Joseph Bonaparte (1768-1844)
Józef Bonaparte został przez swojego brata Napoleona I wyniesiony w roku 1806 na tron Neapolu, a w 1808 roku na tron Hiszpanii.
Urodził się 7 stycznia 1768 roku w Corte na Korsyce. Był najstarszym z braci Napoleona. Józef, podobnie jak Napoleon i pozostali bracia Bonaparte, w okresie rewolucji francuskiej stanął po stronie sił republikańskich i w 1796 roku musiał opuścić Korsykę. Wziął udział w kampanii włoskiej Napoleona, a następnie uczestniczył w ekspedycji, która przywróciła francuską zwierzchność nad Korsyką. W 1797 roku mianowany został przez Dyrektoriat przedstawicielem rządu francuskiego przy dworze w Parmie. Potem został deputowanym z Korsyki do Rady Pięciuset.
Józef Bonaparte prowadził aktywną działalność dyplomatyczną i uczestniczył z ramienia republiki w wielu ważnych rozmowach międzynarodowych. W sierpniu 1802 roku między Józefem a Napoleonem doszło do pewnych nieporozumień. Józef chciał, aby Napoleon, który ogłosił się dożywotnim konsulem, wyznaczył go swoim następcą. Napoleon tymczasem skłonny był widzieć w tej roli swojego bratanka, syna Ludwika Bonaparte. Po cesarskiej koronacji Napoleona w 1804 roku rozdźwięki między braćmi pogłębiły się. Józef odrzucił propozycję Napoleona przyjęcia korony włoskiej w zamian za rezygnację z pretensji do tronu francuskiego.
W 1806 roku Józef wysłany został przez Napoleona do Neapolu z zadaniem wyparcia stamtąd Burbonów, a następnie ogłoszony przez cesarza królem Neapolu. W 1808 roku Napoleon zaoferował Józefowi koronę Hiszpanii. Józef utrzymywał się na tronie hiszpańskim jedynie dzięki stałej obecności silnej armii francuskiej. Jego władza miała iluzoryczny charakter. Zdając sobie sprawę z tej sytuacji, czterokrotnie składał propozycje abdykacji.
Po upadku Napoleona w 1815 roku Józef Bonaparte znalazł schronienie w Stanach Zjednoczonych, skąd bezowocnie starał się wspierać pretensje syna Napoleona, księcia Reichstadt, do tronu francuskiego. Pod koniec życia mieszkał we Włoszech, w Genui i Florencji, gdzie zmarł 28 lipca 1844 roku.