Śmierć Cesarza
Choroba uwięzionego ciągle się wzmagała; cierpiał częste i mocne poty. Jego lekarz Antomarchi nie śmiał już polegać na swoim własnym zdaniu - Cesarz chociaż sprzeciwiał się przyzwaniu angielskich lekarzy, jednak zezwolił na przybranie chirurga 20 pułku doktora Arnott. Wskutek rady przybranego lekarza, przyłożono choremu na cały brzuch plaster ściągający. — Napoleon miał mocną febrę; dwie lewatywy zrobiły mu ulgę. To działo się w Marcu 1821 roku; dnia 17 ostatni raz wyjechał. — Widząc, że jego choroba się powiększa, rozkazał ustawić w przyległym pokoju łóżko dla doktora. ,,Wątpisz doktorze!” mówił jednego dnia do nie go, „iż wszystko, co się dzieje jest napisanym, że nasza godzina śmierci jest oznaczoną, że czas nie powróci nikomu tego , czego mu natura odmówiła?" Na próżno nalegano aby użył lekarstw. W końcu przecież rzekł: „nie chcę się już dłużej spierać. Dawaj pan!”
Złota Pszczoła 2020
Jury konkursu "Złota Pszczoła" na Najlepszą Napoleońską Książkę roku 2020 ogłasza, że zwycięzcą tegorocznej edycji został wolumin:
"Polski korpus inżynierów wojskowych w latach 1807–1831"
autorstwa Marcina Ochmana, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Infort Editions
Konferencja naukowa
Pamięć o epoce napoleońskiej dawniej i dziś. Konferencja naukowa w dwusetną rocznicę śmierci Napoleona Bonaparte (1821-2021)
„Bonaparte już nie istnieje. To, co widzimy, to nie jest on. To jednie jego wykreowany wizerunek, i nawet ten wizerunek kiedyś zniknie”. Tymi słowy Joseph de Maistre (1753-1821) miał z przekąsem podsumować kult, którym za życia otaczano Cesarza Francuzów – Napoleona Bonaparte. Rozbieżności w ocenie motywacji i charakteru Napoleona, które wyłaniają się z pamiętników, dzieł historycznych czy doniesień medialnych wydanych tak za jego życia, jak i po śmierci, potwierdzają trafność tej uwagi. Co więcej, z perspektywy czasu można nawet niezbyt odkrywczo stwierdzić, że kreacji tej poddano nie tylko postać Cesarza, ale i całą epokę, która zawdzięcza mu swą nazwę.
Aleksander Sarbiński, Finansowe Marengo
Aleksander Napoleon Sarbiński[1]
FINANSOWE MARENGO – PRZEDMIOT SPEKULACJI NAPOLEONA, OUVRARDA I INNYCH
Pewien czas temu w quizie napoleońskim padło pytanie o spekulację papierami wartościowymi w związku z wynikiem bitwy pod Marengo. Abstrahując, od tego czy Napoleon, Ouvrard i inni istotnie zagrali na wzrost kursu po zakładanym zwycięstwie, warto zastanowić się czym w ogóle można było wówczas pospekulować. Podawane przez niektórych historyków informacje o kupnie i sprzedaży obligacji nie uwzględniają specyfiki ówczesnego rynku finansowego i dalekie są od precyzji.
Wywiad z Aleksandrem Mikaberidze
Redakcja Napoleon.org.pl: Pytanie pierwsze będzie dość banalne: Skąd u Gruzina zainteresowanie Napoleonem i jego epoką? I skąd pomysł założenia Napoleonic Society of Georgia?
Nie mam dobrej odpowiedzi na to pytanie. Zawsze kochałem historię i jako dziecko codziennie czytałem książki historyczne i fikcję z historią w tle. Na przykład w dzieciństwie jedną z moich ulubionych książek była powieść Henryka Sienkiewicza „Krzyżacy”, którą czytałem kilka razy; powieści Alexandra Dumasa i Maurice'a Druona wprowadziły mnie do historii Francji, którą pokochałem bardziej niż jakąkolwiek inną.
Powrót "Serii Napoleońskiej" wydawanej przez wydawnictwo Finna (obecnie Fundacja Historia.pl) to z pewnością spora niespodzianka dla wszystkich miłośników epoki napoleońskiej. Maurice de Tascher, krewny cesarzowej Józefiny, służył najpierw w 8. pułku huzarów, a następnie w 12. pułku szaserów i w latach 1806-1813 odbył szereg kampanii. Walczył pod Jeną, gdzie został ranny, trafił do Hiszpanii, gdzie kapitulował pod Bailen i dostał się do hiszpańskiej niewoli, później walczył między innymi pod Wagram oraz wziął udział w wyprawie na Rosję, po której to umarł z wycieńczenia w Berlinie. Dziennik podzielony jest na sześć rozdziałów, każdy z nich poprzedzony krótkim wstępem od redakcji dotyczącym ówczesnej sytuacji politycznej. Tascher jawi się czytelnikowi jako inteligentny i wrażliwy obserwator otaczającego go świata. Podczas swojej służby zwiedza liczne miasta, zwraca uwagę na zabytki, rzeźby czy malowidła. W Burgos interesuje go katedra, w Poczdamie udaje się zwiedzić pałac Fryderyka Wielkiego Sanssouci, w Madrycie idzie do gabinetu historii naturalnej, w Eskurialu zachwyca się malowidłami Rubensa czy Tintoretta, w Tulonie oczarowany jest kariatydą, a w Wiedniu rzeźbami Canovy. Trzeba też pamiętać, że Tascher to arystokrata, więc oddaje się rozrywkom właściwym jego pochodzeniu. W swoim dzienniku wspomina o polowaniach, nauce niemieckiego, grze na skrzypcach, lekcjach fechtunku; interesuje go sztuka – w Ratyzbonie idzie na operę Glucka "Na koszt diabła", w Paryżu ogląda tragedię Racine'a "Ifigenia", ciekawi go również moda oraz zwyczaje (walki byków, bolero) w odwiedzanych przez niego regionach Europy. Autora cechuje także dwuznaczna postawa względem wojny. Z jednej strony marzy o orderach, z drugiej dostrzega także jej cienie. Zwiedzając pola bitwy pod Ulm czy Jeną, zwraca uwagę na zrujnowane budynki, zniszczone plony, martwi go również widok rannych. Tascher dostrzega brutalne zachowanie armii francuskiej w Hiszpanii, wspomina o okrucieństwach Mameluków w Madrycie, o grabieży Kordoby. "Gdyby tylko nasza sprawa była słuszna, nie skarżyłbym się na niedostatki ani na okropny gorąc!" – zapisał w swoim dzienniku. Polskiego czytelnika mogą również zainteresować fragmenty dotyczące naszego kraju, aczkolwiek autorowi kojarzy się on tylko z brudnymi, cuchnącymi, biednymi osadami zamieszkanymi w dużej mierze przez Żydów. Praca Taschera jest o tyle wartościowa, że była pisana na bieżąco podczas służby, co wpływa na pewną lakoniczność opisów, za to nie możemy narzekać na luki w pamięci, które charakteryzują niektórych pamiętnikarzy, należy więc tylko żałować, że autor umarł w tak młodym wieku.