Wywiad z Aleksandrem Mikaberidze
Redakcja Napoleon.org.pl: Pytanie pierwsze będzie dość banalne: Skąd u Gruzina zainteresowanie Napoleonem i jego epoką? I skąd pomysł założenia Napoleonic Society of Georgia?
Nie mam dobrej odpowiedzi na to pytanie. Zawsze kochałem historię i jako dziecko codziennie czytałem książki historyczne i fikcję z historią w tle. Na przykład w dzieciństwie jedną z moich ulubionych książek była powieść Henryka Sienkiewicza „Krzyżacy”, którą czytałem kilka razy; powieści Alexandra Dumasa i Maurice'a Druona wprowadziły mnie do historii Francji, którą pokochałem bardziej niż jakąkolwiek inną.
Jak większość ludzi, dowiedziałem się o Napoleonie w dzieciństwie. To początkowe zainteresowanie przerodziło się w prawdziwą pasję w wieku dziesięciu lat, kiedy podczas zwykłej wizyty w księgarni w moim rodzinnym mieście Tbilisi odkryłem zakurzony tom biografii francuskiego cesarza. Byłem tak zahipnotyzowany wyczynami Napoleona, że szukałem innych książek, co było niełatwym zadaniem pośród zawirowań politycznych i gospodarczych, które nastąpiły po upadku Związku Radzieckiego. Chciałem również sprawdzić, czy są inni ludzie, którzy podzielają pasję do historii epoki napoleońskiej. W końcu doprowadziło mnie to do założenia Napoleońskiego Towarzystwa Gruzji.
Destination Napoleon na Twitterze
“Wielka tragedia jest szkołą dla bohaterów, dla królów i dla ludzi...” - Napoleon Bonaparte
5 maja 2020 Destination Napoleon/Drogi Napoleońskie pojawi się na Twitterze wzmacniając swoją obecność w sieci...
Europejska Federacja Miast Napoleońskich i Szlak Kulturowy Rady Europy Destination Napoleon/Drogi Napoleońskie inaugurują 5 maja 2020 – w dniu 199 rocznicy śmierci Napoleona – serię inicjatyw będących reakcją na ograniczenia wywołane kryzysem COVID19. Uruchamiamy profil Destination Napoleon/Drogi Napoleońskie na Twitterze pozwalający śledzić aktywność 60 miast należących do Federacji w 13 krajach Europy, od Portugalii do Federacji Rosyjskiej. Strona na Facebooku będzie przedstawiać informacje o miastach i muzeach szlaku Destination Napoleon/Drogi Napoleońskie i historię epoki napoleońskiej, a także oferować sympatykom Strony konkursy i quizy.
Ponadto, od 5 maja profil Destination Napoleon/Drogi Napoleońskie będzie prezentowany jako jeden z blogów EUROPEANA, europejskiej platformy cyfrowej, która zapewnia dostęp do zasobów instytucji kultury Unii Europejskiej.
Myśląc o swej roli i szukając nowych zadań, wspominając co zaszło, Destination Napoleon/Drogi Napoleońskie pragnie stać się siłą refleksji i propozycji, aby lepiej wkomponować się w nowe wyzwania, dzięki nowym narzędziom i nowym inicjatywom.
Bądźmy blisko razem w trudnych czasach, ale także w rozwoju perspektyw. To teraz rozgrywa się przyszłość. Dziękujemy za upowszechnienie tej informacji tak szeroko, jak to możliwe. Prosimy o kontakt z mediami. Bądź z nami!
#DestinationNapoleon
www.destination-napoleon.eu
Facebook: @destinationnapoleon
Twitter: @DestiNapoleon
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Włodzimierz Nabywaniec, Odwrót spod Moskwy
Dnia 15 września o godzinie szóstej rano – wspominał Konstanty Janta, adiutant gen. Kirgenera – wjechałem nieledwie pierwszy z Polaków do Moskwy i w całej jeszcze widziałem ją świetności. (…) O godzinie dziewiątej rano wszczął się pierwszy pożar w starym Kremlinie…
Inny uczestnik kampanii 1812 roku kapitan Franciszek Gajewski, adiutant gen. Chastela, tak oto opisał swe pierwsze wrażenia z rosyjskiej stolicy: Nie mogłem sobie zdać sprawy, patrząc z ciekawością na rozległą Moskwę, co znaczą kłęby dymu, wznoszące się tu i ówdzie nad miastem; ani mi do głowy nie przyszło, ażeby Rosjanie mogli podpalić własną stolicę. (…) W nocy z 16-go na 17-go września wszczął się ogień, podobno podpalono przedewszystkiem bank i dom podrzutków (hospitalny dom). Wojsko stojące w Moskwie pospieszyło na ratunek, jakoż pożar został prędko ugaszony. Wszakże pozapalano niebawem rozmaite inne części miasta, co naprowadziło na myśl, że ogień naumyślnie podkładano. (…) Widok gorejącej Moskwy przechodził wszelkie wyobrażenie. Cały widnokrąg był w ogniu od wschodu, a lubo korpus nasz stał o dobrą milę od Moskwy, jasno było jak we dnie przez wszystkie noce aż do ustania pożaru.
Włodzimierz Nabywaniec, Przeprawa przez Wilię
Że z dziełem swojem czując razem, od przedstuletnich wzruszeń bladłszy, wołałeś nieraz przed obrazem: „Naprzód kamraci! Cesarz patrzy!” – takimi słowami zwracał się do Jana Chełmińskiego Artur Oppman. I dalej pisał: Więc twórz! – więc wskrzeszaj! – więc całuny, które wielkich kryją – rozrywaj… Słynny poeta i miłośnik epoki napoleońskiej wielokrotnie dawał wyraz swym zachwytom wobec twórczości malarskiej Chełmińskiego nazywając go artystą, który epokę napoleońską zna znakomicie i kocha szczerze, a ponadto pisząc: …talent to wybitny, indywidualność artystyczna oryginalna. Podobne peany na temat Chełmińskiego pozostawił inny znany powieściopisarz i publicysta przełomu XIX i XX wieku Wacław Gąsiorowski: To nie żadna przesada, ale prawda szczera, znana zresztą aż nadto dobrze wielkim majstrom paryskim, którzy znieść nie mogą, że ten przybysz takiem się cieszy wzięciem, że mu mokre obrazy zabierają ze sztalug… Żaden bodaj z malarzy polskich nie cieszy się tak silnym pokupem za granicą, jak Chełmiński i żaden nie może się równać z nim w ogromie płodności i wytrwałości niestrudzonej.
Włodzimierz Nabywaniec, Paryż 1814
Ranny oficer 1. pułku szwoleżerów-lansjerów, możliwe, że szef szwadronu, siedząc na ruinach umocnień miejskich, spogląda w dal. Nie widzimy jednak na czym skupił swój zrozpaczony wzrok… Wyraz twarzy krwawiącego ze skroni oficera zdaje się mówić: Dziś my się dowiedzieli, że nieprzyjaciel przez zdradę marszałka Marmonta zajął Paryż; ten do armat sześciofuntowych kazał przystawić dwunastofuntowe kule. Paryżanie wołali o broń, to jest pospólstwo, bo pierwsi rządzący, a raczej Talleyrand, to życzyli sobie końca. My, smutni, przewidując nasz przyszły los… (Adam Turno).
Na murze złożony sztandar z orłem. Napis, który dostrzegamy na jego płacie brzmi: MARENGO / JENA [EMPER]EUR DES FRANçAIS / … POLONAIS. U stóp żołnierza leżą porzucone w nieładzie ładownica, szabla i czapka…
Jeśli komuś się wydawało, że o epoce napoleońskiej napisano już wszystko i ten okres nie skrywa już przed czytelnikiem żadnych białych plam, to żył w błędzie, a książka Krzysztofa Gerlacha jest tego najlepszym przykładem. Autor przedstawia bowiem temat z polskiej perspektywy dosyć egzotyczny, a mianowicie brytyjski atak na Archipelag Maskarenów w 1810 roku. Przede wszystkim w pozycji widać ogromną wiedzę i pasję autora na temat marynarki wojennej omawianego okresu. Książka pełna jest informacji o okrętach, ale moim zdaniem czytelnik nawet kiepsko zorientowany w żargonie żeglarskim odnajdzie przyjemność w lekturze. Poza tym, Gerlach nie ogranicza się do opisywania tylko działań morskich, ale omawia również działania na lądzie, do których odchodziło podczas zajmowania wysp należących do Maskarenów. Widać również ogrom pracy wykonanej przy krytyce źródeł, bo autor nie bierze żadnych liczb za pewnik, lecz przedstawia i argumentuje własne wnioski na różne zagadnienia. Podkreślić należy też ładne wydanie książki, zawierające sporą liczbę ilustracji oraz map. W zasadzie jedyną łyżką dziegciu jest dosyć charakterystyczny styl autora, który określam jako lekko nadęty, którego wielkim fanem być może nie zostanę, ale nie powinno to jednak przysłaniać korzyści z lektury tak znakomitej pracy.