r. przeciw Rosyi, 1812 r. w Rosyi, był w bitwach pod Mirem, Romanowem, Smoleńskiem, Możajskiem, Jarosłwem i nad Berezyną, a 1813 r. w Saksonii, za kampanię 1812 r. ozdobiony krzyżem złotym polskim i obojga Sycylii.
KIEDRZYŃSKI HIPOLIT – syn Leona i Rozalii z Sadkowskich, ur. 1789 r. we wsi Kaszkach, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do 4 pułku szaserów Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. awansował na podporucznika; porucznik 1812 r., został 1813 r. przeniesiony do 1 pułku szaserów, a 1815 r. umieszczony w 1 pułku ułanów; umarł 1817 r. w Międzyrzecu. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. w Prusach przeciw Schilowi, a 1812 r. był w bitwach pod Możajskiem i Czerykowem.
KIEDRZYŃSKI (KIĘDRZYŃSKI) ANDRZEJ – syn Adama i Franciszki, ur. 1780 r. w Gogolewie, w pow. szreńskim, wstąpił 1806 r. jako podporucznik do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1807 r., tegoż roku kapitan, umieszczony 1815 r. w 1 pułku strzelców pieszych, wkrótce wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, a w 1809 r. przeciw Austryi.
KIEDRZYŃSKI (KIĘDRZYŃSKI) JAN – syn Adama i Franciszki, ur. 1785 r. w Gogolewie, wszedł 1806 r. jako podporucznik do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został porucznikiem; kapitan 1808 r. przeszedł 1815 r. do 1 pułku strzelców pieszych i tegoż roku wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. odbywał marsze w Rosyi.
KIEKIERNICKI PIOTR – syn Jana i Anny Szulcówny, ur. 1783 r. we wsi Szaraju (?), w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1809 r. do 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1810 r., kapitan 1812 r., w 1815 r. przeznaczony do 1 pułku piechoty liniowej, 1825 r. postąpił na majora, a 1831 r. przeznaczony na komendanta garnizonu Pragi, za szczególne odznaczenie się w boju awansowany na pułkownika tegoż roku z przeznaczeniem na dowódcę 2 brygady 2 dywizyi piechoty. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Woronowem, Medyną i nad Berezyną, za co ozdobiony krzyżem złotym polskim.
KIEŁKIEWICZ DOMINIK – kapitan legionów włoskich 1800 r., walczył w Hiszpanii 1808 r. i odznaczył się w wojnie 1813 r., za co dostał Legię Honorową; następnie był rządcą w majątku generała Załuskiego, a w 1831 r. majorem wojsk polskich.
KIEŁKIEWICZ MIKOŁAJ – syn Tomasza i Katarzyny z Kalinowskich, ur. 1791 r. we wsi Dubasiewszczyzna, w obwodzie białostockim, wszedł 1805 r. do pułku ułanów wojsk pruskich, a następnie przeszedł do 5 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem w tymże pułku; przeniesiony 1815 r. do batalionu grenadierów gwardii, awansował 1815 r. na porucznika, a 1825 r. na kapitana i w 1830 r. wyszedł do dymisyi w eandze podpułkownika. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, a 1812 r. był w bitwie pod Dynaburgiem, był żonaty z Katarzyną Majorkowską.
KIEŁKIEWICZ TEODOR – syn Wojciecha i Salomei, ur. 1777 r. w Dubaśnie, w wojew. augustowskim, wstąpił 1794 r. do pułku ułanów i tegoż roku został podporucznikiem, a następnie porucznikiem w 3 batalionie legii włoskiej; kapitan 1798 r., przeszedł do 1 batalionu legii nadreńskiej, i potem do 3 pułku legii nadwiślańskiej, a w 1815 r. umieszczony w 5 pułku piechoty liniowej, otrzymał urlop nieograniczony. Odbył kampanie 1794 – 1799 r. i 1806 – 1814 r., gdzie brał udział niemal we wszystkich bitwach.
KIERSKI MAKSYMILIAN – syn Wojciecha i Justyny z Górskich, ur. 1790 r. we wsi Wiekowie, w obwodzie gnieźnieńskim, wstąpił 1806 r. do 5 pułku Księstwa Warszawskiego i 1807 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1809 r. do 16 pułku piechoty, tegoż roku awansował na porucznika, a 1811 r. na kapitana w 14 pułku piechoty. Major 18019 r. w 8 pułku piechoty liniowej, 1829 r. podpułkownik w 7 pułku piechoty, w 1830 r. otrzymał dymisję. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach nad Berezyną i pod Mołodeczną, a w 1813 r. ozdobiony krzyżem złotym polskim i mianowany kawalerem Legii Honorowej.
KIERWIŃSKI LUDWIK – syn Andrzja i Barbary z Lingau, ur. 1786 r. w Warszawie, wszedł 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, a 1808 r. porucznikiem; kapitan w tymże pułku 1809 r., w 1814 r. przeznaczony do batalionu wzorowego, a 1815 r. do 2 pułku strzelców pieszych. Major 1817 r., w 1824 r. podpułkownik, awansował 1831 r. na pułkownika weteranów czynnych; umarł z ran w Warszawie 1831 r. Odbył kampanie, 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. przeciw Rosyi i ozdobiony znakiem honorowym za XX lat służby w stopniach oficerskich.
KIERZKOWSKI JAKÓB FILIP – syn Macieja i Maryanny Garnyszówny, ur. 1771 r. wstąpił jako kadet do kompanii Kajetana Mojaczewskiego i 1794 r. został porucznikiem, a jako porucznik grenadyerów postąpił na służbę Francuzką do legii polskiej. Odbył kampanię w Hiszpanii, był w oblężeniu Saragossy i otrzymał krzyż Legii Honorowej, umarł 1862 r. w Poznaniu.
KIESZKOWSKI JAKÓB – syn Walentego i Barbary z Jabłońskich, ur. 1783 r. we wsi Wojsławicach, w wojew. Lubelskiem, wstąpił 1807 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1810 r. porucznikiem; kapitan 1812 r., major 1813 r., przniesiony 1815 r. do 3 pułku strzelców pieszych, a w 1829 r. był komendantem wymiany zbiegów od strony Starych Prus. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. przyjmował udział w bitwach pod Płowcami, Włodzimierzem, Dubienką, Rubieszowem i Łapiguzem i w 1813 r. otrzymał złoty polski; umarł 1856 r. w Warszawie.
KIJANOWSKI TOMASZ – syn Rafał i Anny, ur. 1791 r. w m. Pińsku, wstąpił 1812 r. na służbę do gwardii konnej litewskiej, a w 1815 r. został umieszczony w 4 pułku piechoty liniowej; podporucznik 1820 r. awansował 1831 r. na porucznika w 16 pułku piechoty. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w potyczkach pod Słonimem i Pawłowicami.
KIJEŃSKI (KIJAŃSKI, KIIŃSKI) IGNACY – urodzony w Osmolinie, w wojew. Kaliskiem, wstąpił 1806 r. do powstania łęczyckiego, a następnie przeszedł do 8 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego; wyszedł do dymisyi 1813 r.
KIJEŃSKI (KIJAŃSKI, KIIŃSKI) STANISŁAW – syn ludwika i Teresy, ur. 1795 r. w Warszawie, wszedł do służby 1809 r. do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1816 r. postąpił na podporucznika, a w 1818 r. otrzymał dymisję z rangą porucznika. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. w Rosyi był w bitwie pod Borysowem.
KILIŃSKI FRANCISZEK – syn Jana i Maryanny Rucińskiej, oficer szwoleżerów gwardii 1811 r. dzielny wojownik z Hiszpanii spod Madrytu i Wagram 1809 r..
KIMBAR ONUFRY – syn Józefa i Anny z Kościuszków, ur. 1785 r. we wsi Upita, 1808 r. wstąpił do 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 1 pułku ułanów, otrzymał dymisję 1817 r. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w Austryi, i 1813 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej.
KINDLER MAKSYMILIAN – syn Melchiora i Weroniki z Rivoli, ur. 1794 r. we wsi Pawłowicach, w Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1807 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i 1812 r. został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. w 6 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1817 r. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwie pod Rygą, a 1813 r. w oblężonym Gdańsku.
KINLER STANISŁAW – syn Melchiora i Weroniki z Dworzaków, ur. 1790 r. we wsi Pawłowicach, 1806 r. postąpił na służbę do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem, porucznik 1808 r., kapitan 1812 r., przeznaczony 1815 r. do 4 pułku piechoty liniowej, awansował na majora 1820 r., a w 1831 r. z podpułkownika na pułkownika i tegoż roku mianowany szefem gwardii narodowej warszawskiej. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i był w oblężeniu Torunia, a w 1813 r. znajdował się w oblężeniu Gdańska; otrzymał 1809 r. krzyż kawalerski polski, 1825 r. order św. Stanisława III klasy, a 1829 r. order św. Włodzimierza IV klasy; otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie1840 r., a prawa nowego szlachectwa 1845 r..
KIRKOR ANTONI – syn Dominika i Zofii, urodzony we wsi Koloskach, gub. Smoleńskiej, kapitan legionów włoskich 1800 r., od 1812 r. major wojsk Księstwa Warszawskiego, został 1816 r. przeniesiony do korpusu weteranów, a w 1838 r. wylegitymowany w Królestwie; umarł 1857 r. w Warszawie, z żoną Anną Heleną Olszewską bezpotomny.
KISIEL MAURYCY – syn Józefa, ur. 1793 r. w gub. Wołyńskiej, wszedł 1809 r. do 12 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a 1815 r. umieszczony w 3 pułku strzelców konnych, postąpił 1816 r. na porucznika; odbył kampanie, 1812 r. w Rosyi i w 1813 r., za co ozdobiony krzyżem złotym polskim.
KISIELIŃSKI (KISIELEŃSKI) FRANCISZEK – ur. 1781 r. w Maciejowie, gub. Wołyńskiej, wszedł do służby 1807 r. jako sekretarz komisyi żywnościowej wojska Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. mianowany podporucznikiem – adiutantem w komendzie generalnej kadetów, został 1812 r. porucznikiem w sztabie generała dywizyi Różnieckiego; kapitan – adiutant polowy przy generale Biegańskim, w 1815 r. mianowany szefem biura w Komisaryacie ubiorczym wojska, a w 1825 r. postąpił na kasyer generalnego w kasie głównej wojska. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Mirem, Możajskiem i nad Berezyną, za co otrzymał krzyż złoty polski; wylegitymowany w Królestwie 1838 r.
KISIELNICKI WINCENTY – syn Stanisława – Eustachego i Joanny Jaroszewskiej, ur. 1779 r. w Giedni, w pow. mławskim, jako porucznik wszedł do służby 1807 r. do sztabu generalnego wojska Księstwa Warszawskiego i 1809 r. został kapitanem z przeznaczeniem do 6 pułku ułanów; major 1815 r. w 2 pułku strzelców konnych, awansował 1831 r. na pułkownika 8 pułku ułanów, zaślubił Pelagię Zabłocką i z niej miał syna Michała – Leonarda.
KISIELNICKI AUGUST – syn Jana – Klemensa i Zofii Twardowskiej, ur. 1788 r. w Warszawie, wstąpił do służby 1806 r. do 1 pułku jazdy i 1807 r. został podporucznikiem w pułku strzelców pieszych; przeniesiony 1808 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, awansował na porucznika, a 1812 r. na kapitana w 22 pułku piechoty. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. był w Rosyi.
KIWERSKI ANDRZEJ – ur. 1789 r. we wsi Radymnie, w cyrkule przemyślskim, 1808 r. wszedł do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem w 3 pułku piechoty, porucznik 1812 r., wcielony 1814 r. do batalionu wzorowego grenadierów, awansował 1815 r. na kapitana, a 1830 r. na podpułkownika pułku grenadierów gwardii. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi był w bitwach pod Pawłowicami i Rubieszowem, a 1813 r. był w oblężeniu Zamościa i tegoż roku otrzymał krzyż złoty polski, cyfrę cesarza Aleksandra I i medal św. Heleny, umarł 1879 r. w Warszawie, pozostawiwszy syna.
KLAMBOROWSKI PIOTR – syn Tomasza i Katarzyny z Panarzewskich, ur. 1787 r. we wsi Goraninie, w obwodzie poznańskim, postąpił na służbę 1806 r. do 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. awansował na podporucznika; przeniesiony 1813 r. do 4 pułku piechoty, w 1819 r. został porucznikiem w 7 pułku piechoty liniowej, a w 1826 r. kapitanem i wyszedł do dymisyi 1830 r. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, gdzie był w przjściu gór Sierra – Morena, a 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Czasznikami i nad Berezyną i w 1813 r. otrzymał krzyż złoty polski i kawalerski Legii Honorowej.
KLECZYŃSKI JAN – syn Kazimierza i Katarzyny Augustakówny, ur. 1788 r. w m. Głozgowie (?), w Galicyi, jako podporucznik wszedł 1810 r. do gwardii narodowej i w 1812 r. został porucznikiem; w 1813 r. wcielony do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, otrzymał dymisję 1817 r. Odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi i był w bitwach pod Łokaczami, Dubienką i Hrubieszowem, a 1813 r. w oblężeniu Zamościa.
KLEMCZYŃSKI JÓZEF – syn Józefa i Katarzyny, ur. 1777 r. w m. Grodzisku, w Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do legii północnej, w 1809 r. został podporucznikiem w 15 pułku piechoty; porucznik 1810 r. w 2 pułku piechoty, awansował na kapitana w 20 pułku piechoty; umarł 1829 r. Odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach pod Smoleńskiem i Możajskiem; otrzymał 1807 r. krzyż srebrny polski.
KLEMENSOWSKI MARCIN – syn Antoniego i Brygidy Bełdowskiej, ur. 1791 r., we wsi Lachowicach, w cyrkule stryjskim, wszedł 1811 r. do batalionu saperów Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został przeniesiony na porucznika elewa do szkoły aplikacyjnej, a w 1813 r. awansował na porucznika w korpusie inżynierów, przeznaczony 1815 r. do sztabu kwatermistrzostwa generalnego, postąpił 1818 r. na kapitana, 1831 r. na majora, podpułkownika i ostatecznie tegoż roku na pułkownika kwatermistrzostwa generalnego armii czynnej. Odbył kampanie 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi; w 1813 r. mianowany kawalerem Legii Honorowej, a w 1830 r. orderu św. Leopolda.
KLENDIGER JÓZEF – syn Stefana i Teresy Szatzówny, ur. 1792 r. w Wiedniu, wszedł 1811 r. jako podle karz do 13 pułku huzarów Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeznaczony do szwadronu instrukcyjnych strzelców konnych, przeszedł 1817 r. do pułku strzelców konnych gwardii.
KLENIEWSKI STANISŁAW – ur. 1782 r. w Ciołkach, w pow. wyszogrodzkim, wszedł 1809 r. jako oficer z wojska pruskiego do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w tymże roku został porucznikiem; kapitan 1810 r. w 17 pułku piechoty, wyszedł do dymisyi 1816 r. w stopniu majora. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwie pod Borysowem i nad Berezyną, a 1813 r. w bitwie pod Kaliszem; otrzymał krzyż Legii Honorowej i krzyż złoty polski.
KLESZCZYŃSKI MARYAN – syn Antoniego i Teresy Pląskowskiej, ur. 1790 r. we wsi Rakowicach, w pow. miechowskim, wszedł 1808 r. do 12 pułku Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 2 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1816 r. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i Wiaźmą, a 1813 r. w Niemczech i otrzymał krzyż Legii Honorowej.
KLESZCZYŃSKI WALERYAN – ur. 1787 r. w Warszawie, wstąpił 1808 r. do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1811 r., kapitan 1812 r., wcielony 1815 r. do batalionu wzorowego grenadierów i tegoż roku przeniesiony do 1 pułku piechoty liniowej, a w 1817 r. przeznaczony do korpusu żandarmerii. Odbył kampanie 1808 – 1811 r. w Hiszpanii i w 1813 r. był w oblężeniu Modlina.
KLEWICZ JÓZEF – syn Michała i Cecylii z Gombrychtów, ur. 1789 r. w Peplinie, w Prusach, wstąpił 1807 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1813 r., przeniesiony 1818 r. do 2 pułku strzelców pieszych, postąpił 1824 r. na kapitana, a w 1831 r. na majora pułku grenadierów i tegoż roku awansował na podpułkownika. Odbył kampanię 1812 r. i 1813 r. był w oblężeniu twierdzy Gdańska; otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
KLICKI STANISŁAW – ur. 1775 r. w Drożewie, w pow. ostrołęckim, jako kadet wszedł 1791 r. do kawaleryi narodowej i w 1794 r. został kapitanem; przeszedłszy do służby francuzkiej do pułku piechoty polsko – włoskiej legii, był 1797 r. przeniesiony na adiutanta – majora do 1 pułku piechoty legii nadwiślańskiej i w 1804 r. awansował na szefa szwadronu do 1 pułku lansjerów polskich w służbie francuzkiej. Grosmajor (podpułkownik) 1807 r., pułkownik 1809 r. w tymże pułku, 1813 r. został generałem brygady wojska francuzkiego. Przeznaczony 1815 r. na dowódcę 2 brygady strzelców konnych, a w 1817 r. na dowódcę dywizyi strzelców konnych, 1826 r. został generałem dywizyi. Odbył kampanie, 1792 i 1794 r. w Polsce, 1795 – 1806 r. we Włoszech, 1807 r. w Prusach, 1808 – 1811 r. w Hiszpanii, a 1812 r. w Rosyi. W nagrodę zasług otrzymał krzyż kawalerski polski, oficerski Legii Honorowej, order Korony Żelaznej, św. Włodzimierza III klasy, św. Stanisława I klasy i św. Anny I klasy, a dyplomem z 1812 r. wyniesiony do godności barona cesarstwa francuzkiego z odmianą w herbie – w polu czerwonym na małej czerwonej tarczy, umieszczonej u góry z lewej strony, miecz stojący prosto rękojeścią na dół, na tarczy głównej półtora krzyża srebrnego bez dolnego lewego ramienia; w koronie baronowskiej nad hełmem ręka zbrojna z mieczem, umarł w Rzymie 1847 r. bezpotomnie.
KLICKI WACŁAW – syn Piotra i Róży Kruszewskiej, ur. 1787 r. we wsi Chmielowie, w pow. łomżyńskim, wszedł do służby 1809 r. do 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1820 r. na porucznika, 1830 r. na kapitana, a 1831 r. był majorem w tymże pułku. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach pod Uściługiem, Kiryłowem i Pawłowicami, a 1813 r. w oblężeniu Zamościa.
KLIMKIEWICZ ANTONI STEFAN – syn Stefana – Antoniego i Franciszki Skarżyńskiej, ur. w 1788 r. w Warszawie, podporucznik 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1807 r., porucznik 1808 r., kapitan 1810 r., podpułkownik 1818 r., a ostatnio pułkownik grenadierów gwardii, kawaler orderów Virtuti Militari, medalu św. Heleny i Legii Honorowej, radca Dyrekcyi Szczegółowej towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Płocku 1862 r., zasłużony obywatel i dobry gospodarz, um. 1867 r., z żony Cecylii Ryksówny pozostawił syna Antoniego.
KLIMKIEWICZ PANTALEON – syn Stefana – Antoniego i Franciszki Skarżyńskiej, ur. 1793 r. w Warszawie, wszedł 1808 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem, a 1814 r. wcielony do batalionu wzorowego grenadierów, otrzymał 1816 r. dymisję; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i był w bitwach 1812 r. pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i Boorysowem, Ozdobiony krzyzem srebrnym Legii Honorowej.
KLIMKIEWICZ BENEDYKT – syn Jana i Joanny, ur. 1788 r. we wsi Osiczowie, w Rosyi, wstąpił 1809 r. do 13 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a przeniesiony 1813 r. przeniesiony do 146 pułku piechoty francuzkiej, został tegoż roku podporucznikiem, a następnie porucznikiem w tymże pułku. Przykomenderowany 1816 r. do 3 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisyi 1816 r. odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Romanowem, Mohylewem, Smoleńskiem, Możajskiem i Woronowem, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym, za co został ozdobiony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej.
KLIMKIEWICZ MARCIN – syn Wojciecha i Teresy z Maruszewskich, ur. 1783 r. w Kurozwękach, w pow. szydłowskim, wstąpił 1809 r. na urzędnika zdrowia klasy III do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. postąpił na urzędnika klasy II; przeniesiony 1812 r. do 12 pułku jazdy, w 1815 r. był naznaczony do 3 pułku piechoty liniowej i w 1831 r. awansował na sztabs lekarza w tymże pułku. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Mirem, Romanowem, Smoleńskiem, Czerykowem i nad Berezyną.


Ostatnio edytowano 26 kwi 2012, o 12:39 przez desaix, łącznie edytowano 1 raz

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 25 kwi 2012, o 21:28 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 7

KLUCZYCKI FELIKS – wszedł 1809 r. do wojska Księstwa Warszawskiego i w 1820 r. został uwolniony w stopniu podporucznika 2 pułku ułanów. W 1823 r. mianowany kontrolerem kasy obwodu siedleckiego, został 1837 r. zastępcą tejże kasy; w 1846 r. otrzymał rangę radcy honorowego i w 1848 r. wyszedł do emerytury; na mocy postanowienia Rady Administracyjnej przyznano 1839 r. szlachectwo, a syn jego Władysław, ur. 1848 r. z Elżbiety Dębskiej, wylegitymowany w Królestwie 1865 r..
KŁOBUKOWSKI IGNACY – kapitan 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, następnie major w tymże pułku, otrzymał dymisję 1815 r. W 1831 r. jako major strzelców został przeznaczony do lazaretu w obozie.
KŁOSOWICZ JÓZEF – syn Jana i Anieli, ur. 1786 r. we wsi Śnieciskach, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, 1810 r. porucznikiem, a 1813 r. kapitanem; przeznaczony 1815 r. do 5 pułku piechoty liniowej, w 1818 r. do 3 pułku piechoty liniowej, wyszedł 1820 r. do dymisyi. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. był w bitwach w Rosyi i w oblężeniu Gdańska 1813 r.
KŁOSOWSKI (KŁOSSOWSKI) MIKOŁAJ – syn Tomasza i Maryanny Kotermańskiej, ur. 1784 r. w m. Raciążu, w obwodzie mławskiem, jako podle karz wstąpił 1809 r. do 13 pułku huzarów Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeznaczony do 8 pułku piechoty, przeszedł 1817 r. do 1 pułku ułanów. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i był w bitwie pod Sandomierzem, a 1812 r. w Rosyi był w bitwach pod Romanowem, Smoleńskiem, Możajskiem i Czerykowem.
KMITA NEPOMUCEN – syn Mateusza i Franciszki Szpotańskiej, ur. 1788 r. w Piotrkowicach, w obwodzie kościańskim, wszedł 1806 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został podporucznikiem; porucznik, kapitan 1808 r., umieszczony 1815 r. w 5 pułk piechoty liniowej, w 1816 r. wyszedł do dymisyi, a w 1831 r. był majorem w 15 pułku piechoty. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, a 1812 r. w Rosyi i otrzymał krzyż złoty polski; w 1839 r. z zasady stopnia oficerskiego dostał prawa nowego szlachectwa.
KMITA FRANCISZEK – syn Mateusza i Franciszki Szpotańskiej, ur. 1793 r. w Oborzyskach w Wielki Księstwie Pozanańskiem, wszedł 1809 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. awansował na podporucznika w 18 pułku piechoty; porucznik 1812 r., przeniesiony 1815 r. do 6 pułku piechoty liniowej, otrzymał 1819 r. dymisję. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwie pod Rygą.
KMITA ALEKSANDER – syn Jana i Joanny z Cymerów, ur. 1796 r. w m. Wschowie, postąpił 1808 r. do 9 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1812 r., umieszczony 1815 r. w 6 pułku piechoty liniowej, przeszedł 1817 r. do korpusu weteranów, a 1835 r. umieszczony w komendach inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej. Odbył kampanie 1808 – 1811 r. w Hiszpanii, a 1812 r. w Rosyi.
KNIAZIEWICZ KAROL – syn zamożnego właściciela dóbr w Kurlandyi, które stracił w nieszczęśliwych spekulacjach, jeden z najznakomitszych naszych generałów, odznaczywszy się pod Dubienką i Boruszkowcami, został majorem; w 1794 r. ocalił od zupełnej klęski nasze wojsko w bitwie pod Chełmem, chlubnie walczył pod Gołkowem i w oblężeniu Warszawy; otrzymał stopień generała, lecz w bitwie pod Maciejowicami dostał się do niewoli; 1796 r. ofiarowano mu dowództwo nad oddziałem wychodźców, zbierającym się w Mołdawii, lecz tej godności nie przyjął, a przeszedłszy do Włoch, dostał dowództwo pierwszej legii polskiej, pobił Neapolitańczyków pod Falieri i Milano, za co rząd Rzeczypospolitej fancuzkiej ofiarował mu pałasz honorowy 1799 r. Uformowawszy legię naddunajską, dzielnie walczył na jej czele w Niemczech, lecz rozgniewany na Napoleona, że w zawartym pokoju z Austryą przypomniał o Polsce, porzucił służbę w 1807 r. W 1812 r. walczył znowu jako generał dywizyi w Moskwie, pod Możajskiem, Jarosławem, Czerykowem i nad Berezyną, a ciężko ranny pod Studzianką, po raz drugi opuścił służbę i osiadł naprzód w Dreźnie, a następnie w Paryżu, zajmując się gorliwie dobrem ojczyzny i projektami do jej oswobodzenia; aresztowany w Dreźnie 1825 r. i osadzony w twierdzy, po oswobodzeniu zamieszkiwał już stale w Paryżu, a będąc żonaty z Maryą Morsztynówną, umarł 1843 r. bezpotomnie.
KOBER ANTONI – syn Jana i Ludwiki Mierkowskiej, kapitan wojsk księstwa warszawskiego, syn – Feliks.
KOBIERZYCKI JÓZEF LAMBERT – syn Michała i Magdaleny Pstrokońskiej, dziedzic Bużenina i Majaczowic, oficer wojsk polskich 1809 r., zaślubił Maryannę – Józefe Wężykównę i z niej pozostawił córki: Kamilę, Ksawerę, Różę oraz synów: Feliksa – Władysława i Antoniego – Michała.
KOBUSZYŃSKI ALEKSANDER – syn Jakóba i Maryanny z Pszczelańskich, ur. 1785 r. we wsi Zajączki, w obwodzie kaliskim, wstąpił 1798 r. do wojska pruskiego, pułku Latorfa, a w1807 r. przeszedł do 5 pułku strzelców konnych Księstwa Warszawskiego; podporucznik 1809 r., porucznik 1812 r., przeznaczony 1815 r. do 1 pułku ułanów, został 1821 r. kapitanem w pułku strzelców konnych. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. w Rosyi był w bitwach pod Romanowem, Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Małym Jarosławcem, Medyną, Wiaźmą, Borysowem i Monastyrem; w 1809 r. otrzymał krzyż złoty polski i krzyż kawalerski Legii Honorowej. Umarł 1849 r. w Warszawie.
KOBYLAŃSKI JAN TEODOR – porucznik w legionach włoskich 1800 r., major w korpusie artylerii wojsk polskich 1815 r., odbył kampanie 1806 – 1814 r.; kawaler Legii Honorowej, szef wydziału w Komisyi Wojny 1824 r., pułkownik wojsk polskich 1830 r., dziedzic dóbr Siodło, w pow. siedleckim, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., był żonaty z Salomeą Płońską.
KOBYLIŃSKI FLORYAN – syn Szymona i Scholastyki Rajeckiej, ur. 1774 r., dziedzic Worończy, szambelan dworu polskiego 1797 r., generał wojsk polskich, kawaler Legii Honorowej i krzyża Virtuti Militari, chlubnie odznaczył się w wielu bitwach i 1809 r. został baronem państwa francuzkiego; w odwrocie z Moskwy 1812 r. straciwszy nogę, opuścił służbę wojskową i zostal prezesem Komisyi wojew. płockiego; był wylegitymowany w Królestwie 1838 r.; miał dwie żony: Izabelę Dembowską – z tej córki: Józefa i Eleonora, i Annę Rostworowską z której córki: Marya i Izabela.
KOBYLIŃSKI STANISŁAW – syn Kacpra i Maryanny Makowskiej, oficer artylerii wojsk Księstwa Warszawskiego.
KOBYLIŃSKI KAJETAN – syn Tomasza i Teodozyi, ur. 1777 r. we wsi Wirach, w pow. Poznańskiem, wstąpił 1806 r. do pułku artylerii pieszej i w 1807 r. został podporucznikiem 4 pułku piechoty legii nadwiślańskiej; porucznik 1808 r. kapitan 1810 r. w tymże pułku, w 1816 r. przeniesiony do 4 pułku strzelców pieszych, wyszedł 1817 r. do dymisyi. Odbył kampanie, 1807 przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i otrzymał krzyż złoty polski.
KOCH JAN – syn Jana i Anny, ur. 1788 r. w m. Kwidzynie, w Prusach, jako podle karz wstąpił 1805 r. do regimentu piechoty wojska pruskiego, a w 1807 r. przeszedł do 3 3 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego; umieszczony 1815 r. jako lekarz batalionowy w kompanii 4 lekkiej artyleryi pieszej, został 1829 r. mianowany sztabs – lekarzem z przeznaczeniem do 2 pułku strzelców pieszych. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi. A 1812 r. w Rosyi i był w bitwie pod Smoleńskiem; otrzymał krzyż złoty polski, order św. Stanisława klasy IV, A 1820 r. naobilitacyę i herb powyższy; wylegitymowany w Królestwie 1837 r..
KOCH KAZIMIERZ – ur. 1788 r. w Warszawie, oficer ułanów gwardii francuzkiej, był z Napoleonem na wyspie Elbie, a po powrocie do kraju wstąpił do 6 pułku ułanów wojska polskiego i w 1831 r. został kapitanem. Po rewolucji zamieszkał we wsi Charzanowie, w obwodzie przasnyskim i umarł w Warszawie 1854 r.; kawaler Legii Honorowej i krzyża złotego Virtuti Militari, z żony Teresy z Gauczów pozostawił synów, Karola – Tomasza i Zygmunta – Wincentego.
KOCHANOWSKI HIERONIM – syn Leona i Maryanny Rostworowskiej, ur. 1777 r., kapitan wojsk polskich 1809 r., poseł na sejm 1831 r., dyrektor poczty w Krakowie, żonaty z Apolonią hr. Męcińską, zm. 1858 r. w Krakowie.
KOCHANOWSKI JULIAN FRANCISZEK – syn Konstantego i Maryanny Waleckiej, ur. 1794 r. w Warszawie, wstąpił 1809 r. do korpusu kadetów i w 1811 r. został podporucznikiem w 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik, następnie 1813 r. kapitan, w 1816 r. przeniesiony na adiutanta do boku namiestnika królewskiego, postąpił 1831 r. na podpułkownika jazdy augustowskiej. Odbył kampanię w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Wiaźmą, Kaługą, Czerykowem i nad Berezyną, i za waleczność otrzymał krzyż Legii Honorowej; żonaty z Anną z Jabłonowskich, zmarł 1849 r. we wsi Mianowo, pozostawił syna.
KOCHANOWSKI KSAWERY – syn Michała i Doroty z Grocholskich, ur. 1786 r. we wsi Otoku, w obwodzie sieradzkim, wstąpił 1806 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, i w 1807 r. został podporucznikiem; porucznik 1808 r., kapitan 1809 r., w 1815 r. przeznaczony do 2 pułku piechoty i w 1818 r. postąpił na majora, a w 1829 r. na podpułkownika; w 1831 r. umieszcony w korpusie weteranów, był 1835 r. w komendach inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i Borysowem i w 1809 r. otrzymał krzyż złoty polski, a w 1837 r. uzyskał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie z zasady rangi oficerskiej.
KOCHAŃSKI MICHAŁ – syn Jana i Teresy z Moleńskich, ur. 1790 r. we wsi Onikowie, w Rosyi, wszedł 1809 r. do 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. postąpił na podporucznika, a w 1818 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w Rosyi i znajdował się w bitwie pod Uściługiem.
KOITKOWSKI JÓZEF – syn Karola i Tekli Sąbędzkiej, ur. 1791 r. w Warszawie, wszedł 1810 r. do korpusu kadetów artylerii i inżynierów i tegoż roku został podporucznikiem w sztabie głównym; porucznik 1812 r., kapitan 1820 r., został 1831 r. majorem z pozostawieniem przy obowiązkach adiunkta sztabu głównego. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i znajdował się w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiaźmą i Borysowem, za co w 1813 r. otrzymał krzyż złoty polski, a następnie order św. Stanisława III klasy. W 1832 r. mianowany p.o. szef biura w wydziałach po byłej Komisyi Rządowej Wojny, w 1840 r. nadany orderem św. Włodzimierza Iv klasy; umarł 1851 r. w Warszawie.
KOLBE FERDYNAND – syn Aleksandra i Aleksandryny z Klayit, ur. 1794 r. w Cieślince, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1808 r. z korpusu kadetów do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem w 10 pułku piechoty; porucznik 1813 r., kapitan 1821 r., awansował 1831 r. na majora 2 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
KOLBERSZ ALEKSANDER – syn Augusta i Fryderyki Greczówny, ur. 1791 r. w Warszawie, jako kadet wstąpił 1802 r. do wojska pruskiego i w 1806 r. został podporucznikiem, a uwolniony 1808 r. ze służby w stopniu porucznika, postąpił 1809 r. do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego jako podporucznik; porucznik 1811 r., kapitan 1813 r., w 1814 r. wcielony do batalionu wzorowego strzelców, awansował 1825 r. na podpułkownika grenadierów gwardii. Odbył kampanie, 1806 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi, za co ozdobiony krzyżem srebrnym Legii Honorowej, a w 1817 r. przyznano mu krzyż złoty polski; z żony Anny ze Smarżewskich pozostawił córkę i syna.
KOLBIŃSKI FRANCISZEK – syn Leona i Konstancyi, ur. 1787 r. we wsi Roznówce, w obwodzie zamojskim, wstąpił 1809 r. do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1818 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika; odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. był w bitwach w Rosyi.
KOLBORSKI SZYMON – syn Michała i Tekli, ur. 1777 r. w Warszawie, wszedł 1792 r. do pułku legii reńskiej i awansowany na podporucznika, przeniesiony 1810 r. w tymże stopniu do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. został przeznaczony do 3 pułku strzelców konnych; odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w kilku bitwach w Rosyi i został ozdobiony krzyżem srebrnym polskim.
KOLECKI JAN – syn Marcina i Katarzyny Kozłowskiej, ur. 1775 r. we wsi Modlicach, w cyrkule tarnowskim, wszedł 1792 r. do wojska austryjackiego, a 1798 r. przeszedłszy do legionów polskich we Włoszech, został 1808 r. podporucznikiem w 2 pułku legii nadwiślańskiej; porucznik 1812 r., kapitan 1814 r. w pułku lekkiej piechoty francuzkiej, umieszczony 1815 r. w 6 pułku piechoty liniowej, wyszedł 1818 r. do dymisyi w stopniu majora. Odbył kampanie, 1793 – 1798 r. we Włoszech, 1808 – 1811 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi, a 1814 r. we Francyi, i otrzymał krzyż Legii Honorowej; dziedzic dóbr Zborowa, w 1812 r. został kawalerem państwa francuzkiego i ten tytuł był mu przyznany przez deputację Senatu Królestwa Polskiego i Heroldyę Królestwa polskiego i przy wylegitymowaniu się w Królestwie.
KOLENDOWSKI JAN – syn Jakóba i Antoniny z Kwiatkowskich, ur. 1794 w m. Kozinicach, w Radomskiem, wszedł 1808 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; porucznik 1819 r., wyszedłszy 1828 r. do dymisyi, powrócił tegoż roku do służby z przeznaczeniem do 1 pułku strzelców pieszych. Kapitan 1828 r., w 1831 r. awansował na majora. Odbył kampanię 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w bitwach w Rosyi i ozdobiony został krzyżem złotym polskim.
KOŁACZKOWSKI KLEMENS – dzielny wojownik za Księstwa Warszawskiego, pułkownik inżynieryi 1830 r., generał brygady 1831 r., dyrektor nauk w szkole aplikacyjnej wojskowej w Warszawie 1824 r., kawaler Legii Honorowej i Krzyża wojsk polskich, zaślubił Michalinę Kościelską i z niej miał córki: Józefę i Maryę.
KOŁACZKOWSKI ANZELM – syn Jana i Józefy, ur. 1792 r. we wsi Srebrowie, w ziemi łomżyńskiej, wstąpił 1807 r. do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1810 r., przeniesiony 1816 r. do 2 pułku strzelców pieszych, wyszedł ze służby 1816 r. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. był w Rosyi w bitwach pod Smoleńskiem i Możajskiem.
KOŃCZA FORTUNAT – syn Ignacego i Rozalii Sołłohubówny, pułkownik wojsk polskich 1814 r., z żony Joanny Arcichowskiej córka Wiktorya.
KONOPACKI ALEKSANDER – ALEKSY – podporucznik 1 pułku piechoty liniowej, odbył kampanie 1809 – 1813 r. i w 1817 r. wyszedł do dymisyi, postąpiwszy na aplikanta Trybunału w Lublinie; podpisarz sądu pokoju pow. tarnogrodzkiego 1820 r., pisarz sądu pokoju pow. kraśnickiego 1822 r. um. 1833 r., pozostawiwszy z Konstancyi z Rycerzów synów: Ferdynanda, Leona, Konstantego i Maksymiliana.
KONOPKA JAN – syn Franciszka i Anny, ur. 1775 r. w pow. Słonimskim, major 1804 r., pułkownik 1807 r., ostatnio 1812 r. generał brygady wojsk polskich, um. 1815 r..
KONTECKI STANIAŁAW – kapitan wojsk polskich w 1809 r., od 1815 r. audytor artylerii i inżynieryi, otrzymał 1848 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie.
KORABIEWSKI WINCENTY – syn Antoniego i Ewy Kamieńskiej, oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler krzyża wojsk polskich, urzędnik Komisyi Wojny 1830 r., wylegitymowany w Królestwie 1840 r. razem z synem Wiktorem urodzonym z Matyldy Niksdorf.
KOSIŃSKI MICHAŁ – oficer legionów, następnie pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego, został baronem cesarstwa francuzkiego 1813 r..
KOSIŃSKI AMILKAR – dziedzic dóbr Targowa Górka, wojew. Poznańskiem, kapitan wojsk francuzkich, następnie szef batalionu w legionach, który odznaczywszy się w wielu bitwach został generałem wojsk Księstwa Warszawskiego; z żony Adelajdy Kayserling miał syna Władysława – Euzebiusza.
KOSMOWSKI STEFAN – porucznik 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego 1810 r., następnie kapitan 10 pułku piechoty.
KOSS FRANCISZEK – syn Józefa i Bogumiły Czarneckiej, jeden z dzielniejszych wojowników wojsk Księstwa Warszawskiego, w 1809 r. podporucznik, porucznik 1810 r., kapitan 1812 r., podpułkownik 1818 r., dyrektor w korpusie kadetów w Kaliszu, a w 1829 r. pułkownik, w 1840 r. jako członek rady budowniczej otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie; um. 1841 r..
KOSSAKOWSKI JÓZEF – syn Michała i Barbary Zyberkówny, dziedzic dóbr Wojtkuszki, Szyły, Janów, Antokol i In., rotmistrz kawaleryi narodowej 1790 r., komisarz cywilno – wojskowy pow. Wiłkomirskiego i poseł na sejm 1794 r., szef 2 pułku pieszego wojsk litewskich i łowczy Wielkiego Księstwa Litewskiego, w 1799 r. założył komandoryę maltańską w Wojtkuszkach, a w 1812 r. wstąpił jako pułkownik do wojska narodowego, formując własnym kosztem pułk strzelców litewskich i w 1813 r. odznaczył się przy oblężeniu fortecy Spandau, za co otrzymał krzyż Legii Honorowej i krzyż wojskowy neapolitański, zm. 1840 r., z żony Ludwiki Potockiej zostawił 5 córek: Józefę, Pelagię, Adelę, Zofię i Wandę i syna Stanisława.
KOSSAKOWSKI JÓZEF – syn Antoniego i Eleonory Straszewiczówny, dziedzic Lukoni, generał wojsk litewskich 1812 r., kawaler maltański, kawaler Legii Honorowej i Żelaznej Korony.
KOSSECKI FRANCISZEK KSAWERY – syn Stanisława i Józefy Wisłockiej, dzielny wojownik i szef batalionu w legionach, pułkownik za czasów Księstwa Warszawskiego, generał dywizyi wojsk polskich, a w 1813 r. komendant twierdzy Modlina, kawaler orderów Orła Białego, św. Stanisława, Virtuti Militari i Legii Honorowej, sekretarz Stanu od 1830 r., a dyrektor główny Komisyi Sprawiedliwości do 1843 r., zm. 1857 r. z żony Zofii Wisłockiej pozostawił córkę Cecylię i syna Stanisława.
KOSSECKI MICHAŁ – syn Stanisława i Józefy Wisłockiej, pułkownik 4 pułku strzelców konnych wojsk polskich, kawaler Legii Honorowej i Virtuti Militari, zm. 1825 r., po którym z Maryanny Biernackiej syn Michał.
KOSSECKI FERDYNAND – syn Ferdynanda i Franciszki Mietelskiej, pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler orderów Virtuti Militari i Legii Honorowej.
KOSSECKI ROCH – syn Ferdynanda i Franciszki Mietelskiej, ur. 1790 r., na Wołyniu, adiutanta majora 8 pułku piechoty liniowej wojsk Ksiestwa Warszawskiego, kawaler krzyża złotego Virtuti Militari, wylegitymowany w Królestwie 1849 r..
KOSSECKI HILARY – syn Mikołaja i Barbary Bielickiej, chorąży wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler krzyża Virtuti Militari 1812 r., z żony Maryi Dowbor – Muśnickiej miał córkę Aloizę.
KOSTANECKI TELESFOR – syn Józefa i Zofii Kawieckiej, kapitan legionów włoskich 1800 r., podpułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego 1809 r., odznaczył się w kilku bitwach w Hiszpanii i otrzymał order Legii Honorowej i krzyża Virtuti Militari; w 1813 r. pułkownik 4 pułku ułanów wojsk Księstwa Warszawskiego, poległ pod Witembergiem 1813 r..
KOSZARSKI ADAM – syn Łukasza i Barbary Michniewiczówny, porucznik kawaleryi narodowej 1794., następnie major w legionach włoskich, zm. 1809 r..
KOSZARSKI STEFAN – Łukasza i Barbary Michniewiczówny, ur. 1768 r. w Jaromirce, chorążego kawaleryi narodowej, oficer legionów włoskich, następnie szef batalionu 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, podpułkownik 2 pułku 1809 r., pułkownik 1 pułku piechoty 1812 r., który odbył wszystkie kampanie 1792 – 1794 r. i 1797 – 1813 r., kawalera orderu Virtuti Militari i św. Anny II klasy, ostatnio generał brygady wojsk polskich 1817 r., zm. 1824 r. w dobrach swych Złota, w Sandomierskiem.
KOTARBIŃSKI ANDRZEJ – kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego od 1812 r., z Franciszki Dietz synowie, Józef i Eustachy – Oskar.
KOTOWSKI ANTONI – syn Tomasza i Katarzyny z Dziewanowskich, wszedłszy do wojska w 1806 r., w 1809 r. został oficerem, lecz wziął dymisję i został księdzem, i przez 13 lat był profesorem seminarium przy kościele św. Jana w Warszawie, a następnie proboszcz w Piasecznie i sędzią surrogatem archidyecezyi warszawskiej; kanonik warszawski i profesor akademii duchownej, w 1837 r. dziekan i oficjał warszawski, proboszcz kościoła Panny Maryi w Warszawie, a ostatnio biskup nominat i sufragan łowicki, um. 1845 r. w Warszawie.
KOZICKI ANTONI – kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, poległ 1809 r..
KOZIEBRODZKI LEOPOLD – syn Marcina i Zofii Broniewskiej, dziedzic dóbr Łuki, pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego, kawaler orderu Virtuti Militari, członek Stanów galicyjskich, zaślubił Karolinę Siedliską i z niej pozostawił córkę Emilię i synów Justyna, Ludwika i Szczęsnego.
KOZIETULSKI JAN – LEON – syn Antoniego i Maryanny Grotowskiej, wszedł do wojska 1806 r., a już w 1807 r., za odznaczenie się w bitwie pod Eylau został szefem szwadronu; w 1808 r. dowodził w przejściu wąwozu Somosierra, w Hiszpanii, gdzie był ciężko raniony, i zwrócił na siebie uwagę cesarza Napoleona I; za odznaczenie się w bitwie pod Wagram został oficerem Legii Honorowej 1809 r.; a w 1811 r. dostał tytuł barona francuzkiego oraz majorat Syck w Holandyi. W kampanii 1812 – 1814 r. również chlubnie odznaczył się i w 1812 r. Napoleona wracającego z pod Berezyny ocalił od Kozaków, za co został majorem gwardii. W 1815 r. został pułkownikiem 4 pułku ułanów, lecz już w 1820 r. wziął dymisję, a następnego 1821 r. umarł z ran, które w dawniejszych wojnach otrzymał.
KOZŁOWSKI RAFAŁ – burgrabia grodzki warszawski 1791 r., podpułkownik artylerii wojsk Księstwa Warszawskiego 1808 r., kawaler orderu Virtuti Militari.
KOZŁOWSKI WIKTOR – kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego 1812 r., dzielny wojownik, następnie nadleśny rządowy w Lublinie 1828 r. i w Bodzencinie 1830 r., um. 1850 r..


Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 25 kwi 2012, o 21:37 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 8

KRAJEWSKI STANISŁAW – kapitan wojsk polskich 1812 r., następnie audytor w wojsku Polskiem, a ostatecznie rewizor skarbowy w gub. Augustowskiej, dziedzic dóbr Chynów i Wola Chynowska, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r..
KRASIŃSKI WINCENTY – syn Jana i Antoniny Czackiej, dziedzic Dunajowiec, na Podolu, szef pułku wojsk Księstwa Warszawskiego, generał brygady 1811 r., generał dywizyi 1813 r., dowódca korpusu 1814 r., generał jazdy 1826 r., kawaler orderów Orła Białego, św. Stanisława, Legii Honorowej, krzyża Virtuti Militari i wielu innych, senator wojewoda Królestwa 1821 r., ostatnio senator i członek Rady państwa cesarstwa rosyjskiego, który otrzymał 1811 r. od cesarza Napoleona starostwo opinogórskie na własność i tytuł hrabiowski, potwierdzony w Rosyi 1847 r. Umarł w 1858 r., pozostawiając z żony Maryi ks. Radzwiłłówny syna Zygmunta.
KRASIŃSKI JÓZEF WAWRZYNIEC – syn Kazimierza i Anny Ossolińskiej, ur. 1783 r., dziedzic Zegrza, Radziejowic i Woli Pękoszewskiej, podpułkownik wojsk polskich, kawaler Legii Honorowej i krzyża Virtuti Militari 1814 r., szambelan i wielki ochmistrz dworu polskiego, senator kasztelan Królestwa 1829 r., przyznany w tytule hrabiowskim przez Senat Królestwa 1820 r., zaślubił Emilię z hr. Ossolińskich i z niej miał córki: Maryannę, Paulinę i synów Stanisława, Karola i Adama.
KRASSYN JAN – podpułkownik wojsk polskich 1811 r., kawaler Legii Honorowej i krzyżą Virtuti Militari, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1837 r.; jego syn Karol z Teresy Ilińskiej pozostawił syna Jana, wylegitymowanego w Królestwie 1837 r..
KROPIŃSKI LUDWIK – syn Stanisława i Zuzanny Orzeszkówny, ur. 1767 r., podpułkownik artylerii 1794 r., trzynaście ran odniósł w obronie Pragi; w 1812 r. generał brygady, dowodził dywizyą wojsk Księstwa Warszawskiego i zastępował jakiś czas ministra wojny. Wziąwszy dymisję, osiadł w Woronczynie, swoim majątku na Polesiu Wołyńskim, oddał się literaturze i napisał kilka utworów wierszem i prozą, z których tragedia Ludgarda powszechnie zyskała uznanie; na starość zaniewidział i um. 1844 r. pozostawiwszy z żony Anieli Błędowskiej córkę Zofię.
KRUKOWICZ KONSTANTY – pułkownik wojsk polskich 1812 r., z Teresy Wiszniowskiej miał synów: Dawida, Józefa – Ignacego i Ludwika.
KRUKOWIECKI JAN – syn Piotra i Apolonii Hordyńskiej, w młodości służył w wojsku austryjackiem jako adiutant generała Wűrmsera, następnie przeszedłszy do wojska Księstwa Warszawskiego, został generałem brygady i brał udział we wszystkich bitwach 1807 – 1813 r., a w armii Królestwa Polskiego został generałem I dywizyi piechoty. W 1814 r. był wysłany od cesarza Aleksandra I do Anglii dla odebrania jeńców polskich, tam się znajdujących; komandor Legii Honorowej i orderu krzyża wojskowego, w 1831 r. był gubernatorem Warszawy i dyktatorem, lecz zrzucony z tej posady dla szorstkości charakteru i sporów z wyższemi władzami, kłócił się ciągle z naczelnym wodzem generałem Skrzyneckim, a po wyjściu z wojska, resztę życia spędził w wiejskiej zaciszy w Popieniu. Tytuł hrabiego przyznany mu był przez deputację Senatu w Królestwie 1819 r. i przez heroldię 1843 r.; z żony Heleny Wolskiej synowie Adam, Jan, Konstanty, Aleksander.
KRUSZEWSKI MACIEJ – kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego 1811 r., otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r. z zasady posiadanego stopnia oficerskiego; z żony Anny Gebhardówny jego synowie, Józef i Antonii wylegitymowani w Królestwie 1839 r..
KUNIOWSKI JAN – porucznik w legionach włoskich, następnie kapitan wojsk polskich 1816 r., z żony Wiktoryi Stuart pozostawił syna Kajetana.
KURCZYŃSKI STANISŁAW – syn Stanisława, porucznik gwardii narodowej 1808 r., profesor w szkole artylerii i inżynieryi od 1809 r., biegły rysownik i malarz widoków, um. 1822 r.; ożeniony z Teklą Zaborowską, miał syna Ignacego.
KURDWANOWSKI JÓZEF – syn Ludwika i Józefy Jezierskiej, dziedzic Ustrobny, poległ nad Berezyną 1812 r., po którym z żony Kazimiery Lemnickiej córka Justyna i syn Wincenty – Henryk.
KURKIEWICZ – oficer w legionach włoskich 1800r., zapisany do ksiąg szlachty gub. Grodzieńskiej przed 1830 r..

- L -

LALEWICZ FRANCISZEK – syn Walentego – Macieja i Antoniny Derec, dziedzic dóbr Czarna, w 1837 r., oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, odznaczył się w Hiszpanii 1808 r.; pułkownik polskich, um. 1866 r..
LASKI LUDWIK – syn Karola, oficer wojsk polskich w 1812 r., pozostawił syna Antoniego.
LASOCKI DANIEL – syn Walentego i Anny Szygowskiej, z kapitana major Księstwa Warszawskiego, podpułkownik wojsk napoleońskich, kawaler orderów Virtuti Militari i Legii Honorowej, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., otrzymał 1869 r. tytuł hrabiowski papieski; z żony Moniki Nieznańskiej pozostawił córkę Danielę i synów: Bronisława, Gustawa, Alfreda.
LELEWEL PROT – ADAM – syn Karola Maurycego i Ewy Szeluty, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, odznaczył się w wojnie 1812 – 1813 r. i ozdobiony został krzyżem wojskowym polskim Virtuti Militari i Legią Honorową; za Królestwa Polskiego był sekretarzem generalnym w Dyrekcyi ogniowej i w 1825 r. posłem na sejm z pow. węgrowskiego; dziedzic Woli Cyganowskiej w 1837 r., wylegitymowany w Królestwie, zebrał cenną bibliotekę; z żony Józefy Ślaskiej pozostawił córki, Helenę, Wiesławę, i synów Augusta, Jana Henryka i Tadeusza Karola.
LEMAŃSKI LUDWIK – syn Kazimierza, podpułkownik wojsk polskich, kawaler krzyża Virtuti Militari, odbył zaszczytnie kampanie 1806, 1809 i 1812 r., a wziąwszy dymisję, nabył dobra Zwoleń, w wojew. Sandomierskiem, i był sędzią pokoju pow. kozienickiego 1850 r., z żony Teodory Bagińskiej zostawił córki Helenę, Kornelę, N. Cichocką, N. Dembińską i syna Kazimierza.
LEPIGE (LEPIZE) JAN GRZEGORZ – syn Jerzego, ur. 1788 r. w Warszawie, rodem Francuz, pułkownik artylerii wojsk polskich do 1831 r., kawaler krzyża wojsk polskich i Legii Honorowej, otrzymał w 1836 r. przyznanie szlachectwa dziedzicznego w Królestwie Polskim, a herb 1843. Odbył kampanie 1809, 1812 i 1813 r. i w bitwie pod Raszynem 1809 r. ciężko był ranny; um. 1849 r., a był żonatym z Anielą – Dorotą Lassel.
LEŚNIEWICZ WINCENTY – syn Nikodema i Antoniny Glinkówny, ur. 1793 r., dziedzic Mukszy, liczył ledwie 17 lat, gdy się zaciągnął do legionów Napoleona, i był ranny w ranny w nogę w bitwie pod Berezyną. Później został marszałkiem szlachty powiatu kamienieckiego, na którym to urząd obrano go pięć razy; z pierwszej żony Rembertowiczówny miał same córki: Pelagię, Karolinę, Janinę i Adelę z drugiej zaś żony Kolety Makowskiej zostawił Zygmunta i Maryę.
LEŚNIEWSKI (LEŚNIOWSKI) JÓZEF – syn Józefa i Franciszki, ur. 1791 r. w Dźwiniaczu, w Galicyi, podporucznik 14 pułku piechoty 1811 r., przeszedł 1815 r. do pułku 1 piechoty liniowej i w 1816 r. został adiutantem polowym, porucznik 1817 r., wyszedł 1821 r. do dymisyi w stopniu kapitana, a w 1827 r. wróciwszy do służby w stopniu porucznika, w 1830 r. został przedstawiony na adiutanta batalionu rezerwowego, i w 1831 r. postąpił na kapitana. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi, a w 1812 r. znajdował się w bitwie pod Borysowem.
LESZCZYŃSKI GRZEGORZ – syn Piotra i Małgorzaty Rogozińskiej, ur. 1789 r. we wsi Leszczynie, w pow. mławskim, wszedł 1810 r. do 6 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego, dostał się do niewoli i po powrocie 1815 r. przeznaczony został do 3 pułku strzelców konnych i w 1828 r. został podchorążym, a w 1830 r. awansował na podporucznika korpusu weteranów. Odbył kampanie 1812 r. w Rosyi i znajdował się w bitwach pod Ostrownem, Witebskiem,Poreczem, Krasnem, Smoleńskiem, Drohobyczem, Wiaźmą, Możajskiem i Mediną. Ostatnio był podporucznikiem z komend inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej i w 1837 r. otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie na zasadzie posiadanego stopnia wojskowego.
LESZCZYŃSKI ALOIZY – syn Kazimierza i Tekli, ur. 1788 r. we wsi Potoku, w Sandomierskiem, wszedł na służbę 1808 r. do 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem, a 1812 r. porucznikiem i w 1815 r. w tymże stopniu przeszedł do 2 pułku piechoty liniowej; wyszedł do dymisyi 1816 r. Odbył kampanie 1809 r. przeciw Austryi i był w bitwie pod Raszynem i Sandomierzem, 1812 r. przeciw Rosyi, pod Smoleńskiem, Możajskiem i Borysowem, a w 1813 r. odbył oblężenie Modlina; był żonaty z Honoratą Jasińską i um. 1856 r. w Maruszewie.
LESZCZYŃSKI FRANCISZEK – syn Tomasza i Antoniny, ur. 1797 r. w Warszawie, wstąpił 1812 r. do batalionu saperów, był 1815 r. umieszczony jako konduktor w korpusie inżynierów i w 1818 r. został podporucznikiem; porucznik 1829 r., kapitan 2 – iej klasy korpusu inżynierów, awansował 1831 r. na kapitana 1 –ej klasy; odbył kampanię 1813 r. w oblężeniu Modlina. W 1832 r. naznaczony do korpusu topografów wojsk rosyjskich w stopniu porucznika, został 1833 r. sztabs – kapitanem, a w 1837 r. kapitanem i w 1839 r. na własne żądanie otrzymał dymisję w stopniu podpułkownika i w tymże roku przeznaczony na inżyniera dyrygującego oddziałem przy budowie drogi żelaznej warszawsko – wiedeńskiej, w 1844 r. został kawalerem orderu św. Anny III klasy; na mocy urzędów otrzymał 1858 r. zatwierdzenie praw nowego szlachectwa.
LESZKIEWICZ IGNACY – syn Józefa i Maryanny, ur. 1782 r. we wsi Geniusze, w gub. Grodzieńskiej, postąpił 1806 r. na służbę do 6 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem, a w 1815 r. przeniesiony do 3 pułku ułanów, um. 1817 r.; odbył kampanie 1807 r. w Prusach, 1809 r. w Austryi, a w 1812 r. w Rosyi.

TOM 9

LEWANDOWSKI FRANCISZEK – syn Jana i Tekli, ur. 1791 r. we wsi Prusadzie (?), w Płockiem, wstąpił 1807 r. na służbę do 2 pułku ułanów; w 1817 r. umieszczony w pułku strzelców konnych gwardii, w 1830 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów i inwalidów. Odbył kampanie 1809 r. i był w bitwach pod Raszynem, Grochowem, Zamościem i Sandomierzem, 1812 r. pod Mirem, Romanowem, Smoleńskiem, Możajskiem, Wiaźmą, Mokrą, Moskwą, Medyną, Krasnem i nad Berezyną, 1813 r. w Niemczech pod Itterbock, Wirtembergiem, Dreznem, Lűtzen, Lipskiem i Hanau, a 1814 r. we Francyi.
LEWANDOWSKI GRZEGORZ – syn Szymona i Anny z Wróblewskich, ur. 1788 r. w m. Wernyhorodek, w kijowskiem, wszedł na służbę 1809 r. do pułku artylerii konnej i w 1815 r. został podporucznikiem w 2 bateryi artylerii lekkokonnej, a w 1822 r. postąpił na porucznika. Odbył kampanie: 1812 r. przeciw Rosyi i znajdował się w bitwach pod Mirem, Romanowem, Rożestwem, Orszą i nad Berezyną, 1813 r. przeciw sprzymierzonym pod Lipskiem i Wirtembergiem, a 1814 r. pod Paryżem. W 1812 r. został ozdobiony krzyżem srebrnym Virtuti Militari, a 1813 r. krzyżem kawalerskim Legii Honorowej; w 1831 r. został kapitanem 2 klasy i tegoż roku awansował na kapitana klasy I.
LEWANDOWSKI JACENTY – syn Walentego i Agaty z Wiśniewskich, ur. 1785 r. we wsi Dorposzu, w Poznańskiem, postąpił 1808 r. do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1827 r. awansował na podporucznika w korpusie weteranów. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi i był pod Toruniem i Jedlińskiem, 1812 r. w Rosyi, pod Smoleńskiem, Kaługą i Wiaźmą; um. 1830 r.
LEWANDOWSKI JAN – syn Ignacego i Katarzyny, ur. 1786 r. we wsi Wólce, na Podlasiu, wszedł 1806 r. do 2 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1820 r. został podporucznikiem w batalionie weteranów czynnych, a 1822 r. przeniesiony do batalionu pociągów. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom i przyjmował udział w bitwach pod Gdańskiem, Kotami i Ostrołęką, 1809 r. przeciw Austryi, pod Raszynem, Grochowem, Sandomierzem, Zamościem i Krakowem, 1812 r. w Rosyi pod Mirem, Nieświeżem, Romanowem, Bobrujskiem, Mohylewem i Borysowem, 1813 r. w Niemczech, a 1814 r. we Francyi; 1812 r. ozdobiony krzyżem srebrnym Virtuti Militari, a 1813 r. został kawalerem Legii Honorowej.
LEWANDOWSKI KAJETAN – syn Ignacego i Barbary, ur. 1788 r. w m. Dunajowcu, w bracławskiem, wstąpił 1809 r. do 15 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem w 4 pułku jazdy, następnie powróciwszy z niewoli, został 1815 r. przeznaczony do 2 pułku ułanów i w 1820 r. postąpił na porucznika, a 1830 r. na kapitana do 4 pułku strzelców konnych. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi pod Tarnopolem, Wieniawką, Chorostkowem i Zaleszczykami, 1812 r. w Rosyi pod Mirem, Romanowem, Pankratowicami i Borysowem, a 1813 r. w Niemczech, i za kampanię 1812 r. ozdobiony krzyżem srebrnym Virtuti Militari.
LEWANDOWSKI MICHAŁ – syn Błażeja i Katarzyny Jankowskiej, ur. 1790 r. we wsi Dąbrowie, w pow. kaliskim, postąpił 1807 r. na służbę do 1 pułku ułanów gwardii francuzkiej i był z cesarzem Napoleonem na wyspie Elbie; po powrocie do kraju wstąpił do szwadronu ułanów gwardii i w 1817 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika. Odbył kampanie: 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech, a 1814 r. we Francyi, za co został ozdobiony krzyżem srebrnym kawalerskim Legii Honorowej.
LEWARTOWSKI NIKODEM – syn Michała Mateusza i Dominiki – Kornelii z Niwickich, w wojsku Polskiem, zginął nad Berezyną 1812 r..
LEWARTOWSKI ONUFRY – syn Kazimierza i Justyny z Czermińskich, major wojsk francuzkich i polskich, kawaler Legii Honorowej, zabity przez własnego sługę 1824 r..
LEWARTOWSKI PAWEŁ – syn Franciszka i Tekli Piekarskiej, ur. 1790 r., kapitan wojsk polskich, zginął pod Lipskiem 1813 r..
LEWARTOWSKI JERZY – syn Franciszka i Tekli Piekarskiej, ur. 1785 r. w Sączu, w Galicyi, wszedł 1806 r. do pułku gwardii francuzkiej i w 1808 r. został podporucznikiem w 2 pułku legii nadwiślańskiej; porucznik 1811 r., kapitan 1812 r. w tymże pułku, w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku strzelców pieszych i 1817 r. przeniesiony do korpusu żandarmerii, w 1850 r. wyszedł do dymisyi w randze majora. Odbył kampanie: 1807 r. w Prusach pod Tylżą, 1808 i 1811 r. w Hiszpanii i znajdował się pod Madrytem, Tudelą, Saragossą i Walencyą, a w 1812 r. w Rosyi w oblężeniu Bobrujska, w 1813 r. walczył przeciw sprzymierzonym pod Dreznem i Peterswald; otrzymał tytuł baronowski 1824 r., żonaty 1v. 1820 r. z Józefą Rathówną, a 2v z Szumską, z której: Franciszek, Sylwester, Sabina – Marya.
LEWICKI SZYMON – syn Marcina i Maryanny z Oczkowskich, ur. 1789 r. we wsi Pohoryła, w wojew. wołyńskiem, wszedł 1809 r. do 13 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; porucznik 1820 r. w 1 pułku ułanów, awansował 1830 r. na kapitana do 4 pułku ułanów. Odbył kampanię 1813 r. przeciw sprzymierzonym i był w bitwach pod Dreznem, Mayssen, Torgau, Pirnau, Plaum i Neudorf.
LEWIŃSKI WINCENTY – syn Marcina i Heleny z Sarneckich, ur. 1785 r. we wsi Gintowszczyznie, w wileńskiem, 1812 r. wszedł do 17 pułku jazdy litewskiej i 1831 r. został podporucznikiem w 2 pułku mazurów, a ostatnio był porucznikiem.
LEWIŃSKI BAZYLI – syn Antoniego i Emilii, ur. 1791 r., we wsi Buczynie, w cyrkule Samborskim, wstąpił 1809 r. do 15 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; w 1813 r. przeszedł do 6 pułku jazdy, 1814 r. do pułku Krakusów, 1815 r. był w pułku 2 ułanów i tu 1819 r. awansował na porucznika, a 1829 r. na kapitana. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi, za co ozdobiony krzyżem złoty polskim i krzyżem Legii Honorowej. W 1831 r. za szczególne odznaczenie się w boju, w marcu postąpił na majora, a w lipcu tegoż roku na podpułkownika.
LEWIŃSKI JAKÓB – syn Józefa, ur. 1792 r. w Warszawie, jako kadet 1808 r. postąpił na podporucznika do sztabu głównego wojsk Księstwa Warszawskiego, 1809 r. został porucznikiem, a 1811 r. kapitan; kapitan – adiunkt sztabu głównego 1815 r., w 1818 r. awansował na majora, a 1824 r. na podpułkownika i w 1826 r. został przeznaczony na szefa jazdy. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. przeciw Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym, za co został ozdobiony krzyżem srebrnym Legii Honorowej i krzyżem złotym orderu wojskowego polskiego; pułkownik wojsk polskich 1831 r., mąż zacny i nieposzlakowanej prawości, w 1862 r. był członkiem Rady Stanu i um. 1867 r. w Warszawie.
LEWIŃSKI JÓZEF – syn Michała i Katarzyny z Żartnickich, ur. 1781 r. we wsi Boguchwale, w cyrkule rzeszowskim, wstąpił 1809 r. do 1 pułku strzelców konnych i w 1815 r. został urzędnikiem klasy III lazaretu wojskowego i w 1817 r. był przeniesiony na pisarza do dyrekcji inżynierów placu m. Warszawy.
LEWIŃSKI MICHAŁ – syn Józefa i Eufrozyny Laskiej, ur. 1792 r. w Warszawie, w 1808 r. wszedł do kadetów artylerii i 1810 r. został podporucznikiem, 1811 r. porucznikiem II klasy artylerii pieszej, a 1812 r. porucznikiem I klasy; kapitan – adiutant polowy 1813 r., w 1827 r. wyszedł do dymisyi w stopniu majora i został dyrektorem zarządu komunikacyj lądowych i wodnych; w 1824 r. otrzymał nobilitację wraz z synowcem Ludwikiem, a będąc radcą stanu, został zatwierdzonym w szlachectwie w Królestwie 1847 r..
LEWKOWICZ SYKSTUS – doktór medycyny i chirurgii, w wojsku Polskiem 1809 r. profesor na Uniwersytecie krakowskim 1819 – 1829 r., um. 1838 r..
LEWKOWICZ FELIKS – podporucznik wojsk polskich 1813 r., następnie urzędnik Komisyi wojew. sandomierskiego, został 1831 r. prezydentem m. Radomia i otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1837 r. z racyi orderu św. Stanisława, jego syn Michał wylegitymowany w Królestwie 1846 r..
LEWKOWICZ KSAWERY – syn Stanisława i Maryanny, ur. 1796 r. w Paryżu, wszedł 1812 r. jako urzędnik zdrowia klasy III do 17 pułku jazdy, i w 1815 r. został przeznaczony na podlekarza do 8 pułku piechoty liniowej i tegoż roku wyszedł do dymisyi.
LEX JÓZEF – syn Józefa i Krystyny, ur. 1794 r. w Warszawie, wszedł 1812 r. na służbę z korpusu kadetów warszawskich na podporucznika – elewa do szkoły aplikacyjnej artylerii i inżynierów i w 1813 r. postąpił na porucznika II klasy do korpusu inżynierów, a w 1815 r. uznany przez komitet wojskowy porucznikiem I klasy w tymże korpusie i w 1818 r. awansował na kapitana do sztabu kwatermistrzostwa generalnego wojska. Odbył kampanie, 1812 r. w Polsce, 1813 r. w Niemczech i znajdował się w bitwach pod Gabel, Lőwenburg, Goldberg i Lipskiem; w 1813 r. otrzymał krzyż złoty wojskowy, a w 1819 r. order św. Anny klasy III; w 1832 r. otrzymał dymisję i został mianowany referentem Dyrekcyi generalnej towarzystwa ogniowego, a w 1836 r. zamianowany rysownikiem głównej Heroldyi Królestwa Polskiego, z zasady rangi i orderów otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie 1837 r.; um. 1866 r. w Warszawie; pozostawił z żony Teresy córkę Maryę.
LĘDZIANOWSKI WOJCIECH – syn Kazimierza i Maryanny z Pieniążków, ur. 1790 r. we wsi Złakowie, w pow. gostyńskim, wstąpił 1807 r. do 6 pułku piechoty i w1820 r. został podporucznikiem, a w 1828 r. przeniesiony do korpusu weteranów, otrzymał w 1838 r. przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia oficerskiego.
L’HODIESNIERE DE JULIUSZ PROSPER BERNARD – ur. 1785 r. w Normandyi, wszedł 1810 r. do 7 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. przeniesiony został na podsekretarza do Dyrekcyi generalnej popisów wojska, a w 1812 r. przeszedł jako porucznik – komendant kompanii do 16 batalionu pociągów francuzkich; ostatnio był kapitanem 7 pułku ułanów i wyszedł do dymisyi 1825 r.; z żony Magdaleny – Eleonory z Gmehlingów miał synów: Władysława – Ambrożego, Edmunda – Romualda i Juliusza – Michała – Józefata.
LIBERACKI (LIBERADZKI) JÓZEF – syn Antoniego i Agnieszki, ur. 1794 r. we wsi Ostapowie, w pow. gostyńskim, wstąpił 1806 r. do 3 pułku piechoty i w 1812 r. został adiutantem podoficerem, a w 1817 r. wyszedł do dymisyi jako kawaler Legii Honorowej i w 1831 r. został podporucznikiem 19 pułku piechoty.
LIBICKI JAKÓB – syn Antoniego i Agnieszki, ur. 1788 r. w Nowej Wsi, w pow. żytomierskim, wszedł 1809 r. do 12 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a będąc przeznaczonym 1815 r. do 1 pułku strzelców konnych, wyszedł 1819 r. do dymisyi w stopniu podporucznika; odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi i był w bitwach pod Tarnopolem i Wieniawką, w 1812 r. w Rosyi, pod Mirem, Romanowem, Smoleńskiem, Możajskiem, Kaługą, Czerykowem i Medyną, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi, za co otrzymał Krzyż złoty polski.
LIBISZOWSKI ANTONI – syn Marcina i Anny Dunin – Karwickiej, ur. 1786 r. w Libiszewie, dziedzic dóbr Kierzków, Cerkiew i Złotopolice, które 1807 r. sprzedał Cieciszewski mu, i dóbr Jeleniowa, w pow. opatowskim, które nabył 1821 r. od Franciszki z Małachowskich Karwickiej, kapitan w pułku 13 jazdu huzarów 1811 r., kawaler Legii Honorowej 1812 r., marszałek sejmiku pow. opatowskiego 1824 r. i poseł z tegoż powiatu 1830 r., w 1831 r. został dowódcą pułku 50 dymowej wojew. sandomierskiego, otrzymał polecenie zebrania siły zbrojnej i wymarszu do Warszawy 1831 r.; wylegitymowany w Królestwie 1837 r. jako Prandota de Perstein z Libiszowa; kawaler orderu Krzyża złotego, był dwa razy żonaty, z 1 żoną Heleną Colonna – Walewską bezpotomny, z 2 żony Anicety Górskiej pozostawił córki: Maryę, Anielę, Justynę, Helenę, Anicetę i dwóch synów Antoniego i Jana.
LIGĘZA ANTONI – syn Szczepana i Maryanny Tycz, ur. 1789 r. w Piastowie, w pow. radomskim, wstąpił 1811 r. do 1 pułku strzelców konnych i w 1820 r. został podporucznikiem w 1 pułku piechoty liniowej, a w 1825 r. był przeniesiony do administracji Komisyi rządowej wojny; odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi i był w bitwach pod Grodnem, Mirem i Romanowem i w tej bitwie dostał się do niewoli, będąc rannym w piersi.
LINKIEWICZ PAWEŁ PIOTR – syn Jana i Wiktoryi, ur. 1727 r. w Dąbroszynie, w pow. konińskim. wstąpił 1790 r. do 2 brygady kawaleryi wojska polskiego; następnie przeszedł do wojska francuzkiego i tam z podporucznika został porucznikiem i kapitanem. Major wojsk polskich w 7 pułku ułanów 1809 r., przeznaczony 1815 r. do 3 pułku piechoty liniowej, awansował 1816 r. na podpułkownika w 2 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie: 1792 r. przeciw Austryi, 1796 r. przeciw Rosyi, 1805 r. we Włoszech przeciw Austryi, 1806 r. przeciw Prusom, a w 1809 – 1810 i 1811 r. w Hiszpanii; w 1808 r. ozdobiony krzyżem Legii Honorowej i 1811 r. krzyżem kawalerskim polskim.
LINKOWSKI JÓZEF – syn Władysława i Justyny z Kwiatkowskich, ur. 1779 r. we wsi Zawieprzyce, w pow. lubelskim, wstąpił 1800 r. do wojska austriackiego, do pułku artylerii, i w 1815 r. wcielony został w stopniu podoficera so kompanii 2 pozycyjnej artylerii pieszej, a 1819 r. przeniesiony jako podoficer klasy II do kompanii 1 artylerii garnizonowej i w 1825 r. postąpił na sierżanta klasy I. Odbył kampanie: 1804 przeciw Francyi, 1806 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi pod Raszynem, Sandomierzem i Zamościem, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym w oblężeniu twierdzy Torunia, gdzie po kapitulacji dostał się do niewoli rosyjskiej.
LINOWSKI IGNACY – dymisjonowany kapitan 6 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego, w 1831 r. major 2 pułku Krakusów, dostał się do niewoli i był zesłany do gub. wiatskiej.
LINOWSKI KACPER – Kacper Linowski syn Jana I Magdaleny, ur. w 1792 r. we wsi Zdanowicach w pow. kieleckim. Wszedł w 1809 r. do 8 pułku piechoty Ks. Warszawskiego, podporucznik 17 pułku piechoty, porucznik w 18 pułku piechoty, w 1813 roku został kapitanem w tymże pułku, a w 1815r. przeznaczony został do 8 pułku piechoty liniowej, w 1816 roku zaliczony został do rezerwy i w 1817 r. otrzymał dymisję. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem , Możajskiem, Czerykowem i Kaługą, za co otrzymał krzyż Legii Honorowej.
LINSENBARTH ALEKSANDER – syn Michała i Heleny z Mariewiczów, ur. 1790 r. w Starej Sieniawie, na Wołyniu, wstąpił 1809 r. jako kadet szkoły wojskowej w korpusie inżynierów Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. postąpił na podporucznika, w 1812 r. na porucznika z odkomenderowaniem do 32 dywizyi wojska francuzkiego; 1815 r. umieszczony w korpusie wojska polskiego, 1818 r. postąpił na kapitana II klasy, 1822 r. na kapitana I klasy, a w 1829 r. awansował na podpułkownika. Aleksander w 1831 r. był pułkownikiem inżynieryi i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari; referent techniczny dyrekcji ubezpieczeń, ostatnio inspektor objazdowy, otrzymał 1844 r. przyznanie praw nowego szlachectwa, a w 1848 r. nadany został herbem powyższym. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Kobryniem, Jabelinem, Łupiennicą, Świsłoczą i Wołkowyskiem, w 1813 r. przeciw sprzymierzonym – pod Kaliszem, Lűtzen, Bautzen, Dreznem, Cenwaldem, Lipskiem i Feyburgiem, i w nagrodę męstwa otrzymał Legię Honorową, order św. Włodzimierza IV klasy i św. Stanisława III klasy, a w 1830 r. znak honorowy za lat XV. Umarł 1861 r. w Warszawie pozostawiwszy syna i córkę.
LIPIEŃSKI TEODOR – syn Kazimierza i Ewy, urodzony 1789 r. w Warszawie, wszedł 1809 r. do 14 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a wcielony 1814 r. do batalionu wzorowego grenadierów, został 1819 r. podporucznikiem w batalionie weteranów czynnych i w 1825 r. przeszedł do korpusu inwalidów i weteranów. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Bobrujskiem i Borysowem, 1813 r. w Niemczech pod Lipskiem, 1814 r. we Francyi pod Soissons i Arcis. Otrzymał 1837 r. przyznanie praw nowego szlachectwa z zasady stopnia oficerskiego, a synowie jego: Antoni, Onufry i Franciszek oraz córka Zuzanna urodzeni z Magdaleny Juszyńskiej, wylegitymowali się w Królestwie 1842 r..
LIPIŃSKI JAN – syn Grzegorza, ur. 1785 r. we wsi Górnym, w Sandomierskiem, postąpił 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem; porucznik 1811 r., kapitan 1812 r., przeniesiony 1815 r. do 5 pułku piechoty liniowej, awansował 1815 r. na majora i w 1830 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podpułkownika. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi pod Raszynem, Grochowem i Jedlińskiem, 1812 r. w Rosyi pod Łachwami i pod Mirem, gdzie wzięty do niewoli 2 lata w niej przebywał.
LIPIŃSKI JÓZEF – syn Marcina i Salomei Rykaczewskiej, ur. 1779 r. w Lipnie, oficer wojsk polskich, odbył kampanię 1809 r., a następnie jako jeniec rosyjski, umarł w niewoli.
LIPIŃSKI JAN – syn Marcina i Salomei Rykaczewskiej , ur. 1780 r., dziedzic dóbr Lipny, Przyłuski i Zabłocie, fizylier 11 pułku piechoty wojsk polskich, był 1812 r. w niewoli rosyjskiej; po powrocie do kraju , zaślubił 1812 r. Zofię Gnoińską. Mieli trzech synów: Józefa, Jana i Mateusza Michała. Jan osiadł w Warszawie i tu umarł 1849 r..
LIPIŃSKI JAN – ur. 1793 r. we wsi Iwańczyk, gub. podolskiej, wstąpił jako adiutant podoficer do eklerów, a w 1815 r. jako podchorąży umieszczony w 8 pułku liniowej piechoty, został podporucznikiem z przeznaczeniem na adiutanta polowego przy generale Krasińskim i w 1816 r. wyszedł do dymisyi.
LIPIŃSKI STANISŁAW – syn Józefa i Franciszki, ur. 1787 r. w Maznikach, w pow. kamienieckim, postąpił 1812 r. na służbę do 18 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1831 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.


Ostatnio edytowano 5 maja 2012, o 09:04 przez desaix, łącznie edytowano 1 raz

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 25 kwi 2012, o 21:41 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
LIPKA WALENTY – syn Dyonizego i Ewy, ur. 1770 r. we wsi Wierzbice, w siedleckiem, wszdł 1792 r. do artylerii pieszej legii włoskiej i 1798 r. mianowany porucznikiem w tejże legii, a 1815 r. został przeznaczony w tymże stopniu do 3 pułku piechoty liniowej i 1818 r. przeszedł do korpusu weteranów. Od 1793 r. 1800 r. odbywał wszystkie kampanie: we Włoszech, Hiszpanii i na wyspie St. Domingo.
LIPNICKI KAROL – syn Michała i Jadwigi, ur. 1770 r. w Krakowie, postąpił 1809 r. na urzędnika zdrowia klasy 2 do 15 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, i w 1815 r. został umieszczony w kompanii 1 lekkiej artylerii pieszej, a w 1817 r. był przeniesiony do korpusu weteranów; odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i nad Berezyną, gdzie wzięty był do niewoli.
LIPNICKI MARCYAN – syn Jana i Aleksandry Pretficzówny, ur. 1779 r. we wsi Przytocznicy, pow. ostrzeszowski, wszedł w 1797 r. do legionu francuzkiego i w 1806 r został porucznikiem 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1814 r. kapitanem w tymże pułku; 1815 r. przeznaczony do 7 pułku piechoty liniowej, otrzymał 1817 r. dymisję w stopniu majora. Marcyan w 1825 r. powrócił do służby w stopniu kapitana na reformie i w 1831 r. był komendantem placu m. Wodzisławia, w Krakowskiem; odbył kampanie 1797 r. we Włoszech, 1807 r. przeciw Prusom i w 1812 r. w Rosyi. W 1808 r. ozdobiony krzyżem złotym orderu wojskowego polskiego, a 1812 r. kawalerskim krzyżem.
LIPOWSKI WOJCIECH – JERZY – syn Antoniego i Maryanny Kępińskiej, ur. 1772 r. w m. Rogowie, w Krakowskiem, wszedł 1790 r. do pułku wielkiej buławy i w 1794 r. został podporucznikiem, 1797 r. porucznikiem i przeniesiony do 1 pułku legii włoskiej; kapitan w 1 pułku legii nadwiślańskiej 1807 r., przeznaczony na audytora do 3 pułku piechoty liniowej, w 1825 r. postąpił na audytora dywizyi ułanów. Odbył kampanie: 1793 przeciw Rosyi, 1797 r. przeciw Austryi. 1806 r. przeciw Neapolitańczykom, 1808 r. w Hiszpanii i w 1809 r. otrzymał krzyż Legii Honorowej, a 1812 r. był mianowanym kawalerem francuzkim z dotacją 1000 franków.
LIPSKI FELIKS – syn Wincentego i Anny Lenarskiej, ur. 1797 r. we wsi Słomnikach, w Krakowskiem, wszedł 1813 r. do pułku 12 piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. został podporucznikiem, 1825 r. porucznikiem, a w 1831 r. kapitanem i w tymże roku awansował na majora, otrzymawszy krzyż złoty Virtuti Militari.
LIPSKI RAFAŁ – syn Michał i Ludwiki Siekierskiej, ur. 1783 r. w Bogusławicach, w kaliskim, wstąpił 1807 r. do pułku gwardii konnej, a przeniesiony 1822 r. do batalionu 3 pociągu 2 polowy 4 kompanii, awansował 1823 r. na podporucznika z przeznaczeniem do korpusu weteranów kompanii 3. Odbył kampanie: 1808 i 1809 r. w Hiszpanii, 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi, za co otrzymał krzyż Legii Honorowej i dotację 500 franków rocznie.
LIPSKI TADEUSZ – syn Antoniego i Heleny, ur. 1794 r. we wsi Łysa Góra, w Galicyi, wszedł 1813 r. do gwardii cesarskiej i 1814 r. postąpił na podporucznika, a w 1815 r. przeznaczony do 8 pułku piechoty liniowej, został 1821 r. porucznikiem i w 1828 r. wyszedł do dymisyi w stopniu kapitana; w 1830 r. wstąpił do wojska i 1831 r. został majorem. Odbył kampanie, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi.
LIPSKI HIPOLIT – syn Walentego i Maryanny, ur. 1790 r. we wsi Siecku, na Wołyniu, postąpił 1809 r. do 16 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. awansował na podporucznika; umieszczony 1815 r. w 3 pułku strzelców konnych, wyszedł 1817 r. do dymisyi. Odbył kampanie 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Saksonii.
LISICKI ROMAN KAZIMIERZ – syn Anastazego i Eleonory z Wolskich, ur. 1786 r. we wsi Gościeradowie, w Krakowskiem, wszedł 1809 r. do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem w tymże pułku; przeniesiony 1813 r. w stopniu porucznika do batalionu gwardii konnej pułku eklerów, a w 1815 r. przeznaczony do 1 pułku ułanów, w 1823 r. awansował na kapitana w 1 pułku ułanów. Odbył kampanie: 1809 r. pod Raszynem, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech, za co ozdobiony został krzyżem srebrnym polskim. Lisicki za odznaczenie się w boju rozkazem dziennym postąpił na majora.
LISICKI FRANCISZEK – syn Maurycego i Maryanny Jelińskiej, ur. 1803 r. w Białgonie, w Kieleckiem, postąpił 1812 r. do 3 pułku piechoty liniowej i w 1830 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. porucznikiem w 14 pułku piechoty i wkrótce awansował na kapitana, otrzymawszy krzyż złoty Virtuti Militari.
LISIECKI SZYMON – syn Stanisława i Małgorzaty, ur. 1788 r. we wsi Łazach, wstąpił 1812 r. do 1 pułku jazdy; opuściwszy wojsko, postąpił 1813 r. do drukarni Komisyi Rządowej Wojny i w 1820 r. został inspektorem tej drukarni. Odbył kampanie, 1812 i 1813 r., pod Rmanowem, Smoleńskiem, Jelnią, Orszą i Lipskiem.
LISOWIECKI BENEDYKT ANTONI – syn Józefa i Justyny z Ludomskich, ur. 1783 r. we wsi Niegłowicach, w sanockiem, postąpił 1803 r. jako kadet do wojska austriackiego pułku piechoty, a w 1809 r. jako kadet przeszedł do 6 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1827 r. został porucznikiem w korpusie inwalidów i weteranów. Odbył kampanie, 1809 r. w Galicyi i 1812 r. w Rosyi pod Witebskiem, Smoleńskiem, Moskwą i Kaługą.
LISOWIECKI JÓZEF – syn Józefa i Justyny, ur. 1785 r. w m. Tarnogrodzie, w Lubelskiem, wstąpił 1809 r. jako urzędnik zdrowia w szpitalu w Krakowie, a 1811 r. został przeniesiony do szpitala w twierdzy Zamościu; umieszczony 1815 r. jako sztabs – lekarz w 7 pułku piechoty liniowej, tegoż roku przeniesiony na sekretarza wydziału lekarskiego w Komisyi Rządowej Wojny, i w 1818 r. został lekarzem dywizyjnym w dywizyi ułanów. Odbył kampanie, 1812 i 1813 r.. Umarł w 1828 r..
LISOWSKI JÓZEF – syn Franciszka i Elżbiety z Lęckich, ur. 1793 r. we wsi Zdrowcu, w Galicyi, postąpił 1809 r. do 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podchorążym w 1 pułku ułanów, a w 1816 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika; odbył kampanie, 1812 w Rosyi – pod Mirem i Możajskiem, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym.
LISOWSKI MICHAŁ – syn Tadeusza i Józefy, ur. 1790 r. w Warszawie, wszedł 1807 r. do 4 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, a 1815 r. został przeniesiony do 1 pułku strzelców i w 1816 r. otrzymał dymisję; odbył kampanie: 1807 przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. w Rosyi. W 1831 r. jako porucznik jazdy sandomierskiej otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
LISOWSKI STANISŁAW – syn Józefa i Agnieszki, ur. 1792 r. we wsi Sozań, w samborskiem, wszedł 1809 r. do 11 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem w 1 pułku strzelców konnych, a w 1818 r. wyszedł do dymisyi; odbył kampanie, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Saksonii, za co otrzymał krzyż srebrny polski.
LITWIŃSKI MICHAŁ – syn Jakóba i Tekli, ur. 1794 r. we wsi Łące, w Galicyi, wszedł na służbę 1811 r. do 4 pułku szaserów Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych, został 1816 r. pisarzem płatnikiem i w 1818 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi pod Smolęńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Medyną, Wiaźmą i Borysowem. W 1831 r. Michał ponownie wstąpił do wojska jako podporucznik 2 pułku jazdy kaliskiej. (str.133)
LITYŃSKI KONSTANTY – syn Józefa i Franciszki Iwańskiej, ur. 1779 r. w Batyatycach w Lubelskiem, wstąpił 1801 r. do wojska austriackiego, a następnie 1809 r. przeszedł do wojska polskiego i tegoż roku został podporucznikiem w 8 pułku jazdy; porucznik 1813 r., przeznaczony 1815 r. do pułku 1 strzelców konnych, awansował 1822 r. na kapitana. Odbył kampanie: 1809 r. w Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi.
LUBAŃSKI WIKTOR – syn Michała i Maryanny, ur. 1785 r. we wsi Albrychtowie, w Mińskiem, wstąpił 1809 r. do 1 pułku gwardii konnej i w 1811 r. został podporucznikiem, a w 1813 r. porucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku ułanów, wyszedł 1818 r. do dymisyi w stopniu kapitana, a 1831 r. był majorem 13 pułku ułanów. Odbył kampanie: 1808 r. w Hiszpanii pod Somosierrą, Burgos, Madrytem, Bonawenta i Santa Crux, 1809 r. w Austryi pod Wagram; 1810 i 1811 w Hiszpanii pod Almeidą i Rodrigo; 1812 r. w Rosyi pod Witebskiem, Smoleńskiem, Moskwą, Jarosławcem, Kaługą i nad Berezyną; 1813 r. w Saksonii pod Lűtzen, Bautzen, Dreznem, Lipskiem i Hanau i 1814 r. we Francyi; za zasługi otrzymał krzyż Legii Honorowej i krzyż złoty Virtuti Militari.
LUBAŃSKI PAWEŁ – syn Stanisława i Maryanny z Brzezińskich, ur. 1788 r. w Bobrownikach, wstąpił 1807 r. do 1 pułku strzelców pieszych i w 1812 r. został podporucznikiem, a 1813 r. porucznikiem w tymże pułku; w 1813 r. przeszedł do 1 pułku piechoty, a 1818 r. do 8 pułku piechoty liniowej i w 1821 r. awansował na kapitana. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i nad Berezyną, a 1813 r. w Saksonii.
LUBELSKI FILIP – syn Joachima i Zofii z Zrembów, ur. 1787 r. w Zamościu, wszedł 1811 r. jako sztabs – lekarz do sztabu głównego Księstwa Warszawskiego, a 1815 r. przeznaczony do 1 pułku strzelców konnych, został 1821 r. przeniesiony do lazaretu głównego. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Kobryniem i Włodawą, 1813 r. w Saksonii pod Gabel, Lebau, Penig i Lipskiem, za co otrzymał krzyż srebrny Legii Honorowej; był żonaty z Wilhelminą Frankensteinową.
LUBLICKI ANTONI – syn Józefa i Wiktoryi z Gawrońskich, ur. 1793 r. w Tuliszowie, w olkuskiem, wstąpił 1809 r. do pułku 15 piechoty Księstwa Warszawskiego, został tegoż roku podporucznikiem; w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku strzelców pieszych, awansował 1816 r. na porucznika i w 1821 r. wyszedł do dymisyi z prawem noszenia munduru. Odbył kampanie, 1812 r. w Rosyi pod Borysowem i Wilnem, 1813 r. przeciw sprzymierzonym w oblężeniu twierdzy Modlina.
LUBOMIRSKI MARCELI – syn Michała i Magdaleny hr. Raczyńskiej, poległ w walce z Austryjakami pod Sandomierzem 1809r. Rodzeństwo: Teresa, Edward, Kazimierz.
LUBOWIECKI WAWRZYNIEC – syn Mateusza i Anny Bielskiej, ur. 1788 r. we wsi Kościelna Wieś, na Kujawach, wstąpił 1806 r. do 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1825 r. został umieszczony w batalionie weteranów czynnych; odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi pod Rawą i Pilicą, a 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, Możajskiem i Kaługą.
LUBOWIECKI IGNACY – w 1806 r. wszedł do wojska Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. został kapitanem, a 1809 r. szefem szwadronu; z decyzji komitetu wojskowego podpułkownik 1814 r., rozkazem dziennym z tegoż roku przeznaczony na podszefa sztabu dywizyi strzelców konnych, w 1815 r. otrzymał urlop nieograniczony. Odbył kampanie: 1807 przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. przeciw Rosyi i w nagrodę zasług został ozdobiony krzyżem kawalerskim wojska polskiego.
LUGA KACPER – syn Jana i Karoliny z Fiszerów, ur. w m. Opolu 1796 r., wstąpił w1809 r. do 16 pułku piechoty i w 1820 r. został podporucznikiem, a w 1821 r. był przeniesiony do 4 pułku strzelców pieszych; odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyii i był w bitwach pod Mirem, Smoleńskiem, Możajskiem, Czernihowem, Tułą, Wiaźmą i Krasnem.
LŰHE LEOPOLD – syn Leopolda i Joanny, ur. 1788 r. w Berlinie, wszedł 1794 r. jako podlekarz do wojska pruskiego batalionu fizylierów i 1801 r. przeniesiony do pułku kirasjerów; w 1805 r. mianowany lekarzem batalionowym, w 1807 r. przeszedł jako lekarz batalionowy do 6 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego, a w 1808 r. postąpił na sztabs – lekarza; po powrocie z niewoli rosyjskiej 1815 r. umieszczony w 2 pułku strzelców pieszych, a 1818 r. przeniesiony do batalionu saperów, awansował 1819 r. na lekarza dywizyi strzelców konnych. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi pod Sandomierzem, 1812 r. przeciw Rosyi pod Smoleńskiem, Możajskiem i nad Berezyną. Otrzymał w 1820 r. order św. Stanisława IV klasy, a 1828 r. order św. Włodzimierza IV klasy i w 1830 r. znak honorowy za XX lat służby oficerskiej i przyznano mu prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1848r.. Żonaty z Karoliną z Junglingów pozostawił córkę Cecylię Wandę i syna Aleksandra.
LUX (LUKS) KAZIMIERZ – syn Michał i Emilii, ur. 1780 r. w Warszawie, wstąpił 1796 r. jako fury er do legionów polskich we Włoszech, i w 1800 r. został podporucznikiem; porucznik 1802 r., kapitan 1809 r., awansował 1812 r. na majora i służył w 16 i 17 pułkach piechoty. Odbył kampanie do 1801 r. we Włoszech, 1802 r. w Ameryce, a w 1807 r. powróciwszy do kraju, wszedł w szeregi Księstwa Warszawskiego i walczył 1809 r. przeciw Austryjakom, a 1812 r. odbył wyprawę jako szef batalionu i ozdobiony został krzyżem wojskowym złotym; wyszedł do dymisyi 1820 r.. W 1821 r. wszedł do służby cywilnej jako komisarz obwodu płockiego, a następnie przeniesiony do obwodu przasnyskiego, gdzie odznaczył się jako czynny i gorliwy urzędnik. Umarł 1846 r. w Warszawie.
LULEWICZ ADAM – syn Jerzego i Józefy, ur. 1787 r. we wsi Justanowie, w pow. sejneńskim, wszedł 1812 r. jako porucznik do pułku 22 piechoty Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeznaczony do pułku 3 strzelców pieszych, wyszedł 1818 r. do dymisyi w stopniu kapitana.
LULEWICZ IGNACY – syn Jerzego i Józefy, ur. 1792 r. w Warszawie, wstąpił 1812 r. do 22 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. jako adiutant polowy przy generale brygady Falkowskim w sztabie dywizyi 2 piechoty, postąpił 1816 r. na porucznika, a w 1821 r przeznaczony do 4 pułku strzelców pieszych, otrzymał dymisję 1822 r. dla interesów familijnych. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwie pod Kojdanowem. (
LUTOMSKI BARTŁOMIEJ – syn Antoniego i Ludwiki, ur. 1790 r. we wsi Woli. W Poznańskiem, wszedł 1808 r. do 10 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; umieszczony 1815 r. w 5 pułku piechoty liniowej, postąpił 1816 r. na porucznika, a w 1818 r. otrzymał dymisję. W 1831 r. był majorem 14 pułku piechoty; odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i1813 r. w oblężeniu Gdańska.
LUTOMSKI MELCHIOR – syn Antoniego i Magdaleny Biskupskiej, ur. 1799 r. we wsi Szydłowie, w pow. powidzkim, wszedł 1811 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1817 r. awansował na podporucznika w 1 pułku strzelców pieszych, a 1819 r. został porucznikiem; odbył kampanie 1812 r. w Rosyi, 1813 r. przeciw sprzymierzonym. Umarł 1824 r. w Płocku.
LUTOSTAŃSKI JÓZEF IGNACY – syn Pawła i Maryanny Gozonowny, ur. 1793 r. we wsi Czuryła, w pow. siedleckim, wszedł 1812 r. do pułku Krakusów; umieszczony 1817 r. w 5 pułku piechoty liniowej, został 1822 r. podporucznikiem, odbył kampanię 1813 r. w Niemczech i znajdował się w bitwach pod Dreznem, Lebau, Cytau i Lipskiem.

- Ł -

ŁASZEWSKI ANTONI – major wojsk Księstwa Warszawskiego, komendant na Pradze, dziedzic dóbr Cienie. Pozostawił synów: Wojciecha, Konstantego, Michała.
ŁASZEWSKI KONSTANTY – syn Antoniego, oficer wojsk Księstwa Warszawskiego.
ŁASZEWSKI MICHAŁ – syn Antoniego, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, dziedzic dóbr Krzemieniewa w pow. łęczyckim.
ŁASZEWSKI FERDYNAND – syn Ignacego i Barbary Pinińskiej, podporucznik w legionach, pułkownik generalny sztabu wojsk polskich 1830 r., który nie chcąc brać udziału w powstaniu 1831 r. przeszedł do wojska rosyjskiego jako generał – major i wylegitymowany w Królestwie 1845 r..
ŁĄCKI MELCHIOR – syn Józefa i Jadwigi – Nepomucenny Pawłowskiej, rotmistrz kawaleryi narodowej, kawaler orderu św. Stanisława, nabył w 1793 r. dobra Kuflew, a po rozbiorze kraju został pułkownikiem wojsk polskich 1805 r. Pozostawił z niewiadomej żony syna Antoniego. Umarł w 1823 r..
ŁĄCKI FRANCISZEK – syn Wojciecha i Salomei Zarzyckiej, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego 1813 r., otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia oficerskiego 1838 r..
ŁĄCZYŃSKI AUGUSTYN – syn Józefa i Róży z Kobylnickich, ur. 1776 r. w Kutkorzu, generał adiutant królewski, pułkownik 3 pułku ułanów 1809 r., generał brygady wojsk Księstwa Warszawskiego 1812 r. i kawaler orderu Virtuti Militari, zaślubił 1804 r. Henryetę Zabielską zostawił syna Józefa – Henryka - Aleksandra.
ŁĘTOWSKI JAN – syn Aleksandra i Maryanny Dunin – Wąsowiczównej, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, bezdzietny, młodo zmarły.
ŁĘTOWSKI FELIKS – syn Aleksandra i Maryanny Dunin – Wąsowiczównej, był w wojsku Księstwa Warszawskiego, a wzięty do niewoli zesłany był na Kaukaz.
ŁETOWSKI IGNACY – syn Franciszka i Teresy Balickiej, kapitan wojsk polskich, ciężko ranny pod Smoleńskiem 1812 r., ożeniony z Honoratą Bzowską.
ŁĘTOWSKI LUDWIK - syn Franciszka i Teresy Balickiej, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego i adiutant ks. Józefa Poniatowskiego, w 1816 r. został księdzem.


Ostatnio edytowano 26 kwi 2012, o 12:40 przez desaix, łącznie edytowano 1 raz

Góra
 Zobacz profil  
 
PostNapisane: 26 kwi 2012, o 12:38 
Offline
Général de brigade
Général de brigade
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 9 lut 2010, o 21:07
Posty: 1269
TOM 10

ŁUBIEŃSKI TOMASZ – syn Feliksa i Tekli Balińskiej, generał brygady wojsk polskich 1814 r., generał dywizyi i naczelny wódz 1831 r., senator – kasztelan Królestwa Polskiego 1829 r., baron cesarstwa Francuzkiego, odznaczył się przy zdobyciu Somosierra w Hiszpanii; pozostawił z żony Konstancyi Ossolińskiej – syna Leona i córkę Adelę. Rodzeństwo: Maryia, Rozalia, Paulina, Franciszek, Piotr, Jan, Henryk, Tadeusz i Józef.
ŁUBIEŃSKI FRANCISZEK – syn Feliksa i Tekli Balińskiej , kapitan gwardii napoleońskiej, poseł na sejm, oficer Legii Honorowej, zmarł 1826 r., miał dwie żony, Annę Miłkowską i Paulinę Potocką. Z pierwszej syn Kazimierz, z drugiej syn Seweryn.
ŁUCZAŃSKI PARTENI – syn Łukasza, wzięty za jakieś przestępstwo polityczne do wojska 1809 r., umarł 1810 r., pozostawiwszy z żony Anastazyi dzieci: Maryannę, Stefana i Eliasza.

- M -

MAJEWSKI FRANCISZEK – kapitan wojsk polskich 1814 r..
MAKOMASKI DAMIAN – syn Wojciecha, chorąży wojsk koronnych 1794 r., kapitan w wojsku litewskim 1812 r., major wojsk polskich 1822 r..
MALCZEWSKI ANTONI – syn Jana i Konstancyi Błeszyńskiej, porucznik artylerii wojsk polskich, odbył kampanię 1813 r., poeta, jego utwór pod tytułem „Marya” należy do najcelniejszych w literaturze naszej; umarł 1826 r..
MALINOWSKI JAKÓB – adiutant generała Zjączka 1809 r., następnie marszałek szlachty na Wołyniu, poseł radomyślski na sejm 1831 r., emigrant we Francyi 1846 r. wraz z synami, Rudolfem, adiutantem gen. Dembińskiego i Ernestem.
MAŁACHOWSKI KAZIMIERZ – syn Stanisława i Maryanny z Kamińskich, ur. 1765 r. w Wiśniewie, na Litwie, jeden z najdzielniejszych naszych generałów ostatnich czasów, walczył w 1792 r., i w 1794 r. zdecydował bitwę pod Racławicami zabraniem artylerii nieprzyjacielskiej, gdzie był już majorem. Brał czynny udział w obronie Warszawy, a w legionach włoskich szefem batalionu i w wyprawie na Saint – Domingo, odbył zaszczytnie kampanię polską 1809 r. W 1812 r. przez jedenaście godzin zastawiał odwrót wojsk francuzkich nad Berezyną; w 1813 r. w bitwie pod Lipskiem dostał się do niewoli; po powrocie do kraju wstąpił do wojska polskiego, lecz nie mogąc pogodzić się z poglądami Wielkiego Ks. Konstantego, wyszedł do dymisyi. W 1830 r. już siedemdziesięcioletni wrócił do służby wojskowej i walczył pod Grochowem i Białołęką, gdzie mając jedną brygadę, odparł znaczne siły nieprzyjacielskie, a przy końcu powstania przez krótki czas był naczelnym wodzem armii i zmuszony był do podpisania kapitulacji Warszawy, poprzedniemi układami generała Krukowieckiego zawartej z jenerałem rosyjskim Paszkiewiczem. Zmarł 1845 r. we Francyi w Chantilly.
MAŁACHOWSKI LUDWIK – syn Antoniego i Katarzyny Działyńskiej, ochrzczony w parafii Leszno, od 1804 r. hrabia galicyjski, oficer gwardii cesarza Napoleona I za Księstwa Warszawskiego, następnie poseł na sejmy 1818 i 1826 r., radca wojew. sandomierskiego 1825 r., kasztelan Królestwa Polskiego 1828 – 1831 r. dziedzic dóbr Białczów, Niekłań, Czyżówka i In., z żony Ludwiki Komar maił trzy córki. Hortensyę, Stefanię i Taidę. Rodzeństwo: Maryanna, Konstancya, Józef, Onufry.
MARCINKIEWICZ JAN – syn Michała i Maryanny, ur. 1791 r. we wsi Błeszczanka, w Galicyi, wstąpił 1809 r. do 8 pułku jazdy wojsk Księstwa Warszawskiego, a w 1813 r. przeszedł do 4 pułku ułanów i 1823 r. został podporucznikiem w korpusie weteranów; ostatnio w 1835 r. umieszczony w komendach inwalidnych i w 1838 r., otrzymał prawa nowego szlachectwa. Odbył kampanie: 1809 r. w Galicyi; 1812 r. w Rosyi pod Mińskiem, Smoleńskiem, Możajskiem i Moskwą; 1813 r. w Niemczech pod Dreznem i Lipskiem i 1814nr. We Francyi.
MARCZEWSKI ERAZM – syn Floryana, ur. 1793 r. w Krakowie, postąpił 1809 r. do batalionu pierwszego pociągu Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został mianowany adiunktem komisarzy wojennych w administracji wojennej; asesor w Izbie Obrachunkowej, kawaler orderów św. Stanisława, św. Włodzimierza i Virtuti Militari, otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1839 r..
MARDER FRANCISZEK – syn Franciszka i Heleny Szynfeld, ur. 1790 r. w Białymstoku, wszedł 1807 r. do 5 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. odbył kampanię w Rosyi.
MARJON JAN – ur. w mieście Troyer, departamentu l’Aube, we Francyi, postąpił 1813 r. do gwardii honorowej francuzkiej; w 1821 r. wszedł jako aplikant do biura sekretariatu naczelnego wodza wojsk polskich i w 1822 r. został sekretarzem w Komisyi Rządowej Wojny. Odbył kampanie 1813 r. przeciw sprzymierzonym, a w 1814 r. we Francyi w oblężeniu twierdz y Moguncyi. Pod szef biura 1826 r. kawaler orderów św. Anny i św. Stanisława, pomocnik dyrektora kancelarii wydziałów po b. Komisyi RZĄDOWEJ Wojny 1848 r., uwolniony został od służby w randze radcy kolegialnego, w 1845 r. na zasadzie rangi i orderów otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie.
MARKIEWICZ JAKÓB – syn Jana i Jadwigi, ur. 1780 r. w Strzelinie, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, postąpił 1806 r. do artylerii pieszej i w 18019 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, Możajskiem i Borysowem a 1813 r. przebył oblężenie Modlina.
MARKIEWICZ JAN – syn Wincentego i Katarzyny, ur. 1783 r. w Brzozowie, w Galicyi, wszedł 1801 r. do wojska austriackiego, a 1809 r. zabrany do niewoli francuzkiej, zaciągnął się dobrowolnie do 4 pułku legii nadwiślańskiej; w 1815 r. umieszczony w 3 pułku strzelców konnych, został porucznikiem 1823 r. w kompanii 5 batalionu 1 pociągu. Odbył kampanie 1805 i 1809 r. przeciw Francyi, 1810 – 1812 r. w Hiszpanii, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi.
MARKIEWICZ WINCENTY – syn Józefa i Ewy z Rzepeckich, ur. 1784 r. w Cudnowie, wstąpił 1807 r. do pułku 1 gwardyi lekko – konnej i w 1812 r. został podporucznikiem, 1814 r. porucznikiem; w 1815 r. przeniesiony został do 4 pułku ułanów, a w 1816 r. przeszedł na kwatermistrza w tymże pułku. W 1822 r. wrócił do frontu i 1824 r. został kapitanem w 1 pułku ułanów, a w 1827 r. przeniesiony do korpusu weteranów. Odbył kampanie: 1808 r. W Hiszpanii, 1812 r. Wrosli pod Witebskiem, Smoleńskiem, Możajskiem, Moskwą i nad Berezyną, 1813 r. w Niemczech, a 1814 r. we Francyi, w 1813 r. otrzymał krzyż kawalerski Legii Honorowej.
MARKOWSKI KRZYSZTOF – syn Onufrego i Ludwiki Ciechońskiej, ur. 1796 r. we wsi Zyrwinach, w pow. sejneńskim, wstąpił 1812 r. do artylerii pieszej, a w 1815 r. przeniesiony do 1 pułku strzelców pieszych i tu awansował 1817 r. na podporucznika, a 1825 r. na porucznika; adiutant placu m. Warszawy 1829 r., został 1831 r. kapitanem w 5 pułku strzelców pieszych, a następnie majorem, i tegoż roku otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
MARKOWSKI ADAM – ur. 1785 r. w Markowie Wielkim, w obwodzie białostockim, postąpił 1808 r. do artylerii pieszej Księstwa Warszawskiego i w 1809 r. został podporucznikiem w 15 pułku piechoty; porucznik 1810 r., wyszedł 1812 r. dla słabości zdrowia do dymisyi i zanominowany oficjalistą 1 klasy w administracji szpitali wojskowych, a w 1815 r. przeznaczony jako dozorca magazynu komisariatu ubiorczego wojska.
MARKOWSKI ANTONI – syn Jana i Ludwiki Grabińskiej, ur. 1786 r. we wsi Rudkowie, postąpił 1809 r. do 2 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem; porucznik 1817 r., kapitan 1824 r. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, gdzie dostał się do niewoli, a za waleczność otrzymał krzyż złoty polski. Umarł 1828 r..
MARKOWSKI HIERONIM – syn Franciszka i Anny, ur. 1780 r. w Smolicach, w Białostockiem, wszedł 1809 r. do 16 pułku piechoty i 1810 r. awansował na podporucznika; porucznik 1812 r., w 1816 r. przeniesiony do rezerwy, otrzymał 1817 r. dymisję. Odbył kampanię w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i nad Berezyną.
MARKOWSKI JÓZEF – syn Jan i Ludwiki, ur. 1775 r. w Lublinie, porucznik 7 pułku piechoty wojska francuzkiego 1805 r., przeniesiony 1807 r. do 5 pułku Księstwa Warszawskiego, porucznik 1809 r., kapitan 1813 r., przeszedł 1815 r. do 1 pułku strzelców; otrzymał 1819 r. dymisję dla słabości zdrowia. Odbył kampanie: 1806 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. przeciw Rosyi, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym.
MARKOWSKI JÓZEF – syn Józefa i Anieli Zakrzewskiej, ur. 1784 r. we wsi Wierzby, w pow. zamojskim, postąpił 1809 r. do 5 pułku jazdy i w 1813 r. został podporucznikiem; porucznik 1814 r., kapitan 1821 r., pełnił obowiązki kwatermistrza. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi; otrzymał krzyż złoty polski.
MARKOWSKI JÓZEF – postąpił 1809 r. do wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem w 3 pułku piechoty; awansował 1825 r. na kapitana, a od 1835 r. był kapitanem inwalidów wojsk rosyjskich, otrzymał prawa nowego szlachectwa 1839 r..
MARKNART FRANCISZEK – syn Józefa i Apolonii, ur. 1785 r. we wsi Komorach, w warszawskiem, postąpił 1809 r. do gwardii narodowej i tegoż roku został podporucznikiem w 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1813 r. w 5 pułku piechoty, umieszczony 1816 r. w 8 pułku piechoty. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. przeciw Rosyi, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym.
MAROŃSKI KRZYSZTOF – syn Wojciecha i Rozalii Lipińskiej, ur. 1778 r. w Zasownicach, w Prusach, postąpił 1804 r. do wojska pruskiego, a w 1806 r. przeszedł do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; umieszczony 1815 r. w 2 pułku piechoty, jako podoficer otrzymał awans 1820 r. na dozorcę do korpusu kadetów w Kaliszu.
MARSKI ANTONI – syn Konstantego i Julii z Kulmskich, ur. 1790 r. we wsi Piskorowie, w pow. radomskim, postąpił 1807 r. do pułku gwardii polski – francuskiej i w 1812 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1815 r. do 1 pułku ułanów, porucznik 1819 r., przeszedł 1828 r. do korpusu inwalidów i weteranów. Odbył kampanie: 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. w Austryi, 1810 i 1811r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, Możajskiem i Małym Jarosławcem, 1813 r. przeciw sprzymierzonym i 1814 r. we Francyi.
MARSZAŁKOWSKI PAWEŁ – syn Karola i Katarzyny, ur. 1784 r. we wsi Guzin, w pow. sochaczewskim, wszedł 1807 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1828 r. awansował na podporucznika w batalionie 3 weteranów czynnych; porucznik 7 pułku piechoty, został 1841 r. kapitanem. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. przeciw Rosyi pod Bobrujskiem i Borysowem i 1813 r. przeciw sprzymierzony. Ożenił się 1820 r. i w 1827 r. urodził mu się syn Jan.
MARTYSZEWSKI DOMINIK – syn Ksawerego i Barbary z Warterów, ur. 1786 r. w Poznaniu, postąpił 1807 r. do 5 pułku szaserów Księstwa Warszawskiego; porucznik 1810 r., przeniesiony 1811 r. w stopniu kapitana do 7 pułku ułanów, awansował 1813 r. na majora i wyszedł do dymisyi 1815 r..
MARUSZEWSKI PAWEŁ – syn Stefana i Ewy Młodzianowskiej, ur. 1790 r. w Szczypiornie, w Pułtuskiem, wstąpił 1806 r. do 4 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i 1807 r. został podporucznikiem; porucznik 1808 r., kapitan 1811 r., awansował 1820 r. na majora w 5 pułku piechoty. Odbył kampanie 1806 i 1807 r. przeciw Prusom, 1809 – 1811 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech i w 1830 r. został ozdobiony znakiem honorowym za 20 lat służby.
MARZANDOWICZ RUDOLF – syn Marcelego i Maryanny Kudzborskiej, ur. 1787 r. w Poznaniu, postąpił 1806 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1807 r. przeszedł do kompanii 3 artyleryi 3 batalionu pieszego; porucznik klasy 2 w 1811 r., tegoż roku porucznik klasy 1, przeznaczony na kasyera do baterii 1 artyleryi lekko – konnej, w 1822 r. awansował na kapitana klasy 2 i w 1828 r. wyszedł do dymisyi w stopniu kapitana 1 klasy. Odbył kampanie: 1806 – 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi, pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem i nad Berezyną i 1813 r. w oblężeniu twierdzy Modlina, za waleczność otrzymał krzyż złoty polski.
MAŚLAŃSKI GRZEGORZ – syn Jana i Katarzyny Stryjanowskiej, ur. 1792 r. w m. Chyrowie, w Galicyi, wszedł 1809 r. do 16 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; przeniesiony 1815 r. do 7 pułku piechoty liniowej, awansował 1817 r. na podporucznika, a 1822 r. na porucznika. Odbył kampanie 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, Możajskiem i nad Berezyną, a 1813 r. w Niemczech.
MASŁOWICZ FELIKS – syn Jana i Anny Gromlińskiej, ur. 1790 r. w Kutnie, postąpił 1809 r. do 13 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; porucznik 1810 r., kapitan 1813 r., przeniesiony 1815 r. do 4 pułku strzelców pieszych, w 1820 r. wyszedł do dymisyi w stopniu majora. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi. 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w oblężeniu twierdzy Zamościa i otrzymał krzyż złoty polski.
MASŁOWSKI DYONIZY – syn Macieja i Anny Kłopotowskiej, ur. 1793 r. we wsi Kuligach, w Rosyi, postąpił 1809 r. do artylerii pieszej i w 1815 r. został podporucznikiem w kompanii 4 pozycyjnej artylerii pieszej, a 1821 r. awansował na porucznika kompanii 2 pozycyjnej artylerii pieszej; w 1831 r. był kapitanem i przeznaczony na dowódcę kompanii 3 lekkiej artylerii pieszej i tegoż roku otrzymał awans na majora. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, Czerykowemi nad Berezyną, 1813 r. przeciw sprzymierzonym, a 1814 r, we Francyi i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
MASŁOWSKI JÓZEF – syn Grzegorz i Katarzyny, ur. 1783 r. we wsi Gwiezdzyny, w obwodzie michałowskim, wstąpił 1801 r. do pruskiego pułku piechoty, Honrych zwanego, a będąc wziętym do niewoli francuskiej 1806 r. przeznaczony został do piechoty legii północnej i tegoż roku przeszedł do 5 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i awansował 1822 r. na podporucznika komend inwalidnych 10 okręgu strony wewnętrznej, odbył kampanie: 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. przeciw Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym. W 1837 r. otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie.
MASŁOWSKI KAROL – syn Konstantego i Wiktoryi Kosińskiej, ur. 1792 r. w Warszawie, postąpił 1804 r. do wojska pruskiego, a wzięty do niewoli francuzkiej, został przeznaczony do 11 pułku piechoty francuskiej; przeniesiony 1807 r. do 10 pułku Księstwa Warszawskiego, awansował 1812 r. na podporucznika w 15 pułku piechoty i w 1820 r. był porucznikiem w 4 pułku, a w 1826nr. Przeniesiony do korpusu weteranów. Odbył kampanie: 1806 r. przeciw Francyi, 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. przeciw Rosyi, i za tę kampanię otrzymał krzyż Legii Honorowej.
MASZEWSKI ANDRZEJ – syn Jana i Elżbiety, ur. 1784 r. w Podchajczykach, wszedł 1810 r. do 13 pułku piechoty liniowej i w 1812 r. został podporucznikiem; porucznik 1813 r., przeniesiony 1815 r. do 2 pułku piechoty liniowej, otrzymał tegoż roku urlop nieograniczony. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w oblężeniu Zamościa.
MASZEWSKI DOMINIK – syn Jana i Reginy, ur. 1780 r. w Prusinowie, w gub. mińskiej, postąpił 1810 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. do 4 pułku nadwiślańskiego, podporucznik 1813 r., wcielony 1814 r. do batalionu wzorowego strzelców, awansował 1819 r. na porucznika i tegoż roku wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie , 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi, za co dostał krzyż Legii Honorowej.
MASZKOWSKI GABRYEL – syn Jana i Antoniny, ur. 1793 r. we wsi Bąkałowice, w pow. piotrkowskim, wstąpił 1812 r do 8 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został podporucznikiem; przeniesiony 1815 r. do 2 pułku strzelców pieszych, otrzymał 1816 r. dymisję. Odbył kampanie, 1812 r. przeciw Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym.
MATKIEWICZ IGNACY – syn Dominika i Karoliny, ur. 1793 r. w Grodzisku, w pow. warszawskim, wszedł 1812 r. do 2 pułku piechoty Księstwa warszawskiego i tegoż roku został podporucznikiem; adiutant batalionowy 1816 r., otrzymał 1817 r. dymisję z mundurem. Odbył kampanię 1812 r. przeciw Rosyi i był w oblężeniu twierdzy Modlina.
MATŁASZYŃSKI JAKÓB – syn Andrzeja i Maryanny z Małościewiczów, ur. 1784 r. w Wieluniu, wszedł 1807 r. do 1 pułku ułanów gwardii francuskiej i w 1811 r. został podporucznikiem, porucznik 1812 r., kapitan 1816 r. w szwadronie wzorowych ułanów, przeszedł 1817 r. do pułku strzelców konnych gwardii i w 1818 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1808 r. w Hiszpanii, 1809 r. przeciw Austryi, 1810 – 1811 r. w Hiszpanii i 1812 r. w Rosyi, gdzie znajdował się w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem i Orszą.
MATTONA FRANCISZEK – syn Jana i Barbary, ur. 1789 r. w Hermanowicach, w Galicyi, postąpił 1809 r. do 1 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; umieszczony 1813 r. w 1 pułku strzelców konnych, w 1814 r. przeznaczony do 1 pułku ułanów, w 1815 r. przeszedł do szwadronów wzorowych strzelców konnych; porucznik 1816 r. przeniesiony 1817 r. do pułku strzelców konnych gwardii, w 1819 r. wyszedł do dymisyi w stopniu kapitana. Odbył kampanie: 1809 r. w Galicyi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi i tegoż roku otrzymał krzyż Legii Honorowej.
MATUSZYŃSKI STEFAN – syn Piotra i Maryanny, ur. 1785 r. we wsi Janowicach, w Poznańskiem, postąpił 1807 r. do 11 pułku piechoty księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem; przeznaczony 1815 r. do 4 pułku, a w 1817 r. do 8 pułku piechoty liniowej, awansował 1819 r. na porucznika i tegoż roku wyszedł do dymisyi w stopniu kapitana i był burmistrzem miasta Łagowa. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w Niemczech.
MAZURKIEWICZ STEFAN – szef batalionu wojsk Księstwa Warszawskiego 1813 r. (str. 287)
MAZURKIEWICZ LUDWIK – syn Józefa i Tekli Cybulskiej, ur. 1790 r. w Jasienicy, wszedł 1808 r. do 3 pułku ułanów i w 1822 r. awansował na podporucznika. Odbył kampanie, 1809 r. przeciw Austryi, a 1812 r. w Rosyi.
MACHOWSKI PROKOP – pułkownik wojsk Księstwa Warszawskiego, żonaty z Krystyną Chojnacką.
MECISZEWSKI FILIP – syn Kacpra,ur. 1786 r. w Krakowie, wszedł 1805 r. do wojska austryjackiego na kadeta do Akademii inżynierów w Wiedniu, w 1808 r. został porucznikiem w korpusie inżynierów austryjackich, i w 1809 r. awansował na kapitana. W 1810 r. przeszedł do wojska polskiego i w 1813 r. został majorem; podszef sztabu korpusu artylerii inżynierów, otrzymał 1815 r. rangę podpułkownika i szefostwo w sztabie. Odbył kampanie: 1805 r. we Francyi, 1809 r. w Polsce i 1812 r. w Rosyi, za co ozdobiony krzyżem złotym polskim. Wyszedłwszy do dymisyi, w 1815 r. został profesorem Uniwersytetu krakowskiego, lecz w 1818 r. wróciwszy do służby wojskowej polskiej, został wkrótce pułkownikiem; zniechęciwszy srogością swoich podwładnych, w wybuchu powstania 1830 r. został zabity. Żonaty z Józefą Łęską pozostawiła synów – Feliksa i Karola i córki: Paulinę, Honoratę i Eufemię.
MEDLIKOWSKI STANISŁAW – syn Bazylego i Agnieszki, ur. 1783 r. w Kamieńcu Podolskim, wstąpił 1809 r. do 9 pułku ułanów i w 1812 r. przeszedł do pułku strzelców litewskich, gdzie awansował na podporucznika; w 1816 r. przykomenderowany z reformy do pierwszego pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie 1812 r. przeciw Rosyi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym.
MEDYŃSKI IGNACY – syn Ignacego i Julianny z Ledychowskich, ur. 1788 r. we wsi Belsku, w pow. warszawskim, wszedł 1807 r. do 1 pułku jazdy Księstwa Wrszawskiego i w 1817 r. przeniesiony do korpusu żandarmerii, awansował 1827 r. na podporucznika i w 1835 r. przeszedł do komend inwalidnych. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi pod Mirem i Romanowem, gdzie dostał się do niewoli i dwa lata w niej pozostawał. W 1838 r. otrzymał prawa nowego szlachectwa z zasady rangi oficerskiej i został wpisany do ksiąg szlachty gub. kaliskiej.
MEJER (MEYER) ANDRZEJ – oficer wojsk polskich, został 1807 r. kapitanem w wojsku Księstwa Warszawskiego, a w 1816 r. majorem z przeniesieniem do korpusu inwalidów i w 1838 r. wyszedł do dymisyi. W 1839 r. otrzymał prawa nowego szlachectwa i wniesiony do ksiąg szlachty gub. płockiej.
MEJER (MEYER) JAN – syn Józefa i Barbary, ur. 1779 r. w Szymanowicach, w Wielkim Księstwie Poznańskiem, postąpił 1795 r. do wojska pruskiego i w 1806 r. przeszedł do wojska polskiego, gdzie w 1807 r. został kapitanem i w 1809 r. był już majorem 10 pułku wojsk Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. przeniesiony w tymże stopniu do 3 pułku strzelców pieszych, otrzymał tegoż roku urlop nieograniczony. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym, za co otrzymał krzyż Virtuti Militari i order Legii Honorowej.
MEJSNER (MEYSNER) JAN – syn Jan I Karoliny z Krygierów, ur. 1795 r. w m. Nowymdworze, postąpił 1809 r. do 2 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego i 1817 r. został podporucznikiem w 1 pułku strzelców pieszych; w 1825 r. porucznik, 1831 r. awansował na kapitana. Odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. w Rosyi, gdzie był pod Smoleńskiem i nad Berezyną.
MEJTNER (MEYTNER) FRANCISZEK – syn Józefa i Ewy z Brzeskryrów, ur. 1783 r. w m. Haradisz, w Morawii austriackiej, wszedł 1809 r. do 13 pułku huzarów Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. po powrocie z niewoli otrzymał dymisję; w 1821 r. wstąpił powtórnie na służbę na dozorcę budowli wojskowych w dyrekcji inżynierów i w 1824 r. wyszedł do emerytury. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi pod Smoleńskiem, Możajskiem i Romanowem, a 1813 r. w Niemczech i otrzymał krzyż Legii Honorowej.
METWIŃSKI RAJMUND – syn Józefa i Beaty, ur. 1781 r. w Szerszynowie, w Galicyi, postąpił 1792 r. jako kadet artylerii pieszej i w 1803 r. został podporucznikiem; porucznik 1809 r. w 1812 r. przeniesiony do 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, awansował 1813 r. na kapitana, a w 1816 r. przykomenderowany z reformy do 4 pułku piechoty liniowej, wyszedł 1820 r. do dymisyi. Odbył kampanie: 1792 r. w Polsce, 1809 r. przeciw Austryi i w 1812 r. przeciw Rosyi.
METZE JAN – syn Bogusława i Elżbiety z Tyszlerów, ur. 1781 r. w m. Bojanowce, w Poznańskiem, wstąpił 1799 r. do 2 pułku artylerii pruskiej; wyszedłszy do dymisyi, wszedł 1808 r. do artylerii pieszej wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1810 r. został podporucznikiem; porucznik 1811 r., przeniesiony 1822 r. do półkompanii rakietników pieszych, w 1823 r. awansował na kapitana 2 klasy. Odbył kampanie: 1806 r. przeciw Francyi, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i 1813 r. w oblężeniu twierdzy Modlina, za waleczność otrzymał krzyż srebrny polski.
METZNERY ALEKSANDER – syn Onufrego i Elżbiety, ur. 1794 r. we wsi Tęgrowie, w Galicyi, wszedł 1807 r. do 4 pułku piechoty legii nadwiślańskiej i w 1813 r. został podporucznikiem; porucznik tegoż roku, w 1816 r. przeszedł do 2 pułku strzelców pieszych, w 1823 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1809, 1810 i 1811 r. w Hiszpanii, 1812 r. przeciw sprzymierzonym.
MEZER FRANCISZEK – syn Wacława i Kandydy, ur. 1787 r. we wsi Strożewie, gub. żytomierskiej, wszedł 1812 r. jako podporucznik do 21 pułku piechoty i w 1812 r. postąpił na kapitana; w 1815 r. przeniesiony do 8 pułku piechoty liniowej, wyszedł do dymisyi 1818 r. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i 1813 r. był w oblężeniu Modlina.
MĘCZYŃSKI TOMASZ – ur. 1791 r. we wsi Męczynie, w obwodzie siedleckim, postąpił 1810 r. do artylerii pieszej i w 1816 r. wyszedł do dymisyi w stopniu podporucznika. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem i nad Berezyną.
MIANOWSKI PAWEŁ – syn Antoniego i Reginy Morawskiej, ur. 1776 r. w Warszawie, postąpił 1806 r. do 2 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego w stopniu porucznika i w 1807 r. otrzymał uwolnienie z pułku z przeniesieniem na podsekretarza ministerium wojny; sekretarz 1809 r., mianowany 1810 r. szefem biura. Odbył kampanię 1807 r. i był w bitwie pod Pułtuskiem; umarł 1831 r. w Warszawie.
MIASKOWSKI JÓZEF –syn Franciszka i Antoniny z Gembartów, ur. 1797 r. we wsi Murzynowie, wszedł 1810 r. jako pisarz przy podpłatniku wojsk Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. umieszczony w tymże stopniu przy płatniku dywizyi strzelców konnych, postąpił 1824 r. na kalkulatora w Komisyi Rządowej wojny i w 1825 r. awansował na kontrolera 2 klasy w tejże komisy. Żonaty z Salomeą z Langów pozostawił córkę Emilię - Juliannę i syna Tytusa. Umarł 1833 r. w Wilanowie.
MIĄCZYŃSKI STANISŁAW – syn Józefa i Maryanny, ur. 1785 r. w Miączynie, w obwodzie płockim, wszedł 1806 r. do 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1813 r. został kapitanem w 16 pułku piechoty, a w 1815 r. przeznaczony został do 2 pułku strzelców pieszych; major 1826 r. w 5 pułku piechoty liniowej, w 1819 r. przeszedł do 7 pułku piechoty liniowej. Odbył kampanie: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. przeciw Austryi i 1813 r. przeciw sprzymierzonym; kawaler krzyża Virtuti Militari, z żony Aleksandry Kunstetterówny pozostawił córki, Stefanię i Ignacyę, oraz synów Józefa, Michał i Stanisława. Umarł w 1863 r..
MIĄCZYŃSKI ANTONI –syn Józefa i Maryanny i bar. Schenck, major wojsk napoleońskich, kawaler Legii Honorowej i krzyża Virtuti Militari. Rodzeństwo: Elżbieta, Józefa, Józef, Stanisław, Wojciech.
MIĄCZYŃSKI WOJCIECH – syn Antoniego i Maryanny, ur. 1793 r. we wsi Miączynie, w obwodzie kaliskim, wszedł 1806 r. do 10 pułku piechoty i w 1817 r. został podporucznikiem w 3 pułku strzelców, a 1820 r. wyszedł do dymisyi w stopniu porucznika. Odbył kampanie, 1807 r. przeciw Prusom i był ranny pod Gdańskiem, a w 1812 r. w Rosyi.
MICEWICZ MICHAŁ – syn Marcina i Roboryny z Prusiewiczów, ur. 1795 r. we wsi Zimna Krynica, w obwodzie kalwaryjskim, wszedł w 1810 r. do 5 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i w 1826 r. został zwolniony dla wysłużonych lat.
MICHAELIS KAROL – syn Jana i Elżbiety Stankowskiej, ur. 1775 r. we wsi Grabianowie, w obwodzie bialskim, wstąpił 1789 r. do artylerii litewskiej i w 1809 r. został porucznikiem w 12 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; kapitan 1811 r., przeznaczony na adiutanta placu twierdzy Torunia, awansował 1812 r. na majora placu tejże twierdzy. Komendant placu w Siedlcach i mający dozór nad magazynem ubiorów, przeniesiony w stopniu kapitana do korpusu żandarmerii; w 1825 r. wyszedł do dymisyi, a następnie został majorem w komendach inwalidnych 10 okręgu straży wewnętrznej. Odbył kampanie: 1792 i 1794 r. przeciw Rosyi, 1809 r. przeciw Austryi i 1812 r. przeciw Rosyi pod Witebskiem i Połockiem, za co otrzymał krzyż kawalerski polski.
MICHALSKI FELICYAN FELIKS ANTONI – ur. 1789 r. we wsi Gąskach, w obwodzie piotrkowskim, wszedł 1806 r. z korpusu kadetów w Kaliszu do 7 pułku pieszego Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem, a 1813 r. porucznikiem w tymże pułku; przeniesiony 1815 r. do 1 pułku strzelców pieszych, postąpił 1820 r. na kapitana; adiutant sztabu głównego, a w 1831 r. awansował na majora i tegoż roku na podpułkownika. Odbył kampanie: 1806 r. przeciw Prusom, 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, dzie był we wszystkich bitwach, 1812 r. przeciw Rosyi, 1813 r. wzięty do niewoli rosyjskiej, pozostawał w niej do 1814 r.; za waleczność otrzymał order krzyża złotego Virtuti Militari.
MICHALSKI GRZEGORZ – syn Michała i Maryanny, ur. 1788 r. we wsi Zbylczycach, w obwodzie sieradzkim, wstąpił 1806 r. do 7 pułku piechoty i w 1814 r. wcielony do batalionu wzorowego grenadierów, awansował 1819 r. na podporucznika z przeniesieniem do batalionu weteranów czynnych; w 1831 r. został porucznikiem. Odbył kampanie: 1808 – 1812 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi.
MICHALSKI STANISŁAW – syn Wojciecha i Agnieszki, ur. 1775 r. we wsi Głuchowie, w Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1807 r. do 6 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, i w 1830 r. został podporucznikiem; odbył kampanie: 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi i nad Berezyną, 1813 r.. w Niemczech; ozdobiony krzyżem srebrnym polskim.
MICHALSKI SZYMON – syn Tomasza i Anastazyi, ur. 1792 r. we wsi Witowie, w pow. piotrkowskim, wszedł 1807 r. do 7 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1812 r. został podporucznikiem adiutantem, a 1813 r. porucznikiem, 1814 r. kapitanem i 1817 r. przeszedł do dywizyi strzelców konnych; w 1831 r. postąpił na majora w 4 pułku strzelców konnych; odbył kampanie: 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi.
MICHAŁOWSKI JÓZEF – syn Franciszka i Teresy, ur. 1770 r. w Wilnie, jako kadet wstąpił do artylerii litewskiej i w 1790 r. został podporucznikiem; porucznik 1792 r., kapitan 1794 r. w 2 pułku legionu nadwiślańskiego, podpułkownik 1807 r., w 1815 r. przeniesiony do 3 pułku strzelców pieszych z przeznaczeniem na dowódcę tegoż pułku. Odbył kampanie: 1796 i 1798 r. we Włoszech, 1808, 1809, 1810 r. w Hiszpanii, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. przeciw sprzymierzonym, a 1814 r. we Francyi; za waleczność otrzymał krzyż kawalerski orderu wojskowego polskiego i oficera Legii Honorowej i został baronem państwa francuskiego z dotacją.
MICHAŁOWSKI ANTONI – syn Franciszka i Teresy, ur. 1781 r. w Wilnie, postąpił 1791 r. jako kadet do korpusu artylerii litewskiej i w 1807 r. został podporucznikiem w 3 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego; porucznik 1809 r., kapitan 1812 r., przeniesiony 1818 r. do 3 pułku strzelców pieszych, w 1820 r. wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1791 r. przeciw Rosyi, 1809 r. przeciw Austryi, 1812 r. w Rosyi, 1813 r. przeciw sprzymierzonym, a 1814 r. odbywał marsze we Francyi i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
MICHAŁOWSKI LEOPOLD – syn Michała i Maryanny Bohdanowiczówny, ur. 1793 r. w m. Świerzeń, w obwodzie słuckim, wszedł 1812 r. do 17 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i w 1828 r. został podporucznikiem z przeznaczeniem na dowódcę 5 kompanii batalionu 3 pociągu, a 1831 r. przeniesiony do batalionu 1 pociągu żywności.
MICHAŁOWSKI WINCENTY – syn Jakóba i Marty z Homanów, ur. 1785 r. we wsi Salensee, w gub. kurlandzkiej, wszedł 1812 r. do 17 pułku jazdy litewskiej i 1820 r. przeznaczony został na kasyera pułkowego; porucznik 4 pułku strzelców konnych, awansował 1831 r. na kapitana.
MICHNIEWICZ STEFAN – syn Jana i Maryanny z Markiewiczów, ur. 1793 r. we wsi Szczytak, w Cesarstwie, wstąpił 1812 r. do 21 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1815 r. został podporucznikiem z przeniesieniem do 3 pułku strzelców pieszych; porucznik 1820 r., w 1825 r. przeniesiony do administracji wojskowej. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi, a 1813 r. przeciw sprzymierzonym.
MICIŃSKI ONUFRY – syn Józefa i Franciszki, ur. 1794 r. we wsi Magnuszewie, w obwodzie kozienickim, wszedł 1812 r. do 4 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, i w 1813 r. został przeniesiony do pułku ułanów; podporucznik 1815 r. z przeniesieniem do 4 pułku strzelców konnych, w 1816 r. wyszedł do dymisyi; w 1831 r. był porucznikiem jazdy sandomierskiej, a wzięty do niewoli, wysłany został do Urzumu i przyjął służbę w pułku huzarskim karwskim. Odbył kampanie: 1813 r. w Niemczech i 1814 r. we Francyi.
MIECZKOWSKI BONIFACY – syn Mateusza i Kunegundy, ur. 1791 r. we wsi Tauczunach, w gub. wileńskiej, postąpił 1809 r. do 8 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, i w 1815 r. przeszedł do 3 pułku strzelców konnych, a w 1823 r. przeniesiony do korpusu żandarmów. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i był w bitwach pod Witebskiem, Krasnem, Smoleńskiem, Możajskiem, Borysowem i nad Berezyną.
MIECZNIKOWSKI FRANCISZEK – syn Józefa i Heleny Królikiewiczówny, ur. 1788 r. we wsi Sola, w obwodzie radomskim, wstąpił 1809 r. do 17 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem; porucznik 1813 r., przeznaczony 1815 r. do 1 pułku ułanów, 1821 r. został kapitanem w 2 pułku strzelców konnych. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi; umarł 1873 r. w Warszawie.
cdn.


Ostatnio edytowano 27 cze 2012, o 21:17 przez desaix, łącznie edytowano 1 raz

Góra
 Zobacz profil  
 
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku  [ Posty: 21 ]  Przejdź na stronę 1, 2, 3  Następna strona

Strefa czasowa: UTC + 2 [ DST ]


Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 6 gości


Nie możesz rozpoczynać nowych wątków
Nie możesz odpowiadać w wątkach
Nie możesz edytować swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz dodawać załączników

Skocz do:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group
Przyjazne użytkownikom polskie wsparcie phpBB3 - phpBB3.PL