Aleksander Napoleon Sarbiński, Wadham College, The University of Oxford

Współpraca, zdjęcia - ChLasalle

EUROPEJSKI PIKNIK NAPOLEOŃSKI W SIERAKOWIE 13 – 14.08.2021

Sieraków nie po raz pierwszy gościł  historyków, rekonstruktorów i pasjonatów epoki napoleońskiej. Warto zaznaczyć, iż sam wybór miejscowości na miejsce imprez napoleońskich nie był w żadnym zakresie przypadkowy. Urokliwe miasteczko w sercu Wielkopolski jest bowiem blisko powiązane z dramatycznym epizodem, który miał miejsce podczas odwrotu Wielkiej Armii po niepowodzeniu Kampanii Rosyjskiej 1812 roku. W dniu 11 lutego 1813 r., Sieraków (znany w epoce napoleońskiej pod niemiecką nazwą Zirke), stał się świadkiem starcia pomiędzy 17 pułkiem ułanów Litewskich pod dowództwem Romualda Giedroycia a zagonem jazdy kozackiej dowodzonym przez Aleksandra Czernyszewa. Owa drobna potyczka okazała się mieć nieproporcjonalne znaczenie dla szerszej sytuacji strategicznej.

Zwycięstwo Kozaków nad Litwinami przekonało bowiem dowódcę wojsk francuskich Eugeniusza de Beauharnais, iż rozpoczęło się natarcie głównych sił armii rosyjskiej, W rezultacie, zarządził on przyśpieszony odwrót za linię Odry, ułatwiając tym samym opanowanie Wielkopolski przez Rosjan. Niewielki oddział jazdy kozackiej skłonił zatem do odwrotu nieporównywalnie silniejsze siły francuskie.  Stanowi to znakomitą ilustrację słynnej maksymy Sun Tzu zawartej w Sztuce Wojny: „Najwyższą doskonałością jest złamanie oporu przeciwnika bez walki”. Podczas działań wojennych czynniki psychologiczne niejednokrotnie odgrywały równie istotną, a czasami nawet i istotniejszą, rolę co kwestie sensu stricte militarne. Dziś, mieszkańcy Sierakowa wciąż kultywują pamięć o tym dramatycznym wydarzeniu. W 2013 r. miała tam miejsce rekonstrukcja z okazji dwusetlecia bitwy. W wydarzeniach upamiętniających batalię uczestniczył min. śp. dr Andrzej Nieuważny. Sierpniowy piknik miał  bogaty program. Złożyła się na niego konferencja naukowa, przemarsz rekonstruktorów przez miasto, inscenizacja bitwy i pokaz pirotechniczny a także szereg atrakcji w obozie rekonstruktorów. Z piknikiem połączono Jarmark Napoleoński.

Imię Napoleona jest ściśle związane z odsłonięciem tajemnic Egiptu. Często mówią, co jest zresztą prawdą, że już podczas kampanii włoskich Napoleon rozważał plan wyprawy na Wschód. Mianowany naczelnym wodzem tej wyprawy w dniu 12 kwietnia 1793 roku, wziął się z bezprzykładną energią do przygotowań. Dyrektoriat, chcąc się go pozbyć, dawał mu co zażądał. W krótkim też czasie otrzymał flotę złożoną z 72 okrętów wojennych, 400 statków transportowych, 10000 marynarzy i korpus ekspedycyjny w ilości 36000 żołnierzy.

Więcej znajdziesz w książce "Historia Napoleona"

9 maja Napoleon w towarzystwie odprowadzającej go Józefiny stanął w Tulonie. Tu dokonał przeglądu zebranego na wyprawę wojska, które jeszcze nie wiedziało o jej celu. Przemówił przy tym do szeregów:

– Oficerowie i żołnierze! Przed dwoma laty dowodziłem wami. Pod Genuą znajdowaliście się w nędzy, sprzedawaliście nawet własne zegarki, aby wyżyć. Obiecałem wam, że we Włoszech skończy się ta nędza. czyż nie dotrzymałem słowa?

To rzekłszy zamilkł i założył ręce na piersiach.

Oblodzona litewska równina – Co się stało z Narbonnem? – pamiętnik zachowany, pamiętnik utracony – „dalekie odgłosy artylerii i wycie wiatru” – „brak Neya był dla nas katastrofą; jego obecność przywracała spokój i porządek – „błagałem każdego, by wykazał się zapałem, żołnierza po żołnierzu” – „Król Neapolu musi odejść” – „Jestem strażą tylną Wielkiej Armii”

Więcej znajdziesz w książce "Wielki Odwrót"

Kiedy wreszcie docierają na szczyt wzgórza pod Ponarami, tak Fezensac jak i Le Roy zaskoczeni są tym, iż są sami. Fezensaca jednak wkrótce doganiają jego ludzie, a Le Roy, wychodząc z chaty, do której udał się odrapać nożem podeszwy swych nowych butów, nagle znajduje się pośród tuzina żołnierzy straży tylnej, których „tornistry, choć niezbyt wypchane, zdawały się być napełnione czymś ciężkim”. Bourgogne, który także znalazł się sam,  wchodzi do jakiejś chaty, „widząc, że jest w niej parę osób”. W środku jest „ze dwudziestu gwardzistów, wszyscy z torbami zawierającymi pięciofrankowe monety. Kiedy mnie zobaczyli, kilku zaczęło wykrzykiwać: ‘Kto zechce sto franków za złotą dwudziestofrankówkę’?”.