Zawarcie traktatu rosyjsko-francuskiego w Tylży w 1807 r. i utworzenie Księstwa Warszawskiego, nie ostudziło związanych z Napoleonem nadziei na odbudowę Królestwa Polskiego. Aleksander Chodkiewicz pytał wówczas: „czyli pokój zawarty z Rosją uczyni ją uległą układom Napoleona - czas to rozstrzygnie; sądzę wszelako,  iż przyjdzie do nowej z Rosją wojny, a wtedy Napoleon pozna, iż jedynym sposobem jej poskromienia jest nie utworzenie Księstwa Warszawskiego, lecz polskiego narodu, który nic nie mając, co by go od Francji odłączyć mogło, ma wszystko do zostawania w nieprzyjaźni z Rosją, Austrią i Prusami. Lecz nie dochodźmy niezgłębionej polityki Francuzów. Zdajmy los przyszły na Boga, który po kilkunastu latach cierpień naszych może obróci ku nam wzrok swój łagodny”. Przewidywania okazały się trafne. 

W czasach gdy kwestionuje się pozytywne intencje Napoleona w sprawie odbudowy  Królestwa Polskiego i ponownie lansuje się tezę o zbawiennych działaniach Aleksandra I, warto zastanowić się jakie były prawdziwe intencje cara w kwestii polskiej. Do koncepcji budowy Królestwa Polskiego Aleksander I kolejny raz powrócił po klęsce Napoleona na przełomie 1812 i 1813 r., kiedy zwycięska armia rosyjska maszerowała w stronę Warszawy. Realizacja planu wojny przyjętego jeszcze z 1811 r. wymagała przeciągnięcia Polaków na stronę koalicji antyfrancuskiej. Argumentem pozwalającym na osiągnięcie tego celu było roztoczenie perspektywy połączenia wszystkich ziem polskich pod berłem cara. Nic dziwnego, że Nikołaj Nowosilcow w tym duchu pisał do Adama Jerzego Czartoryskiego jeszcze w listopadzie 1812 r., przekonując księcia do wsparcia zabiegów Aleksandra.

Napoleon Bonaparte – Cesarz Francuzów. Człowiek, który zmienił historię świata i któremu Polacy winni są ogromną wdzięczność, bo choć na krótko, to właśnie on przywrócił nam wolność. Ta witryna poświęcona jest osobie Napoleona i czasom, w których przyszło mu żyć. "We Francji – jak pisał Andrzej Nieuważny – spadek po epoce napoleońskiej jest zadziwiająco żywotny. Prefekci w departamentach, organizacja policji paryskiej, nowoczesna biurokracja, Rada Państwa, Bank Francji…, prawo cywilne, Legia Honorowa, oraz wiele innych instytucji, które przetrwały do XXI wieku..." Do tego dochodzi jeszcze wspomnienie hegemonii francuskiej w Europie i wiecznej chwały z tym związanej. „Nie był niski. Nie wywoływał kolejnych wojen. Nie był kapralem. Nie był krwawym tyranem” – napisała Agnieszka Fulińska, twórczyni witryny Napoleon inaczej. Nie był również mistrzem zbrodni, mordercą na miarę dyktatorów XX w., gwałcicielem, bezwzględnym oprawcą, który wysyłał na śmierć najbliższych przyjaciół, jak chcą tego współcześni pseudohistorycy.

Nie eksterminował też polskich legionistów na San Domingo. To oni sami chcieli tam popłynąć po bogactwa i przygodę, nie widząc dla siebie miejsca w Europie. Rekrutacja na wyprawę na San-Domingo odbywała się w atmosferze prawdziwego entuzjazmu. Żołnierze wydawali się sobie nowymi Argonautami. Każdy widział się już właścicielem niepomiernych bogactw. Jeden z legionistów tak opisał pobudki uczestników tej wyprawy: "Bardzo nam smutno pożegnać Włochy, Włoszki, zabawy, etc., a puszczać się w obce kraje, skąd bardzo daleko do Ojczyzny. Jest nas wielu młodych, determinowanych jeszcze być w San Domingo i jeżeli los nam posłuży – powrócenia, spodziewamy się być bogatszymi, gdyż żeby nie dlatego żeśmy goli, to w tę podróż nie puszczalibyśmy się".

Nie wierzcie też tym, którzy mówią: „Napoleon oszukał Polaków”. Mamy dla nich niezmiennie taką odpowiedź: „Że Napoleon oszukiwał Polaków dla własnej korzyści, to nam powtarzają już milion razy i w różnych językach. Niech temu wierzy, kto chce, tylko Polaki, których to bliżej interesuje, temu nigdy nie uwierzą. Aleksander i Napoleon pracowali dla przywrócenia Polski, lecz cele ich były zupełnie różne, pierwszy chciał Polski dla siebie, drugi żądał jej istnienia dla ludzkości i bezpieczeństwa Europy; dodam jeszcze dla niepewnej nadziei nabycia dla Francji wdzięcznego i mocnego sprzymierzeńca. Że Napoleon naprzód żądał ofiar bez żadnej pewnej obietnicy, a potem utworzywszy Księstwo Warszawskie ciągle żądał nowych, to jest prawda; lecz Polacy sami bez szemrania chętnie wypełniali jego życzenia ciesząc się, że mogą być użytecznymi, to także jest prawda. Największym dowodem służy to, że zostali mu wierni aż do końca. Tak ten oszust potrafił oczarować Polaków, że dziś imię jego w pałacu bogacza i w ubogiej chatce wieśniaka jest wspominane z błogosławieństwem, zamiast że imiona Aleksandra, Konstantyna i Mikołaja powtarzane są z nienawiścią i przekleństwem, chociaż ci książęta mieli więcej sposobów i czasu do działania nam dobrego”