Gwardia Cesarska - Strzelcy konni gwardii
Oficerowie strzelców konnych gwardii 1800-15 - Od lewej: młodszy oficer w mundurze paradnym 1800, kapitan w mundurze paradnym 1801-02, porucznik w mundurze paradnym 1805-15
Strzelcy konni gwardii, najstarszy pułk konnej gwardii cesarskiej, wywodzący się z kompanii pieszych gidów, która istniała w 1795 roku w Armii Alp i została w następnym roku włączona do Armii Italii. Bonaparte przekształcił ją w kompanię konnych gidów, traktując jako osobistą ochronę. Kompania uczestniczyła w wyprawie do Egiptu. W 1800 roku powstał oddział strzelców konnych gwardii konsularnej, rozbudowany potem do szwadronu, a w 1804 roku do pełnego pułku. W 1813 roku liczba szwadronów doszła nawet do ośmiu. Pierwszym dowódcą był książę Eugeniusz Beauharnais. Strzelcy konni byli uzbrojeni w karabinki kawaleryjskie modelu 1803 i parę pistoletów, mieli też szable lekkiej jazdy modelu 1802. Nosili mundury na wzór węgierski, podobne do huzarskich. Na głowach charakterystyczne czarne bermyce. Pułk odznaczył się pod Austerlitz, Łopacinem, Eylau i Dobrym Miastem. W Hiszpanii walczył pod Benavente, w kampanii 1812 roku tylko pod Małojarosławcem. W kampaniach 1813 i 1814 roku wielokrotnie rzucany do boju. Był to ulubiony regiment Napoleona, który często nosił mundur pułkownika strzelców konnych gwardii.
Oficerowie strzelców konnych gwardii - Od lewej: kapitan w mundurze polowym 1812-15, oficer w mundurze wyjściowym, oficer w mundurze balowym 1801-04, szef szwadronu w małym mundurze służbowym.
Źródło: R. Bielecki, EWN
Ilustracje ze zbiorów Piotra Pacaka