Hauke Maurycy (1775-1830)
Pochodził z holenderskiej rodziny osiadłej w Saksonii. Absolwent saskiej szkoły artyleryjskiej i inżynieryjnej Brühla. Uczestniczył w wojnie 1792, w czasie insurekcji awansowany na por. w korpusie inżynierów koronnych. Po upadku powstania wyjechał w 1798 r. do Włoch, gdzie przyjęto go do legionów Dąbrowskiego jako ppor. nadliczbowego w artylerii legionowej. Ciężko ranny pod Terraciną, awansowany na por. Dostał się do niewoli austriackiej po kapitulacji Mantui. Uwolniony podczas wymiany jeńców, dołączył do sztabu gen. Dąbrowskiego jako jego adiutant i razem z nim przeszedł na służbę włoską. Już w stopniu płk. pomagał swemu dowódcy w tworzeniu wojska polskiego w Poznaniu w 1806 r. W 1807 r. awansowany na gen. bryg. brał udział w walkach dywizji polskiej pod Tczewem, Gdańskiem i Frydlandem. W kampanii 1809 r. dowodził brygadą. W 1813 r. wsławił się świetną obroną Zamościa. W 1814 r. został powołany przez Wielkiego Księcia Konstantego na stanowisko kwatermistrza generalnego armii polskiej. Awansowany na gen. dyw. stał się jednym z najbardziej zaufanych stronników wielkiego księcia. Po dymisji Wielhorskiego ze stanowiska ministra wojny, od 1816 r. pełnił funkcję wiceministra i dyrektora Komisji Rządowej Wojny, a od 1820 r. dowódcy korpusu artylerii. W 1826 r. Maurycego awansowano na generała artylerii (broni), a rodzina Hauków otrzymała od cara Mikołaja I nobilitację z herbem Bosak. W 1829 r. po koronacji Mikołaja na króla Polski, gen. Hauke został mianowany hrabią i senatorem. Posłuszny woli wielkiego księcia, brał udział w sądzeniu członków Wolnomularstwa Narodowego i Towarzystwa Patriotycznego, czym ściągnął na siebie dużą niepopularność wśród społeczeństwa. Zastrzelony przez podchorążych w Noc Listopadową w Warszawie pod Pałacem Namiestnikowskim, został pochowany w podziemiach kościoła kapucynów. Potomkowie córki gen. Hauke - hr. Battenberg weszli do rodzin panujących w Bułgarii, Anglii i Hiszpanii.
Apacz & Castiglione