Przedstawiamy i polecamy zwiastun drugiej części filmu "Słońce Austerlitz" autorstwa Lukana Zakrzewskiego. Kapral Martin Lecrois jest żołnierzem Napoleona Bonaparte. Poświęcił całe swoje życie na służbę Imperium. Teraz szykuje się do bitwy pod Ligny, aby pokonać siły pruskie. Zapraszamy do obejrzenia i komentowania filmu. Całość ukaże się już wkrótce...
Jury konkursu "Złota Pszczoła" na Najlepszą Napoleońską Książkę roku 2018 ogłasza, że zwycięzcą tegorocznej edycji został wolumin:
"Fortyfikacje Księstwa Warszawskiego 1807–1813"
autorstwa Ryszarda Belostyka, która ukazała się nakładem wydawnictwa Napoleon V
Przedstawiamy Państwu fragment dzieła pułkownika Bronisława Gembarzewskiego, malarza batalisty, historyka wojskowości, muzealnika, wieloletniego dyrektora Muzeum Narodowego i Muzeum Wojska w Warszawie. We wstępie do "Rodowodów..." Gembarzewski napisał m.in.: "podane są tu przedewszystkiem nazwy takich oddziałów w brzmieniu urzędowym z uwzględnieniem odmian, zachodzących z biegiem czasu, niemniej i nazw tychże oddziałów, używanych potocznie, dalej daty powstania oddziałów, zasadnicze ich stanowiska garnizonowe czyli stanowiska sztabów, nazwiska szefów i dowódców, wreszcie bitwy i potyczki, w jakich oddziały brały udział. [...] Starszeństwo broni i poszczególne nazwy podane są podług zasad, przyjętych w danej epoce. Brak dostatecznych źródeł archiwalnych, pozatem tak zazdrośnie do niedawna strzeżonych przez władze zaborcze, nie dozwoliły w niejednym wypadku rzecz podać z tą ścisłością, jakiej wymagają tego rodzaju zestawienia".
Sławomir Skowronek „Śnieg, ogień i krew”. Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2017.
Trwa głosowanie w plebiscycie „Złota Pszczoła 2018” i w tym kontekście chcę wrócić do ubiegłorocznych kandydatów do tej zaszczytnej nagrody, a konkretnie do książki Sławomira Skowronka pt. „Śnieg, ogień i krew 1807”, która uzyskała wówczas piątą lokatę na liście laureatów. Nie jest to wprawdzie miejsce medalowe, ale szanse utworów literackich w tym plebiscycie z góry wydają się być mniejsze, zważywszy na wybitnie naukowe zainteresowania przeciętnego uczestnika Forum napoleon.org.pl.
Ukazał się numer pisma "Focus Historia Ekstra" (luty - marzec 2019) w całości poświęcony epoce napoleońskiej. Są w nim m.in. teksty ś. p. Andrzeja Nieuważnego. Kilka artykułów napisał Kazimierz Pytko - jak wynika z notki o autorze to dziennikarz piszący m.in. do "Wprost" i "Życia Warszawy", laureat Nagrody Kisiela. Jeden z jego tekstów nosi tytuł "Zbrodnie wojenne Napoleona B."
Album "Wojsko Księstwa Warszawskiego. Piechota. Gwardie Narodowe. Weterani." (dalej jako "album o piechocie Księstwa Warszawskiego") prezentuje się znakomicie. Składa się z dwóch tomów w twardym etui. Jest to etui koloru granatowego, na której, z jednej strony znajduje się orzeł wojskowy Księstwa Warszawskiego z napisem "Woysko Polskie", z drugiej zaś strony - tenże orzeł z napisem "Pułk 5 Piechoty". Przypomnieć należy, iż podobnie wyglądała "klaserowa" okładka na dwa tomy "Ułanów Księstwa Warszawskiego", na której widniała z jednej strony pelta z orłem - czyli to, co znajdowało się na czapce ułańskiej, a z drugiej, blacha naczelna z pogonią, którą nosili ułani pułków sformowanych w 1812 roku na Litwie, a sama okładka była koloru ciemnej czerwieni. Dwa tomy tego najnowszego albumu wydawnictwa Karabela są koloru białego. Nieprzypadkowo zaczynam recenzję wieloletniego czytelnika serii albumowej od przedstawienia kolorów etui samych albumów ponieważ dobór kolorów z pewnością nie jest przypadkowy. Po prostu granat i biel to kolory najczęściej występujące w umundurowaniu piechoty Księstwa Warszawskiego. Poza tym są to również barwy narodowe po których, między innymi (oprócz charakterystycznych kształtem nakryć głowy - czapek) rozpoznawano wojsko polskie tego okresu. Biorąc pod uwagę powyższe (dygresja) doprawdy trudno zrozumieć oburzenie niektórych kibiców, gdy polska reprezentacja piłkarska zagrała w granatowych strojach, za co potem odsądzano piłkarzy od czci i wiary. A przecież granat to kolor doskonale komponujący się z bielą i czerwienią czy też amarantem (bo ten kolor wówczas nawet częściej niż czerwień utożsamiano z barwą narodową). Wiedziano o tym już w XIX wieku, a później, jak widać, zapomniano... więcej>>>